หลักการใช้ชีวิต จิตใจ ธรรมะ

อย่าเอาความฉลาดไปอวดผิดที่ ผิดเวลา ผิดบุคคล เขาจะว่าอวดฉลาด ไม่ใช่ฉลาดอวด

ทุกคนปรารถนาให้ตนไปให้ถึงเป้าหมายใหญ่ แต่บางคนพองานสำเร็จได้ระดับหนึ่ง กลับหลงติดเหยื่อล่อ ติดคำชม ติดสิ่งเย้ายวน ติดความสุขเล็กๆน้อยๆ

คนประมาท.... กินอย่างเมามัน (อร่อยปากลำบากกระเป๋า)

ดอกบัวเกิดและเจริญงอกงามในน้ำ แต่ไม่ติดน้ำ ทั้งส่งกลิ่นหอม ชื่นชูใจให้รื่นรมย์ฉันใด พระพุทธเจ้าทรงเกิดในโลกและอยู่ในโลก แต่ไม่ติดโลก เหมือนบัวไม่ติดน้ำฉันนั้น

ความสุข... สิ่งที่ทุกคนพึงปรารถนา ทุกผู้ทุกนามต่างวาดหวังฝันไว้ว่าจะมีความสุข

บางคนแสวงหาความดีใส่ตนด้วยการจ้อง“จับผิด” ผู้อื่น จ้อง “ติติง” ผู้อื่นอยู่เสมอนั่นไม่ใช่วิสัยของคนดี และสิ่งนั้นก็ไม่ใช่ความดีสังเกตที่ใจ ยิ่งจับผิด ยิ่งเพ่งโทษ ยิ่งติติง ยิ่งทุกข์ร้อนความทุกข์ร้อนเกิดขึ้นในใจผู้นั้นก่อน เสมือนจับกองไฟเผาไหม้ตัวเอง

“การให้” ได้สำเร็จประโยชน์ทันทีที่ให้ และความสุขที่เกิดจากการให้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว

ถึงแม้สัตบุรุษวิวาทกัน ก็กลับเชื่อมกันได้สนิทโดยเร็ว ส่วนคนพาลทั้งหลายย่อมแตกกันเหมือนภาชนะดิน เขา ย่อมไม่ได้ความสงบเวรกันเลย

เต ฌายิโน สาตติกา นิจฺจํ ทฬฺหปรากฺกมา ผุสนฺติ ธีรา นิพฺพานํ โยคกฺเขมํ อนุตฺตรํ ฯ ผู้ฉลาด เป็นผู้เพ่งพินิจ มีความเพียรติดต่อ บากบั่น มั่นคง เป็นนิตย์ ย่อมถูกต้องพระนิพพานอันปลอดจากโยคะ หาธรรมอื่นยิ่งกว่ามิได้

อตฺตา หิ อตฺโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลลภํ ฯ

กาเม คิทฺธา กามรตา กาเมสุ อธิมุจฺฉิตา นรา ปาปานิ กตฺวาน อุปปชฺชนฺติ ทุคฺคตึ ฯ นรชนผู้กำหนัดในกาม ยินดีในกาม หมกมุ่นในกาม ทำบาปทั้งหลาย ย่อมเข้าถึงทุคติ (ขุ.ชา.สฏฐิ. ๒๘/๓๓)

กมฺมุนา วตฺตติ โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม (ม.ม. ๑๓/๖๔๘)