บทที่ ๗๔
คนเชื่อผลของบุญ ๒ ประเภท
บุคคลเสวยสุขในวัยชรา เพราะความขยันหมั่นเพียรที่ตนได้กระทำไว้ในวัยหนุ่มสาว ฉันใด
เทพบุตร เทพธิดา เสวยสุขในทิพสมบัติอันโอฬาร เพราะผลบุญที่ตนได้เคยสั่งสมไว้ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ ฉันนั้น
คำว่า บุญ เป็นชื่อของความสุข อยู่เบื้องหลังความสำเร็จ ตั้งแต่ชีวิตมนุษย์ปุถุชนจนถึงพระอรหันต์
บุญมีคุณสมบัติอย่างน้อย ๒ ประการ คือ
ประการแรก เป็นของเฉพาะตน ไม่ใช่ของสาธารณะแก่คนทั่วไป ภัยใดๆ ไม่สามารถทำอันตรายได้
ประการที่สอง บุญนั้นติดตามผู้เป็นเจ้าของไปในภพเบื้องหน้าได้
คนที่เชื่อเรื่องผลของบุญมี ๒ ประเภท
ประเภทแรก เชื่อเรื่องผลของบุญตั้งแต่ยังมีชีวิตอยู่ จึงเร่งขวนขวายสั่งสมบุญ เพราะเห็นคุณค่าของบุญ ว่าเป็นที่พึ่งทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เป็นเหตุให้ได้ทั้งมนุษยสมบัติ ทิพยสมบัติ และนิพพานสมบัติ
ประเภทที่สอง เมื่อมีชีวิตอยู่ไม่เชื่อเรื่องผลของบุญ แต่ไปเชื่อเรื่องผลของบุญเมื่อละจากโลกไปแล้ว จึงเป็นที่น่าเสียดาย เพราะไม่สามารถสั่งสมบุญได้ ต้องมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ได้แต่รอคอยผลของบุญที่หมู่ญาติอุทิศไปให้
ท่านทานบดีทั้งหลายจึงได้ชื่อว่า เป็นผู้มีบุญลาภอันประเสริฐ คือมีศรัทธา เชื่อในผลของการให้ทาน พากันมาสั่งสมทานกุศลอย่างต่อเนื่อง เป็นแบบอย่างของผู้ดำรงชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท ดำเนินรอยตามปฏิปทาของพระบรมโพธิสัตว์ทั้งหลาย อีกทั้งยังเป็นต้นบุญและต้นแบบแก่อนุชนที่ตามมาในภายหลัง.
