คำถามจากทางบ้าน:
ข้าพเจ้า เป็นภิกษุณีในพุทธศาสนา นิกายมหายาน บวชที่ประเทศไต้หวันได้ ๓๐ พรรษา ทำหน้าที่สอนธรรมะให้กับนักโทษในคุกที่ใหญ่ที่สุดของไต้หวันมาเป็นเวลากว่า ๒๐ ปี นักโทษที่ข้าพเจ้าเทศน์สอนล้วนเป็นนักโทษเดนตายทั้งสิ้น
บุพกรรมใดทำให้ข้าพเจ้าต้องไปเทศน์สอนนักโทษในคุก การเทศนาสอนนักโทษได้บุญหรือบาปอย่างไร หากได้บุญ ทำอย่างไรจะได้อย่างเต็มที่ และข้าพเจ้าควรเทศน์สอนในคุกต่อไปดีหรือไม่ หรือควรทำหน้าที่ใดจึงจะเหมาะสมหากเลิกจากหน้าที่นี้
ที่นี่มีคำตอบ
ท่านภิกษุณีต้องเข้าไปเทศน์สอนในคุก เพราะมีอุปนิสัยพระโพธิสัตว์ติดมาข้ามชาติ ที่ปรารถนาจะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลาย ไม่ได้มีวิบากกรรมอะไรติดตัวมา แต่เป็นการสร้างบารมีในปัจจุบัน ที่ต้องการให้ธรรมทาน
การเทศน์สอนนักโทษในคุกจะมีอานิสงส์โดยย่อ คือ จะมีดวงปัญญารอบรู้ทั้งทางโลกทางธรรม เกิดในที่ใดก็จะไม่มีศัตรู จะเป็นที่รักของทุกคน จะได้เกิดในตระกูลสัมมาทิฐิที่จะเกื้อหนุนให้ได้สร้างความดี จะมีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่ว เป็นต้น
ท่านภิกษุณีควรจะทำหน้าที่ ๒ ประการ คือ
๑. ป้องกันคนดีอย่าให้เสีย เช่น แนะนำสั่งสอนให้เขารู้จักบาปบุญคุณโทษ จนไม่ไปประพฤติผิดทางศีลธรรมและกฎหมาย ก็จะทำให้นรกและคุกร้าง
๒. แก้ไขคนที่เสียแล้วให้ดี เช่น สอนคนคุกดังกล่าว เพื่อให้รู้จักบาปบุญคุณโทษ จะได้ดำเนินชีวิตได้ถูกต้อง ไม่ว่าจะอยู่ในคุก หรือพ้นโทษออกมาแล้ว ส่วนนักโทษประหาร จิตเขาจะได้ผ่องใส ตายแล้วหนักก็เป็นเบา
ที่นี่มีคำตอบ ฉบับมินิ เล่ม ๓ บุญคือเพื่อนซี้
โดย คุณครูไม่ใหญ่
๒๙ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๘
