“อาตมามีความปรารถนาอยากจะบวชตลอดชีวิตมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พอได้เข้าวัด ได้ฟังเรื่องราว Case Study ต่าง ๆ ก็ทำให้ยิ่งเห็นภัยในวัฏสงสาร จึงพยายามสะสางภารกิจทางโลกให้ลงตัวที่สุด จนอายุ ๓๗ ปี ก็สมปรารถนาได้มาบวชในรุ่นบูชาธรรมหลวงพ่อ นับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด ทำให้มีผลการปฏิบัติธรรมที่ดีขึ้นเป็นลำดับ ก่อนนั่งสมาธิทุกครั้ง อาตมาจะยืดเส้นที่คอ ที่ไหล่ ปรับร่างกายก่อน แล้วจะหายใจเข้าออกยาว ๆ ๓ ครั้ง เอาใจไปนึกไว้ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗        ช่วงแรก ๆ ก็มีเมื่อย หลับ ฟุ้ง แต่อาตมาก็จะนั่งยิ้ม ๆ นิ่งไปเรื่อย ๆ ฝึกอย่างนี้จนกระทั่งรู้สึกว่า ใจไปรวมอยู่ที่ศูนย์กลางกาย เบา โล่ง ว่าง แล้วก็เห็นแสงสว่างเล็ก ๆ เกิดขึ้น เหมือนข้างในมันสว่างขึ้นมาเอง     ยิ่งนิ่งข้างในก็ยิ่งสว่าง เบา สบาย เหมือนเราจะค่อย ๆ เคลื่อนลงไป แล้วก็เห็นดวงแก้วเล็ก ๆ ประมาณ ๑๐ เซนติเมตร ปรากฏขึ้นในศูนย์กลางกาย ใสเหมือนแก้วจุยเจีย ตอนนั้นใจอยู่กับดวงแก้ว อยู่ในความสุขที่มากขึ้นเรื่อย ๆ จนหมดเวลา พอลืมตาแล้ว ถ้านึกถึง      ดวงแก้ว ก็จะมีดวงแก้วอยู่ที่ศูนย์กลางกาย และไม่ว่าทำอะไร อาตมาจะทำด้วยอารมณ์สบาย เอาใจไปไว้ที่ศูนย์กลางกายเสมอ ทำให้นึกถึงดวงแก้วได้ง่าย ๆ เห็นได้เรื่อย ๆ มีความสุขมาก ๆ ทั้งวัน อาตมาปรารถนาให้ทุกคนมีความสุขแบบนี้ และเชื่อว่าทุกคนต้องทำได้ แค่เพียรนั่ง เพียรสร้างอารมณ์สบาย นึกทั้งในรอบ นอกรอบ ในที่สุดก็ได้พบกับความไม่ธรรมดา ซึ่งก็คือความสุขภายในนั่นเอง”