หลวงพ่อตอบปัญหา
เรื่อง : พระราชภาวนาจารย์ (หลวงพ่อทัตตชีโว)

ข้อความที่ว่า “ของจริงต้องคู่กับคนจริง” นั้นเป็นอย่างไร? ทำไมบางคนเข้าวัดปฏิบัติธรรม สวดมนต์ นั่งสมาธิไม่เคยขาด แต่ยังไม่เข้าถึงพระธรรมกาย       บางคนกว่าจะชวนเข้าวัดได้ก็แสนยาก แต่พอมา    นั่งสมาธิกลับเข้าถึงพระธรรมกายได้ง่าย ๆ

ANSWER
คำตอบ

    เรามาทบทวนกันก่อนว่า เราปฏิบัติธรรมไปเพื่ออะไร ระดับแรกคือเพื่อฝึกให้ใจหยุดนิ่ง    ระดับที่สองคือเพื่อเข้าถึงพระธรรมกายในตัว และระดับที่สามคือด้วยธรรมจักขุของพระธรรมกายจึงเห็นอริยสัจ ๔ นั่นคือเห็นและกำจัดกิเลสได้  

    จากเส้นทางการปฏิบัตินี้ จึงทำให้เรามองออกว่า อริยสัจ ๔ ไม่ใช่เรื่องห่างไกลจาก           ตัวเราเลย 

    เพราะเป้าหมายชีวิตจริง ๆ ของพวกเรา คือการปฏิบัติธรรมเพื่อจะเข้าถึงธรรมะที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสรู้แล้ว เข้าถึงแล้ว ไปเห็นมาแล้ว ซึ่งก็คือการตรัสรู้อริยสัจ ๔

    อริยสัจ ๔ เป็นความประเสริฐอันแสนวิเศษ เพราะใครที่ได้รู้เรื่องความจริงนี้ แม้เพียงรู้จักจากคำบอกเล่าของพระพุทธองค์ ก็จะเริ่มค้นหาทางออกจากทุกข์ที่วนเวียนอยู่ในวัฏสงสาร เมื่อหาทางออกเจอแล้ว ก็จะพ้นจากการเป็นบ่าวเป็นทาสของพญามารได้ 

    ความจริงอันประเสริฐ ๔ ประการ สรุปได้ว่า 

    ๑. ชีวิตนี้เป็นทุกข์  
    ๒. ทุกข์นี้เกิดจากกิเลสที่ฝังอยู่ในใจ  
    ๓. ทุกข์ทั้งหลายแก้ได้ กำจัดได้  
    ๔. ข้อปฏิบัติในการกำจัดทุกข์กำจัดกิเลส คือ มรรคมีองค์ ๘ ประการ 

    ความจริง ๔ ประการนี้ต้องรีบรู้ แล้วลงมือปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ ใจจึงจะหยุดจะนิ่ง เมื่อใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ แล้ว ก็จะเข้าถึงพระธรรมกายในตัว 

    แต่การจะปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ แล้วเข้าถึงพระธรรมกายได้นั้น มีทางเดียวคือ ต้องมีสัจจะ คือ ต้องจริง 

    ถ้าคุณปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ ได้จริง คุณก็จะเข้าถึงพระธรรมกายจริง แล้วคุณก็จะได้เห็นอริยสัจ ๔ จริง แล้วคุณก็จะปราบกิเลสได้จริง มันจริงเป็นชั้น ๆ เป็นขั้นตอนการฝึกตัวไปตามลำดับอย่างนี้ 

    การปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ นี้ จะต้องมีสัจจะทำจริงใน ๕ สถาน คือ ปฏิบัติให้สมกับหน้าที่ ให้สมกับการงาน ให้สมต่อวาจา ให้สมต่อบุคคลทุกคนที่เราต้องเกี่ยวข้อง และให้สมต่อความดี

    ปฏิบัติจริง ๕ สถาน ชื่อว่าปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ จริง 
    ๑. จริงต่อหน้าที่ 
    ๒. จริงต่อการงาน 
    ๓. จริงต่อบุคคล 
    ๔. จริงต่อวาจา
    ๕. จริงต่อความดีหรือธรรมะ 

    สิ่งที่ขาดตกบกพร่องไปในการนั่งสมาธิของเรา ทำให้สมาธิไม่ก้าวหน้าก็อยู่ตรงนี้เอง ตรงที่ การจะปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ ไม่ใช่ปฏิบัติเฉพาะขณะที่เรานั่งสมาธิ แต่ต้องต่อเนื่องไปจนกระทั่งถึงขณะปฏิบัติหน้าที่การงานอื่น ๆ ด้วย

    ๑-๒. สัจจะต่อหน้าที่และการงาน

    หน้าที่ คือ ภารกิจที่ต้องรับทั้งผิดทั้งชอบ โอนให้ใครไม่ได้ 

    การงาน คือ สิ่งที่ต้องทำตามหน้าที่ที่เรารับผิดชอบ

    ทันทีที่เกิดมา เราก็ต้องมีหน้าที่แล้ว ตั้งแต่หน้าที่เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ถ้าเราไม่ใช่คนโต     ก็ต้องเป็นน้องที่ดีของพี่เขาด้วย แล้วก็ต้องเป็นหลานที่ดีของปู่ย่า ตายาย ของลุงป้า น้าอา อีกด้วย เมื่อโตขึ้นมาอีกนิดไปโรงเรียนก็มีหน้าที่เป็นลูกศิษย์ที่ดี ไปที่โรงเรียนมีเพื่อนก็เลยต้องมีหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดี 

    เมื่อโตขึ้นมาก็มีหน้าที่เป็นประชาชนที่ดี ต่อมาแต่งงานแต่งการก็มีหน้าที่เป็นสามีที่ดี เป็นภรรยาที่ดี ต่อมามีลูกมีเต้าก็ต้องเป็นพ่อที่ดีเป็นแม่ที่ดี 

    ครั้นเมื่อมาบวชเป็นพระก็มีหน้าที่ตามที่พุทธองค์ทรงสั่งไว้ ต้องเป็นพระที่ดี

    เมื่อเกิดมาเป็นคนแล้ว ต่างก็มีหน้าที่ติดตัวมา บางอย่าง เป็นหน้าที่ตามธรรมชาติ บางอย่างก็เป็น หน้าที่ที่เกิดตามความสัมพันธ์เกี่ยวข้อง แต่ละหน้าที่ก็มีการงานที่ต้องทำ

    ตื่นเช้าขึ้นมา หน้าที่หลักของชีวิตคือเราจะต้องไปปราบกิเลสให้หมดไปให้ได้ด้วยการปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘  เราก็ตั้งหน้าตั้งตาประพฤติปฏิบัติธรรมบ่มเพาะ สัมมาทิฐิ สัมมาสมาธิ

    ตั้งแต่เช้ามืด เราก็สวดมนต์ทำวัตรนั่งภาวนาไปกับคุณครูไม่ใหญ่ กลางวันก็แบ่งเวลา           ทุกชั่วโมงขอ ๑ นาที เพื่อหยุดใจนึกถึงดวง นึกถึงองค์พระ หรือทำใจนิ่ง ๆ ว่าง ๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ พอตกกลางคืนถึงเวลามาศึกษาธรรมะ มาดู DMC ฟังธรรมะจากคุณครูไม่ใหญ่ คุณครูไม่เล็ก หรือจากพระอาจารย์ พอเสร็จเรียบร้อยก็ต้องทำภาวนาตามเทปของคุณครูไม่ใหญ่ 

    การที่พวกเราปฏิบัติกันอย่างนี้ได้ทุกวันทุกคืน กลายเป็น สัจจะต่อหน้าที่นักสร้างบารมีที่ดี อย่างนี้เขาเรียกว่ามีสัจจะต่อหน้าที่ มีสัจจะต่อการงาน 

    นอกจากนี้เรายังมีหน้าที่จะต้องรักษากายนี้ให้ดี ดูแลรักษาสุขภาพให้ดี เพราะจะต้องใช้กายนี้ไปสู้กับกิเลส มีการงานต้องทำมาหาเลี้ยงชีพ บ้างเป็นผู้ผลิต บ้างทำธุรกิจ บ้างรับราชการ         บ้างทำงานเอกชน ต่างก็ทำเพื่อจะได้มีปัจจัย ๔ เอามาเลี้ยงตัวทั้งเรื่องกินเรื่องใช้ 

    ยิ่งคนมีครอบครัว ตื่นขึ้นมาแม่บ้านมีการงานที่จะต้องทำในการดูแลพ่อบ้าน พ่อบ้านก็มี หน้าที่การงานที่ต้องทำต่อแม่บ้านเช่นกัน 

    สัจจะต่อหน้าที่และการงาน ในเชิงปฏิบัติท่านใช้คำว่าต้อง จริงจัง จึงจะถือว่ามีสัจจะ ไม่ทำอะไรเป็นเล่น ไม่เป็นสามีภรรยากันเล่น ๆ ไม่เลี้ยงลูกแบบเล่น ๆ อย่างกับเล่นตุ๊กตา มีหน้าที่ ต้องรับผิดชอบ ทำการงานอะไรแล้ว ต้องเสร็จ ต้องทันเวลา และต้องดี

    
    ๓-๔. สัจจะต่อบุคคลและต่อวาจา

    หน้าที่การงานทั้งหมดนี้เราต้องทำกับคนอื่น จึงต้องมีสัจจะต่อบุคคลที่เกี่ยวข้องด้วย และแน่นอนว่ารวมถึงมีสัจวาจาด้วย 

    สัจจะต่อหน้าที่ผูกพันมาถึงสัจจะต่อการงาน เช่นเดียวกับที่สัจจะต่อบุคคลก็จะต้องมีสัจจะต่อวาจาด้วย 

    สัจจะต่อวาจาและสัจจะต่อบุคคล โบราณาจารย์ท่านสรุปว่านี้เป็นลักษณะของ ความจริงใจ ก่อนจะพูดจาอะไรกับใครให้คิดแล้วคิดอีก ยิ่งถึงกับตกลงสัญญากับใครไว้แล้ว ห้ามเบี้ยว ห้ามบิด ห้ามพลิ้ว ทำงานกับใครก็ถนอมใจกันบ้าง เห็นใจกันบ้าง เป็นตายก็ไม่ทิ้งกัน นี้คือลักษณะ          ของความจริงใจทั้งต่อบุคคล ทั้งต่อวาจาคำพูดของเรา

    วันใดขาดความจริงใจ ขณะที่มานั่งปฏิบัติธรรมจึงมีอะไรคอยผุดมากวนเรา องค์พระทำท่าจะชัด เรื่องบางอย่างกลับโผล่ขึ้นมากวนจิตใจ

    เมื่อจริงใจต่อวาจาทุกคำที่พูด ต่อทุกคนที่เราคบค้าสมาคม สิ่งนั้นจะเป็นเหตุให้เรา        ทำใจหยุดทำใจนิ่ง หรือปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ ได้ครบบริบูรณ์เร็ว

    ๕. สัจจะต่อความดี

    จริงต่อหน้าที่ จริงต่อการงาน จริงต่อบุคคล จริงต่อคำพูดแล้ว ยิ่งไปกว่านี้ยังต้องจริง       แสนจริงต่อความดีอีกด้วย

    จริงต่อความดี คือ รู้ว่าอะไรดี รู้ว่าอะไรชั่ว อะไรที่ชั่วแล้วไม่ต้องรอให้ใครมาเตือน พอรู้ว่าชั่วหยุดทันที หยุดกึกหักดิบ รู้ว่าอะไรดีทุ่มชีวิตทำไป รู้ว่านิสัยอันนี้มีกับเราแล้วจะดีก็บ่มเพาะ เข้าไป ธาตุทรหดดีก็เพิ่มเข้าไป รู้ว่านิสัยงอแงขี้แยน้อยใจไม่ดีก็หักดิบเลิกให้ได้ นี้คือคำว่าจริง      ต่อความดี 

    จริงต่อความดีนี้เป็นสิ่งที่เกินกว่าจะเรียกว่าจริงจัง เกินกว่าจะเรียกว่าจริงใจ เขาจึงเรียกว่า     จริงแสนจริงต่อความดี เมื่อจริงแสนจริงต่อความดีอย่างนี้ ใจก็หยุดก็นิ่ง แล้วนิ่งเร็วด้วย

    ของจริงคู่กับคนจริง

    ของจริง ก็คือ พระธรรมกายที่อยู่ภายในตัว เข้าถึงได้ด้วยใจหยุดใจนิ่งจริง เป็นที่พึ่งที่ระลึกได้จริง 

    คนจริง หมายถึง ผู้ที่มีทั้งความจริงจัง จริงใจ และจริงแสนดี สมบูรณ์อยู่ในตัว 

    การที่เราพาเพื่อนเข้าวัด กว่าจะเอาตัวมาได้ว่ายากนัก แต่พอเขามาถึงปุ๊บ วันนั้นเขากับเราก็นั่งสมาธิพร้อม ๆ กัน ปรากฏว่า เพื่อนเข้าถึงองค์พระแล้ว ที่เป็นอย่างนั้นบอกได้เลยว่า เพื่อนของคุณคนนั้นเขาเป็น คนจริง เขาได้ฝึกสัจจะ ๕ ประการนี้ผ่านหน้าที่การงาน ผ่านบุคคล        ผ่านคำพูด และการแก้ไขนิสัยใจคอมาตลอดชีวิตของเขา เขาทำอย่างนี้มานาน เขาเลยเป็นคนที่ใจนิ่งได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

    บุคคลประเภทนี้เป็นบุคคลประเภทนิ่งจริง ไม่ว่าอะไรที่มาถึงเขา เขาทำดีเยี่ยมเลย            เกิดอุปสรรคอะไรขึ้นมาไม่เคยโวยวายสักคำ นิ่งหาช่องทางแก้ไขอยู่ตลอดเวลา แล้วเขาก็ประสบความสำเร็จในชีวิตมาตามลำดับ ๆ 

    บุคคลประเภทนี้มาถึงวัดเมื่อใด นั่งเดี๋ยวเดียวเขาก็ใจหยุดใจนิ่งเข้าถึงพระธรรมกายในตัวได้ ส่วนใครที่ยังไม่ได้ฝึกตัวทั้ง ๕ ประการนี้มาดีพอ เข้าวัดมาแล้วก็ต้องใช้เวลาฝึกก่อนถึงจะมีโอกาสเข้าถึงธรรม แต่ถ้าวัดก็ไม่เข้า ฝึกก็ไม่ฝึก แบบนี้คงต้องใช้เวลาอีกมากกว่าจะเข้าถึงธรรม

    ดังนั้น การปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ ในการปฏิบัติจริง ๆ แล้ว กลับเหลือเพียงการฝึกสัจจะ      ๕ สถาน โดยมีวิธีวัดง่าย ๆ ว่า สัจจะ ๕ ประการของเราสมบูรณ์ดีไหม ถ้าสัจจะทั้ง ๕ ประการของเรานี้สมบูรณ์ เราต้องสว่าง ถ้ายังมืดอยู่ก็แสดงว่าทั้ง ๕ ประการนี้ยังไม่ครบ 

    เมื่อ ๕ ประการนี้ไม่ครบ มรรคมีองค์ ๘ ก็ไม่ครบ ก็ให้ไปทบทวนสัจจะ ๕ สถานของ     ตัวเองให้ดี ว่าหน้าที่การงานทั้งที่บ้าน ที่ทำงาน ความจริงใจที่มีต่อทุกคน เคยพูดเคยจาอะไรกันไว้อย่างไร ก็ไปทบทวนดูว่า เราขาดตกบกพร่องอะไรบ้าง ประการสุดท้าย ตรวจสอบนิสัยตัวเองว่า ความไม่เข้าท่าทั้งหลายที่เราเคยแก้ไขไปแล้วก็อย่าให้มันย้อนกลับมาอีก 

    สำรวจตรวจสอบสัจจะทั้ง ๕ ประการของตัวเองได้ละเอียดเท่าไร ก็จะกลายเป็นพรที่ให้    แก่ตัวเอง “ให้เราได้เป็นคนจริงเพื่อจะได้พบของจริง” ขอให้ทุกท่านทุกคนสามารถแก้ไขปรับปรุงสัจจะทั้ง ๕ สถานนี้ได้ แล้วเข้าถึงพระธรรมกายเป็นอัศจรรย์เทอญ