ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง:อิ่มธรรม
คนสะอาด-ไม่สะอาด
อตฺตตฺถปญฺญา อสุจี มนุสฺสา.
มนุษย์ผู้เห็นแต่ประโยชน์ตน เป็นคนไม่สะอาด
(ขุ.สุ. ๒๕/๓๓๙)
ความสะอาด ใครๆ ก็พึงปรารถนา
ความไม่สะอาด ใครๆก็ไม่พีงปรารถนา
ความสะอาดของสถานที่ เสื้อผ้า สิ่งของ
เป็นเพียงความสะอาดภายนอก เป็นความสะอาดผิวเผิน
ความสะอาดที่สมบูรณ์ นอกจากสะอาดภายนอกแล้ว
ยังสะอาดลึกถึงกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
คือ มีการกระทำความสะอาด คำพูดสะอาด จิตใจสะอาด
คิดดี พูดดี ทำดี เป็นปกติ
ไม่เป็นคนเห็นแก่ตัว ยอมเสียสละเพื่อส่วนรวม
"คิด" ก็คิดเพื่อส่วนรวม "พูด" ก็พูดเพื่อส่วนรวม "ทำ" ก็ทำเพื่อส่วนรวม
คนอย่างนี้จัดเป็น "คนสะอาด" ที่น่ายกย่อง
ส่วนใครที่มีพฤติกรรมตรงกันข้าม
คิดร้าย พูดร้าย ทำร้าย เป็นปกติ
เห็นแก่ประโยชน์ตน ไม่ยอมเสียสละเพื่อส่วนรวม
"คิด" ก็คิดเพื่อประโยชน์ตน "พูด"ก็พูดเพื่อประโยชน์ตน
"ทำ" ก็ทำเพื่อประโยชน์ตน
คนอย่างนี้จัดเป็น "คนไม่สะอาด" ที่น่ารังเกียจ
มาเป็น "คนสะอาด" ที่โลกต้องการ
ดีกว่าเป็น "คนไม่สะอาด" ที่โลกรังเกียจกันเถิด
