ที่พึ่งภายใน
คุณวรนันท์ ตินนันท์ กรุงเทพมหานคร
อาชีพเภสัชกร
ดิฉันเพิ่งจะผ่าตัดได้ประมาณอาทิตย์กว่า ๆ พอดีตรวจพบเนื้องอกที่มดลูก มีเนื้องอกอยู่ ๓ ก้อน แม้จะไม่ได้เป็นเนื้อร้าย แต่ก็มีผลทำให้ประจำเดือนมามากผิดปกติจนตัวซีดและเสียเลือดมาก คุณหมอดูแล้ว บอกว่าไม่ควรเก็บเอาไว้ จึงให้ตัดมดลูกออก พอเริ่มรู้ตัวว่าจะต้องตัดมดลูกออกก็ท่อง “สัมมา อะระหัง” ตลอด ๑ อาทิตย์ก่อนเข้าห้องผ่าตัด แต่ก่อนหน้านั้นก็ท่อง “สัมมา อะระหัง” มาโดยตลอดอยู่แล้ว แต่ส่วนใหญ่เพื่อเรื่องของเศรษฐกิจ การทำมาค้าขาย เป็นต้น
เมื่อเราจะเข้าห้องผ่าตัดก็ทำให้เราคิดได้หลาย ๆ อย่างว่า เราไม่มีที่พึ่ง ดังนั้นเราก็ต้องพึ่งตนเอง และตอนนั้นก็นึกถึงคำพูดของพระอาจารย์ที่ให้ข้อคิดว่า “ให้คิดเสียว่า ในวิกฤตย่อมมีโอกาส ให้ฝึกให้นึกในใจว่า สักวันความตายก็จะมาถึงเราจริง ๆ วันนี้เราซ้อมตายก็แล้วกัน” จึงทำให้เราได้คิดว่าพึ่งใครไม่ได้เลย วินาทีสุดท้ายของชีวิตเราต้องพึ่งพาตัวเอง ต้องอยู่กับตัวเอง ถ้าหากจะพึ่งหมอก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะว่าหมอก็มี หน้าที่ของเขา เขาไม่ได้มารับรู้กับเราว่าเราเจ็บเราปวดอย่างไร
ในวินาทีก่อนที่ยาสลบจะหมดฤทธิ์ ดิฉันก็นึกถึงหลวงปู่ แล้วก็ “สัมมา อะระหัง” ไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าหมดสติไปตอนไหน มารู้ตัวอีกที ในห้องพักฟื้น ความรู้สึกในตอนนั้นก็ยังคง “สัมมา อะระหัง” อยู่ แล้วก็ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา มีความรู้สึกแค่ว่า มันเจ็บตรงหน้าท้อง ระบมไปหมด แต่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แล้วก็เห็นดวงผุดขึ้นมาอีกครั้ง และในดวงก็มี องค์พระ เห็นแล้วปีติจนน้ำตาไหล คิดในใจว่าเราสอบผ่านแล้ว อย่างน้อย วันหนึ่งถ้าหากเราตายไปจริง ๆ เราน่าจะเอาตัวรอดได้ จากนั้นก็มองดวง มององค์พระไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ข้าง ๆ ห้องมีแต่เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ในตอนนั้นเราก็ปวดเหมือนกัน แต่เราอยู่กับ “สัมมา อะระหัง” จนทำให้ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร
วันนี้ก็เลยได้รู้ว่า พอถึงวิกฤตของชีวิตจริง ๆ เราต้องมีที่พึ่ง ที่พึ่ง ก็อยู่ที่ตัวเราเท่านั้น เป็นที่พึ่งภายในที่เราได้ปฏิบัติ ไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะมา ช่วยเหลือเราในยามที่จะต้องเผชิญกับความตาย
ดังนั้น การหาที่พึ่งภายในด้วยการท่อง “สัมมา อะระหัง” จะทำให้เราได้เข้าใจว่า ความตายนั้นไม่ได้น่ากลัวอะไร เพราะเรามีที่พึ่ง
