ในยามที่เรานึกถึงว่า ครั้งหนึ่งในชีวิตที่เราได้มีโอกาสมาบวชในพระพุทธศาสนาเป็นเวลา ๑ พรรษา เราได้ตั้งใจสละชีวิต ประพฤติปฏิบัติธรรมกันอย่างเต็มที่ ไม่ได้เป็นยอมตายทีเดียว ยามใดที่เราระลึกนึกถึงอย่างนี้ ขนในกายของเราที่ราบเรียบนั้นจะลุกชูชันขึ้นมา ด้วยความปีติ ปราโมทย์ใจทีเดียว
ความปีตินี้จะเกิดขึ้นทุกครั้งที่เราระลึกถึง จนกระทั่ง..วันใกล้จะหลับตาลาโลก แม้ในวาระสุดท้ายของชีวิตที่เราจะต้องทิ้งร่างกาย ทิ้งขันธ์ ๕ นี้ไป เมื่อระลึกนึกถึงภาพที่เราได้สละชีวิตปฏิบัติธรรม เพื่อเข้าถึงธรรม ภาพนั้นจะยังความปีติเบิกบานให้เกิดขึ้น ทำจิตของเราให้สะอาด บริสุทธิ์ สว่างไสว มีสุคติเป็นที่ไปอย่างแน่นอน
นอกจากนั้น สิ่งเหล่านี้จะเป็นตัวอย่างจริงที่จะสร้างกำลังใจ และเป็นเนติแบบแผนอันงดงาม ให้รุ่นลูกรุ่นหลานที่จะเข้ามาบวชในภายหลัง ได้เอาเยี่ยงเอาอย่าง นี้ก็จะเป็นส่วนบุญของเรา ในการเป็นต้นแบบ เป็นตัวอย่างในการสละ ชีวิตเพื่อให้เข้าถึงธรรมะ
วันอังคารที่ ๑๘ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๒
จากหนังสือพรรษาวิสุทธิ์....จัดพิมพ์ปี พ.ศ.๒๕๔๒
