.....เหตุที่ว่าธรรมชาติของใจพร้อมจะท่องเที่ยวไปได้ทุกหนทุกแห่ง ทุกเวลา อีกทั้งคุณภาพของใจก็แสนจะบอบบาง ฉะนั้นเรื่องของใจจึงเป็นเรื่องที่เราต้องระมัดระวังไม่ให้ใจของเรา และคนรอบข้างเกิดรอยร้าวหรือแตกสลายไป รวมทั้งต้องคอยกำหนดทิศทางและถิ่นฐานของใจให้อยู่เป็นที่เป็นทาง ไม่สับสนวุ่นวายไปในทางไหน
คนเรานี่แปลกเหมือนกันนะครับ พูดถึงใจทีไรมักอธิบายรูปลักษณ์ที่แท้จริงของใจไม่ได้สักคน ผมว่ามันขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจ ประสบการณ์ ความคิด และสิ่งแวดล้อมที่รวมๆ กันอยู่ในตัวของแต่ละคน บางคนไม่อยากคิดไม่อยากนึกอะไร เขาลากเส้นโค้งๆ มาบรรจบกันในแผ่นกระดาษแล้วระบายด้วยสีแดงๆ ก็เป็นอันจบกระบวนการในการอธิบายคำว่าใจสำหรับคนๆ นั้น
อนุภาพของใจสามารถวาดฝันทำให้ได้พบกับสิ่งที่ปรารถนาได้อย่างอัศจรรย์ ตัวคนอยู่ที่เดิมแต่ใจล่องลอยไปได้ไม่จำกัด จะขึ้นเขาลงห้วยอยู่ในน้ำบนฟ้าได้ทั้งนั้น การฝึกคุณภาพของใจลักษณะนี้เป็นวิธีการที่ไม่ต้องฝึกฝน ทุกๆ คนล้วนมีประสบการณ์และผ่านการวาดฝันได้อย่างชำนิชำนาญ แต่ถ้านำใจมาหยุดไว้อย่างเป็นที่เป็นทาง รู้สึกว่าจะทำยากกว่าเสียอีก อย่างไรก็ตามทีเถอะครับแม้การกำหนดใจไว้ให้เป็นที่เป็นทางในถิ่นฐานของใจนั้นจะดูยาก ผมก็ยังอยากให้ทุกๆคนต้องเริ่มทำและทำให้สำเร็จเสียตั้งแต่วันนี้ เพราะนี่คือวิธีการรักษาใจ ได้อย่างมีคุณภาพ
ความจริงแล้วใจก็ไม่ใช่ดอกไม้ ต้นไม้ ใบหญ้าทั้งนั้น แต่หลายครั้งเราได้ยินว่าใจมันเหี่ยว ใจมันเฉา และใจก็ไม่ได้มีส่วนประกอบเป็นแก้ว กระเบื้อง หรือวัสดุที่กรอบหรือบอบบางอะไร แต่เราคงเคยได้ยินเรื่องใจแตก ใจสลาย ใจร้าว และอีกหลายๆ ถ้อยคำที่จะกำหนดกฎเกณฑ์ให้ลงตัวกับภาพและสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ทางที่ดีเราต้องมีเวลาและโอกาสในการทำความรู้ซึ้งระหว่างใจและตัวตนคนไม่ว่าจะเป็นใจเขาหรือใจเรา หากเราปล่อยให้ใจล่องลอย สับสน คิดและทำอะไรตามยถากรรม โดยขาดการไตร่ตรอง อาจเป็นสาเหตุให้เกิดช่องว่างระหว่างใจ และในที่สุดก็จะตีจากและห่างเหินกันไปโดยปริยายหากแต่ปล่อยให้ใกล้ชิดกันมากไป ใจอาจกระทบจนเกิดรอยร้าวหรือแตกหักกันได้
จีระ ศุภวัฒน์
