ชายแก่วัยเลย ๖๐ คนหนึ่ง คุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยมหลังจากแต่งงานและย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก เห็นลางๆ
แจ๊ค : อ๋อ วัวน่ะพ่อ
ผ่านไป ๒ -๓ นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค : วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อ ยังไม่ไปไหนเลย
ผ่านไปอีก ๒ - ๓ นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรอีกล่ะลูก
แจ๊ค เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด : วัวพ่อวัว วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ
เวลาผ่านไปอีก ๒ - ๓ นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค : เอ๊ะพ่อนี่ยังไงนะ ถามซ้ำๆซากๆ ผมจะบอกครั้งสุดท้ายแล้วนะว่าวัว
ผ่านไปอีก ๒ - ๓ นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก
แจ๊ค : โอ๊ย! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว
แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด เวลาผ่านไป จวบจนตอนเย็น ได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมา แจ๊คจึงเดินไปตามที่ห้อง
ณ ที่นั้น เขาได้พบชายแก่คนนั้นนั่งเหม่อลอย ข้างๆมีไดอะรี่เก่าๆเล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ แจ๊คถือวิสาสะเข้าไปอ่าน ความว่า...
“ครั้งหนึ่ง เมื่อ ๓๐ ปีมาแล้ว เรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมาก เราตั้งชื่อเค้าเองว่า "แจ๊ค" ในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง ตอนนั้นแจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พอดีมีวัวผ่านมา แจ๊คถามเราว่า
"พ่อ นั่นอะไร"
"วัวไงลูก" เราตอบ
เวลาผ่านไปอีกไม่ถึง ๑ นาที แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง ๒๕ ครั้ง...
เราไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยที่จะตอบคำถามเดิมๆเหล่านั้น เรากลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย
แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คน ๒ คน ที่เคยถามคำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม แจ๊คเป็นคนตอบ... เพียง ๕ ครั้งเท่านั้น ลูกก็ตวาดเรา หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป....”
รวมเรื่องสั้นแสนประทับใจ
