นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับนกกระเรียน
ผู้แต่ง : อีสป
 

                หมาป่ากำลังกินกระต่ายป่าที่ฆ่าได้อย่างตะกละตะกลาม แต่ทันใดนั้นกระดูกชิ้นเล็กๆ ก็ไปติดคอของมัน และมันไม่สามารถกลืนกระดูกชิ้นนั้นลงไปได้ ไม่นานมันก็รู้สึกเจ็บที่คอหอย ก็เลยวิ่งไปวิ่งมา ร้องครวญคราง พยายามหาหนทางบรรเทาความเจ็บปวด มันพยายามขอร้องใครก็ตามที่มันเจอให้ช่วยเอากระดูกออกไปที

            “ไม่ว่าจะขออะไรข้าก็ให้ได้ทั้งนั้นถ้าช่วยเอากระดูกออกจากคอข้าไปได้” หมาป่าพูด ในที่สุด นกกระเรียนก็ตกลงที่จะช่วย มันบอกหมาป่าให้อ้าปากให้กว้างเท่าที่จะกว้างได้ แล้วนกกระเรียนก็ยืดคอยาวๆ ของมันเข้าไปในปากหมาป่าใช้จะงอยปากของมันเขี่ยกระดูกชิ้นนั้นหลุดออกมาได้ “เจ้าจะให้อะไรข้าเป็นรางวัลตามที่สัญญาไว้” นกกระเรียนทวงถาม หมาป่ายิ้มแยกเขี้ยว และพูดว่า “จงสำนึกตนไว้เถิด เพราะเจ้าเพิ่งเอาหัวของเจ้าเข้ามาในปากของข้าและเอามันออกมาได้อย่างปลอดภัย นั่นน่าจะเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่สำหรับเจ้า"

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

คนเลวมักไม่เห็นความดีของผู้อื่น

 

:: พุทธภาษิต ::

ยาวเทว อนตฺถาย     ญตฺตํ พาลสฺส ชายติ
หนฺติ พาลสฺส สุกฺกํสํ    มุทฺธํ อสฺส วิปาตยํ.
ความรู้ย่อมเกิดแก่คนพาล  เพียงเพื่อความฉิบหายเท่านั้น
ความรู้นั้นยังหัวคิดของเขาให้ตกไป  ย่อมฆ่าส่วนสุกกธรรมของคนพาลเสีย.