ทันโลกทันธรรม 1

......หญิงสาวร่างบอบบาง พูดเสียงเบา ๆ คนนั้นคือเพื่อนฉันเอง วันนี้เธอร้องไห้อีกแล้ว เพียงเพราะไปขอยืมกระดาษจากรุ่นพี่คนหนึ่ง แล้วเขาทำท่าไม่สนใจจะหยิบกระดาษให้ เธอจึงเดินหนีออกมาพร้อมน้ำตาเหมือนอย่างเคย

.......เฮ้อ ! … ฉันถอนหายใจออกมาแม้แต่ในความคิด มองเพื่อนที่นั่งตาแดงก่ำตรงหน้า เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรดี มันเป็นประโยคเดิม ที่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พูดอีกคงถูกอิฐ ไม่พูดจะดีกว่า อ่อนใจทั้งคนพูดคนฟัง

.....….วันนี้ เธอกำลังนั่งร้องไห้ ระบายความทุกข์ให้ฉันฟัง … เมื่อวานเธอก็ร้องไห้ .. มะรืนวานเธอก็ร้องไห้ ดูเหมือนมีเรื่องมากมายในชีวิตให้คิดเศร้าใจได้ทุกเรื่อง น้ำตานองสองแก้มตอบชวนให้เชื่อเหลือเกินว่า โลกนี้มีพื้นฐานมาจากความทุกข์ .. ไม่มีความสุขเจือปนอยู่เลย

.......หากเป็นเพื่อนคนอื่นคงจะหงุดหงิดไปแล้ว ไม่รู้อะไรเสียใจได้ทั้งวี่ทั้งวัน เธอจึงไม่กล้าไประบายความทุกข์กับใครนอกจากฉัน ที่ดูจะเข้าใจเธอมากกว่าคนอื่น ฉันเข้าใจว่าเธอขาด “ ความรัก ” พื้นฐานในชีวิต ไม่มากพอที่จะสร้างสภาวะจิตใจและอารมณ์อันมั่นคงในยามเติบโต

...... เธอจึงมานั่งร้องไห้อย่างที่เห็น.....

.....ฉันถอนหายใจอีกครั้ง คิดถึงวันที่เราโตเป็นผู้ใหญ่ แล้วรู้ถึงความสำคัญในเรื่องนี้ จะไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะมอบความรักให้คนอื่นแม้เพียงครั้ง จะไม่ยอมเสียใจทีหลังในความผิดที่ไม่มีโอกาสแก้ตัว จนทำให้ใครบางคนที่อาจหลงลืม ตกเป็นทาสอารมณ์ที่ถมไม่เต็มอยู่เสมอเหมือนเพื่อนฉันคนนี้

..... แหงนหน้ามองดูท้องฟ้าโปร่งใสไร้เมฆหมอก อากาศยามเย็นเห็นนกกาบินกลับรังเป็นฝูง จึงชี้ชวนให้เพื่อนมองดูนกบนท้องฟ้า “ พร ดูบนฟ้านั่นสิ นกบินกลับรังเป็นฝูงเลย ” เธอค่อยๆเช็ดน้ำตาแล้วแหงนมองฟ้าตามอย่างฉัน “ ตอนนี้คงเป็นฤดูที่นกหนีจากเขตหนาว บินเข้าหาที่อบอุ่น ” ฉันหยุดนิ่งสักครู่ “ พวกนกนี่มันพยายามจริงนะ สัญชาติญาณคอยบอกให้มันหาอาหาร คอยหลบภัยเอาตัวรอด ทั้งๆที่ไม่มีใครสอน หัวสมองเล็ก ๆ ของมันคอยบอกให้รู้ว่ามันจะรอดตายได้ ถ้าอยู่รวมกันเป็นฝูง มีเพียงปีกและขนให้พึ่งพิงอย่างไม่ยอมแพ้ ”

......ฉันบีบมือเธอเบาๆอย่างให้กำลังใจ “ คิดๆไปเจ้านกนี่ไม่มีอะไรเหนือมนุษย์อย่างเราๆเลย มันไม่มีเครื่องช่วยคิด ไม่มีเครื่องช่วยจำ แต่เราสิ มีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย แต่เพราะเราไม่เคยมองเห็นความสุขในสิ่งที่เรามี รู้สึกว่าเราทุกข์อยู่คนเดียว ลองไม่เป็นฉันไม่มีวันเข้าใจหรอก .. คิดดูว่าเรามีอะไรเหนือกว่า หรือมากกว่านกบ้าง .. แต่ทำไมใจเราถึงบินต่ำ ”