ผลการปฏิบัติธรรม
เรื่อง : พระบริบูรณ์ ธมฺมวิชฺโช
“เกิดมาว่าจะมาหาแก้ว
พอพบแก้วพึงกำ ทำให้ใสยิ่ง ๆ ขึ้นไป”
พระเดชพระคุณหลวงปู่ พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) ท่านได้สอนสุภาษิตบทกลอนไว้บทหนึ่งว่า
“เกิดมาว่าจะมาหาแก้ว พบแล้วไม่กำจะเกิดมาทำอะไร
อ้ายที่อยากมันก็หลอก อ้ายที่หยอกมันก็ลวง ทำให้จิตเป็นห่วงเป็นใย
เลิกอยากลาหยอกรีบออกจากกาม เดินตามขันธ์สามเรื่อยไป
เสร็จกิจสิบหกไม่ตกกันดาร เรียกว่านิพพานก็ได้”
กลอนบทนี้ถือเป็นธรรมนิยามที่สำคัญของการบอกให้มนุษย์ได้รู้ถึงวัตถุประสงค์ของการเกิดมาเป็นมนุษย์ว่า เราเกิดมาทำไม อะไรควรละ อะไรควรเว้น อะไรควรแสวงหา ซึ่งบางคนกว่าที่จะได้มารู้มาเข้าใจเป้าหมายชีวิตนี้ได้ไม่ง่ายเลย แต่ธรรมทายาทเหล่านี้เป็นผู้มีบุญได้รู้ว่าที่เกิดมานั้น เราเกิดมาหาแก้ว
สามเณรสมศักดิ์ สายทอง อายุ ๑๙ ปี
โครงการอุปสมบทหมู่ระดับอุดมศึกษา รุ่นที่ ๔๑
วัดพระธรรมกาย
“การนั่งสมาธิของสามเณรใช้วิธีปล่อยวางทุกอย่าง ในช่วงแรกฟุ้งมาก หลัง ๆ ก็เลิกฟุ้ง จนสัปดาห์ผ่านไปเริ่มเห็นดวงแก้วแบบราง ๆ ที่กลางท้อง จนกระทั่งถึงวันตักบาตรพระใหม่ ในช่วงนั่งสมาธิก่อนเดินบิณฑบาต สามเณรทำใจนิ่ง ๆ สบาย ๆ ปล่อยวางไม่ได้คิดเรื่องอะไร สักพักก็เห็นดอกบัวสีชมพูอยู่ที่กลางท้อง สวยมาก พอดอกบัวบานออกก็มีหลวงปู่ทองคำผุดออกมาจากดอกบัว
“หลังจากนั้นมาก็มีประสบการณ์ดี ๆ เกิดขึ้นเรื่อย ๆ โดยเห็นองค์พระราง ๆ ที่กลางท้อง จนได้มีโอกาสไปกราบร่างของพระเดช-พระคุณหลวงปู่ที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ สามเณรได้อธิษฐานจิตกับ หลวงปู่ว่า ‘ถ้าองค์พระที่ผมเจอคือองค์พระภายในและนำไปสู่ความสุขภายใน ขอให้ผมได้เห็นองค์พระที่ชัดสว่างไสวด้วยเทอญ’
“ในระหว่างที่เดินทางกลับ สามเณรก็ตรึกธรรมะไปด้วย จนกลับมาถึงวัดก็ได้นั่งธรรมะอีก นั่งไปสักพักก็เห็นองค์พระชัดขึ้นกว่าเดิม สามเณรดูไปเฉย ๆ ไม่ตื่นเต้น ก็เห็นท่านใสมากขึ้น ใสยิ่งกว่ากระจก ที่ซื้อมาใหม่ ๆ สว่างยิ่งกว่าแสงดวงอาทิตย์ในตอนกลางวันที่มีแดด ร้อน ๆ เสียอีก
“พอถึงวันเดินธุดงค์ธรรมชัยที่จังหวัดขอนแก่น สามเณรก็ทำตามโอวาทหลวงพ่อด้วยความตั้งใจ สามเณรมองกลาง มองทาง ตลอดการเดินธุดงค์ ในระหว่างทางจากวัดป่าปภาโสไปวัดศรีมงคล สามเณรตรึก ‘สัมมา อะระหัง’ ทำใจนิ่ง ๆ ไปเรื่อย ๆ ยิ่งนิ่ง องค์พระที่กลางท้องก็ยิ่งชัด และใสสว่างมากกว่าดวงอาทิตย์ ๑ ดวง ที่ส่องแสงตอนหน้าร้อน สามเณรรู้สึกว่าตัวโล่ง เบาสบายมาก ย่ามและกลดที่แบกอยู่บนบ่าราวกับไม่มีน้ำหนัก ทุกก้าวก็เบาเหมือนจะลอยได้ สามเณรเดินธุดงค์อย่างมีความสุขมาก”
นาคธรรมทายาทปฏิพัทธ์ ปัญญาใจ อายุ ๒๗ ปี
ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย
“ก่อนเข้าโครงการผมทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาล อยู่ประจำห้องผ่าตัด สังกัดงานวิสัญญีแพทย์ ผมมีชีวิตเหมือนชาวโลกทั่วไป คือ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง แต่พักหลัง ๆ นี้ รู้สึกจะทุกข์มากกว่าสุข ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนชักโครกเข้าไปทุกที ใคร ๆ ก็ชอบมาระบายความอัดอั้นตันใจกับผม แต่ผมระบายความทุกข์กับใครไม่ได้เลย แล้วตัวผมเองก็ใจร้อนหุนหัน คนในครอบครัวก็ไม่เข้าใจกัน มองไปทางไหนจึงมีแต่ทุกข์จนรู้สึกท้อ ตอนนั้นผมอยากบวชมาก อยากให้พระธรรมคำสอนช่วยขัดเกลาจิตใจ ผมเชื่อว่าศาสนาจะดับร้อนในใจของผมได้ และผมก็อยากบวชตอบแทนคุณพ่อแม่ พอไปปรึกษาญาติ ๆ จึงรู้ว่ากำลังจะมีโครงการบวชพระ ๑๐๐,๐๐๐ รูป ผมก็เลยตัดสินใจพักงานเพื่อไปบวช
“พอพ่อตาซึ่งเคยบวชในโครงการนี้มาก่อนรู้ว่าผมจะบวช ก็รีบแนะนำให้ผมฝึกนั่งคุกเข่า ฝึกนั่งขัดสมาธิ และให้หัดนั่งสมาธิ เป็นชั่วโมง ๆ ด้วย ทีแรกผมยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องฝึก แต่พอมาเข้าโครงการถึงรู้ว่ามันจำเป็นมาก ถือเป็นอีกด่านที่นาคธรรมทายาทต้องผ่านไปให้ได้ครับ
“เพียงแค่เข้าโครงการมาได้ไม่กี่วัน ผมก็ยอมรับว่าโครงการนี้ ดีมาก แม้วันแรก ๆ จะรู้สึกว่าฝึกหนัก แต่พอฝึกทุกวันก็เริ่มชิน ผมคิดว่าชนะอะไรก็ไม่สู้ชนะใจตัวเอง ที่สำคัญเมื่อตัดสินใจมาแล้วก็ทำให้ดีที่สุด ถ้าบทฝึกแค่นี้เรายังผ่านมันไปไม่ได้ ต่อไปในอนาคตเราจะทำอะไรสำเร็จได้อย่างไร
“ตอนที่หลวงพ่อแนะนำให้นาคธรรมทายาทนั่งสมาธินึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ วันแรก ๆ ผมยังนึกไม่ได้ แต่ผมไม่ยอมแพ้ ตั้งใจนั่งทุกวัน ผมทำร่างกายให้สบาย ๆ ทำจิตใจให้สบาย ๆ ไม่เพ่งไม่คิดอะไร ตอนแรกฟุ้งมาก แต่พอภาวนา ‘สัมมา อะระหัง’ ไปเรื่อย ๆ จดใจนิ่ง ๆ ไปเรื่อย ๆ ก็ลืมไปเลยว่าฟุ้งอยู่ แล้วผมก็คิดถึงหน้าพ่อกับแม่ หน้าของท่านก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นชัดเจนมาก แล้วผมก็นึกเอาท่านเข้ามาไว้ในจุดศูนย์กลางกาย ตอนนั้นจิตใจตั้งมั่นมาก มีสมาธิจดจ้องอยู่กับท่านอย่างเดียวเลย
“ที่หลวงพ่อเคยพูดว่า ถ้าเราตั้งใจจริงทำจริงเราก็ต้องทำได้ แต่ที่ทำไม่ได้เพราะเรายังไม่ได้ทำ คำสอนนี้ใช่เลย ตอนนี้เวลานั่งสมาธิ ผมนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ได้เสมอ ไม่ว่าทำอะไรผมก็นึกถึงท่าน เพราะผมอยากให้ท่านได้บุญมาก ๆ ผมอยากขอโทษท่านในสิ่งที่เคยทำผิดพลาด อยากบอกว่าผมจะบวชเพื่อท่าน และในวันบรรพชาผมตั้งใจจะเอาท่านมาไว้ที่ศูนย์กลางกายให้ชัดที่สุด ดีที่สุด
“ผมดีใจมากที่ได้มาบวชที่วัดพระธรรมกาย ผมดีใจมากที่ได้มาเจอพระอาจารย์พระพี่เลี้ยงที่ดี สอนดี มีเหตุมีผล มีวิธีสอนธรรมะให้ผมเข้าใจง่าย ทำให้ผมรู้ว่าคำสอนในพระพุทธศาสนาและบุญเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต เป็นที่พึ่งให้เราได้จริง ๆ”
นาคธรรมทายาทประจวบ ลื่นโป่ง อายุ ๖๐ ปี
ศูนย์อบรมวัดพระธรรมกาย
“ก่อนมาเข้าโครงการ ผมเป็นพ่อค้าขายผลไม้ ผมชอบค้าขายเป็นชีวิตจิตใจ โดยจะไปรับผลไม้มาจากตลาดไทเอาไปขายต่อ วันหนึ่งขายได้ไม่ต่ำกว่า ๑,๕๐๐ - ๑,๖๐๐ บาท ขายทุกวัน นาน ๆ ถึงจะหยุดไปทำบุญที่วัดต่างจังหวัด ที่จริงผมรู้จักวัดพระธรรมกายมาเกือบ ๑๐ ปีแล้ว แต่ผมมีโอกาสเข้ามาทำบุญที่นี่แค่ ๒ - ๓ หน เท่านั้น ปีนี้ผมรู้สึกอยากบวชให้พ่อกับแม่มาก ๆ ซึ่งท่านก็เสียชีวิตไปนานแล้ว พอดีลูกสาวมาบอกข่าวโครงการบวชแสนรูปและชวนผมบวช ผมก็ตัดสินใจบวชทันที ลูก ๆ บอกว่าจะบวชได้นานไม่นานก็ไม่เป็นไร แต่ผมคิดว่าถ้าบวชแล้ว ต้องบวชให้ได้พรรษาครับ
“โครงการแสนรูปนี้ดีมาก ทำให้ผมได้รู้จักตัวเอง ได้เห็นว่าวัด เอาจริง อบรมจริง เพราะวัน ๆ ผมแทบไม่มีเวลาว่างเลย เดี๋ยวฟังเทศน์ เดี๋ยวนั่งสมาธิ เดี๋ยวเก็บกวาดทำความสะอาดวัด พระพี่เลี้ยงก็ดี ทำให้อยู่แล้วมีความสุข พระอาจารย์ก็สอนแต่เรื่องดี ๆ มีประโยชน์ทั้งนั้น โครงการนี้ถูกใจผมจริง ๆ เลย
“ตอนที่หลวงพ่อบอกให้นาคธรรมทายาทนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่นั้น วันแรกผมยังทำไม่ได้ เมื่อวานได้นั่งสมาธิกับหลวงพ่อ ผมเลยตั้งใจเต็มที่ ท่านบอกให้ทำใจนิ่ง ๆ ผมก็ทำตามและนึกถึงช่องท้องที่อยู่เหนือสะดือไปด้วย หลวงพ่อบอกไม่ต้องคิดอะไร ผมก็ค่อย ๆ ปล่อยวาง ทำใจสะอาด ๆ ไม่เพ่ง ไม่เกร็งตา ยืดตัวตรง แล้วผมก็ค่อย ๆ นึกถึงพ่อกับแม่ นึกไปเรื่อย ๆ จนเสียงหลวงพ่อเงียบไปพักหนึ่ง ผมรู้สึกสบาย ๆ โล่ง ๆ จู่ ๆ ก็เห็นแม่ทั้งตัวเลย พอมองเรื่อย ๆ ก็เห็นหน้าพ่อขึ้นมาด้วย ชัดเจนเหมือนเรามองกระจกส่องหน้า เหมือนท่านมาอยู่ใกล้ ๆ ผมมีความสุขมาก ตอนนั้นปลื้มสุด ๆ ดีใจจนลืมปวดขาไปเลย
“วันนี้ตอนนั่งสมาธิพอทำใจว่าง ๆ แล้วนึก ก็ยังเห็นพ่อกับแม่ได้อีก ตั้งแต่พ่อแม่เสียไป ผมไม่เคยฝันเห็นท่านสักครั้ง แต่พอมานั่งสมาธิตามหลวงพ่อ ทำให้ผมได้เห็นท่าน ผมจึงตั้งใจบวช จะเอาบุญส่งให้ท่านให้มากที่สุด และในวันบรรพชา ผมจะรักษาใจนิ่ง ๆ จะนึกถึงพ่อกับแม่ให้ชัดเจนที่สุด
“สมาธิทำให้ผมมีใจที่สงบ ผ่องใส ทำให้ผมได้คิดหลายอย่าง ต่อไปจะไม่มัวแต่ไปรักวัตถุสิ่งของนอกตัวอีกแล้วครับ เพราะอะไร ๆ ก็อยู่กับเราไม่นาน สู้มาทำความดีอย่างนี้ มาบวชอย่างนี้ ช่วยวัด กวาดนั่นเก็บนี่เอาบุญบารมีดีกว่า”
หากเราได้ทราบเบื้องหลังของชีวิตนาคธรรมทายาทหลาย ๆ รูปในโครงการ เราจะทราบว่า ถ้าหลาย ๆ ท่านไม่ได้พบจุดเปลี่ยนสู่เส้นทางอันประเสริฐคือโครงการบวช ก็ยากจะคาดเดาได้ว่า ชีวิตจะก้าวเดินไปในทางที่ถูกต้องได้อย่างไร และสำหรับใครที่รู้แล้วว่า เราเกิดมาเพื่อมาหาแก้วดังคำสอนของหลวงปู่วัดปากน้ำ ซึ่งแก้วที่สำคัญที่สุดคือ แก้ว ๓ ประการ หรือพระรัตนตรัยที่อยู่ในตัวเรา ที่เราจำเป็นต้องเข้าถึงให้ได้ ในพรรษานี้เราจะต้องเพิ่มความใส่ใจในการปฏิบัติธรรมให้ยิ่ง ๆ ขึ้น โดยการทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว ทำใจกลมเกลียวกับศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เหนือสะดือขึ้นมา ๒ นิ้วมือ นึกถึงดวงแก้วไว้ในใจอย่างนิ่งแน่น ให้ชัด ใส สว่าง มั่นคงตลอดเวลา..
สมาธิทำให้ผมมีใจ
ที่สงบ ผ่องใส
ทำให้ผม
ได้คิดหลายอย่าง
ต่อไปจะไม่มัวแต่ไป
รักวัตถุสิ่งของนอกตัว
อีกแล้วครับ
เพราะอะไร ๆ
ก็อยู่กับเราไม่นาน
สู้มาทำความดีอย่างนี้
มาบวชอย่างนี้
ช่วยวัดกวาดนั่นเก็บนี่
เอาบุญบารมีดีกว่า
