สโตร์หน้าวัด

บทนำ
สโตร์-เปิดทำการ

                     สมัยที่ยังเป็นนักเรียนฝึกในเรือสินค้าของศูนย์ฝึกพาณิชย์นาวี  ผมมักจะคลุกคลีเข้าออกสโตร์ห้องเครื่องทุกวัน สโตร์ห้องเครื่องจึงเปรียบเหมือนห้องเก็บของในบ้าน ภายในเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องมือ เครื่องใช้ที่ใช้เป็นประจำ และบางอย่างนานๆ จะถูกนำออกมาใช้สักที

                     ผมชอบที่จะเข้าไปในสโตร์ ไปรื้อค้นดูว่า ของอะไรอยู่ตรงไหน  เผื่อว่าในเวลาฉุกเฉินจำเป็นต้องใช้งาน ผมสามารถเข้าไปหยิบใช้ได้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาในการค้นหา

                     นอกจากนี้ การเข้าไปขลุกอยู่ในสโตร์เป็นประจำนั้น ทำให้ได้รู้ว่า มีเครื่องมือบางอย่างยังใช้การได้ บางชิ้นที่ชำรุดใช้การไม่ได้ก็ยังอยู่ในสโตร์โดยไม่ได้ส่งซ่อม มีของบางอย่างเก่าเก็บจนเสื่อมคุณภาพ และบางอย่างมีมากจนเกินจำเป็นเมื่อเทียบกับของที่ถูกนำเอาออกมาใช้บ่อยจนใกล้จะหมด บางอย่างก็หมดไปแล้ว เมื่อถึงยามจำเป็นคงไม่มีให้ใช้งานเป็นแน่ เหล่านี้คือบรรยากาศสโตร์ห้องเครื่องที่ผมรู้จักและคุ้นเคย

                    พจนานุกรมฉบับต่างๆ ได้ให้ความหมายคำว่า สโตร์ (Store)  ไว้ว่า กอง, ก่ายกอง, จำนวนมาก, เก็บ, บรรจุ, สะสม, พัสดุ, วัสดุ,
กักตุน, สะสม, กักเก็บ เก็บรักษา, คลังสินค้า, โกดัง รวมความหมายถึง  สิ่งที่เก็บกักตุนไว้, ปริมาณมาก จำนวนมาก

                   “สโตร์” ที่จะกล่าวถึงในที่นี้ หมายถึง สโตร์ทางด้านการก่อสร้าง ซึ่งเป็นที่เก็บวัสดุอุปกรณ์เครื่องมือช่างในการก่อสร้างไว้ภายในมากมาย

                    รู้จัก 'สโตร์หน้าวัด' ไหมครับ?

                    ในช่วงปลายปี พ.ศ. 2553 ทุกๆ เช้าวันจันทร์ผมจะออก เดินทางไปยังสโตร์หน้าวัด ซึ่งเป็นสโตร์ทางด้านการก่อสร้าง

                     ผมเดินทางไปที่นั่นเพื่อกราบพูดคุยกับพระมหาเถระรูปหนึ่ง  พระครูปลัดภูเบศ ฌานาภิญโญ” ท่านเป็นผู้หนึ่งในยุคบุกเบิกสร้างวัดพระธรรมกาย ปัจจุบันท่านมีตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาอาวุโส, เป็นกรรมการมูลนิธิธรรมกาย, ประธานคณะกรรมการศูนย์กลางธรรมกายแห่งโลก (WDC) และเป็นผู้อำนวยการสำนักสาธารณูปการของวัดพระธรรมกาย

                      ทุกๆ ครั้งที่ผม เดินทาง” ไปยังสโตร์หน้าวัด  ผมรู้สึกว่าเป็นการเดินทางบนเส้นทางที่ยาวไกลมาก  ไกลกว่าเส้นทางจากท้ายวัดไปยังหน้าวัดไกลกว่าที่ผมจะปั่นรถจักรยานหรือขับรถยนต์ไปถึง  และที่สำคัญไกลกว่าความหมายของหน่วยวัดระยะทาง

                       เมื่อไปถึงหลวงพี่ท่านเล่าให้ฟังว่า สโตร์ของท่านจะมีส่วนที่เก็บวัสดุ เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ กับส่วนที่เป็นออฟฟิศที่ทำงานก่อสร้าง  ทั้งสองส่วนนี้จะอยู่ด้วยกัน และจะตั้งอยู่บริเวณใกล้ๆ กับสิ่งที่กำลังก่อสร้าง เมื่อครั้งที่กำลังสร้างโบสถ์ ทั้งสโตร์และออฟฟิศก็จะตั้งอยู่บริเวณใกล้ๆ กับโบสถ์ จนเมื่อโบสถ์สร้างเสร็จ สโตร์ก็ถูกรื้อย้ายไปตั้งที่ใหม่ ครั้นเมื่อเริ่มสร้างถนนในวัด สร้างลานจอดรถหน้าวัด  สโตร์ก็ถูกย้ายไปตั้งอยู่ใกล้ๆ จนเมื่องานก่อสร้างทุกอย่างภายในวัดใกล้จะเสร็จ สโตร์ที่ถูกย้ายเรื่อยมาก็ได้ย้ายมาสุดมุมกำแพงหน้าวัด จากตรงนี้ไม่มีพื้นที่ให้ย้ายต่อไปได้อีกแล้ว ในที่สุดสโตร์ของวัดพระธรรมกาย จึงตั้งอยู่ตรงจุดนี้เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน

                       หากเดินทางเข้าวัดทางประตูหน้าโบสถ์ของวัดพระธรรมกาย  ด้านซ้ายมือที่เห็นถัดจากลานจอดรถนั้น คือที่ตั้งของสโตร์ที่เรียกกันติดปากว่า “สโตร์หน้าวัด เมื่อก่อนสโตร์แห่งนี้มุงสังกะสี เวลาฝนตกลงมา เสียงฝนกระทบหลังคาดังป๊องแป๊งๆ

                      สมัยนั้นสโตร์แห่งนี้ใช้เป็นที่เก็บเครื่องไม้เครื่องมือและข้าวของ  วัสดุต่างๆ ในการก่อสร้าง แต่ปัจจุบันได้ปรับเปลี่ยนไป

                       หลังคาสังกะสีถูกรื้อออกเปลี่ยนมาเป็นหลังคากระเบื้อง

                      เครื่องมือช่างและวัสดุก่อสร้างต่างๆ ที่เคยเก็บไว้ที่นี่ ก็ถูกนำไปเก็บไว้ในที่แห่งใหม่

                        แม้ปัจจุบันสโตร์หน้าวัดแห่งนี้จะไม่ได้ใช้เป็นที่เก็บวัสดุอุปกรณ์  ก่อสร้างแบบเดิม แต่ภาระหน้าที่ในการใช้งานก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ตลอดไม่ได้ต่างไปจากในอดีต และดูเหมือนว่าจะต้องรองรับภารกิจมากขึ้น  ใหญ่โตขึ้น และหนักขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะจากอดีตที่เริ่มสร้างวัดพระธรรมกาย 196 ไร่ ก็ได้ขยายเป็นศูนย์กลางธรรมกายแห่งโลก  (WDC) บนพื้นที่ 2,000 ไร่

                        เรื่องการก่อสร้างอาคารต่างๆ บนพื้นที่ภายในวัด ถ้าไม่นับการซ่อมบำรุงหรือต่อเติม อาจจะสรุปได้ว่าการก่อสร้างได้จบไปหมดแล้ว

                        นับจากนี้ไปรูปแบบการก่อสร้างได้เปลี่ยนเป็นเรื่องของการสร้างคน สร้างความคิด การสร้างสรรค์สิ่งที่ดีๆ สร้างสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้กับมวลมนุษยชาติ

                       เมื่อก่อนผู้ที่มาเบิกของจากสโตร์มักจะมาเบิกเหล็กเส้น เบิกไม้  เบิกตะปู เบิกก้อน เบิกสว่าน แต่ตอนนี้การเบิกก็ต่างออกไปจากเดิม

                       หนังสือ “สโตร์หน้าวัด” เล่มนี้ คือการเบิกความทรงจำในอดีตที่เป็นประวัติศาสตร์การสร้างบารมี ซึ่งสโตร์แห่งนี้ได้เก็บสะสมความคิดสร้างสรรค์ แง่คิดและมุมมองต่างๆ ในประวัติศาสตร์ไว้มากมาย เพื่อให้ผู้ที่มาเบิกนำไปใช้สร้างกำลังใจ นำไปใช้สร้างคนรุ่นใหม่ให้แข็งแกร่ง มีเป้าหมายชีวิต และอุดมการณ์มั่นคงดังเช่นนักสร้างบารมีในยุคบุกเบิก

                       ในชีวิตหนึ่งของคนเรานั้น ถ้าเปรียบแล้วก็คงเป็นเช่นเดียวกับสโตร์ ที่ได้เก็บสะสมเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตที่ประสบพบเจอ ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ การต่อสู้กับอุปสรรค ความทรงจำ แง่คิดมุมมอง เก็บความคิด ความฝัน เก็บทุกอย่างรวมกันไว้ใน สโตร์ชีวิต

                        ทุกเช้าวันจันทร์ที่ผมเดินทางไปยังสโตร์หน้าวัด เหมือนผมกำลังเดินทางย้อนไปในอดีตได้ฟังเรื่องราวสมัยก่อนที่หมู่คณะนักสร้างบารมีช่วยกันบุกเบิกสร้างวัดตั้งแต่ช่วงเริ่มต้น ได้เดินทางเข้าไปสัมผัสมุมมอง  แง่คิดของพระมหาเถระที่ท่านได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์เรื่อยมาจนครบรอบวาระ 60 ปี

                         การเดินทางมายังสโตร์หน้าวัดของผมในทุกครั้ง จึงไกลเกินกว่าความหมายของหน่วยวัดระยะทาง

                        สมมุติว่า เช้าวันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ต้นสัปดาห์ที่อากาศดี และเป็นวันที่สโตร์เริ่มต้นเปิดทำการ เรามาเริ่มออกเดินทางไปยังสโตร์หน้าวัด ด้วยกันนะครับ

โค้ก อลงกรณ์ สถาปิตานนท์
มีนาคม 2554