นิทานอีสป เรื่อง ลากับตั๊กแตน
ผู้แต่ง : อีสป

       วันหนึ่งขณะที่ลากำลังเดินอยู่ในท้องทุ่ง มันพบตั๊กแตนตัวหนึ่งกรีดร้องอย่างเบิกบานตรงมุมหนึ่งของทุ่งที่มีหญ้าขึ้นเต็ม

    เจ้าลาฟังเพลงของตั๊กแตนด้วยความชื่นชมยิ่งนัก  มันเป็นเพลงที่เปี่ยมด้วยความร่าเริง จนหัวใจที่ใฝ่หาความสำราญของลาแทบจะล้นไปด้วยความปรารถนาที่จะร้องเพลงให้ได้อย่างตั๊กแตน

        "อะไรกันหรือ" เจ้าลาถามอย่างนอบน้อมยิ่ง "อะไรทำให้ท่านมีเสียงไพเราะเสนาะหูเช่นนี้ ท่านกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า หรือมีน้ำทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ใดที่ทำให้ท่านขับขานเพลงได้วิเศษเช่นนี้" 

         "มีสิ" เจ้าตั๊กแตนผู้นิยมชมชอบความขบขันตอบ "พวกเรากินน้ำค้าง! ท่านลองดูก็จะรู้เอง"

         ดังนั้นในเวลาต่อมา เจ้าลาก็ไม่กินไม่ดื่มสิ่งใดอีกเลยนอกจากน้ำค้าง  เป็นธรรมดา ไม่นานเจ้าลาโง่ผู้น่าสงสารก็ตายจากไป

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
กฎแห่งธรรมชาติไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้

:: พุทธภาษิต ::
อุฏฺฐาเนนปฺปมาเทน สญฺญเมน ทเมน จ ทีปํ กยิราถ เมธาวี ยํ โอโฆ นาภิกีรติ
ผู้มีปัญญา พึงสร้างเกาะที่น้ำหลากมาท่วมไม่ได้ ด้วยความหมั่น 
ความไม่ประมาท ความสำรวมระวัง และความข่มใจ

THE ASS AND THE GRASSHOPPERS

          One day as an Ass walking in the pasture, he found some Grasshoppers chirping merrily in grassy corner of the field.

           He listened with a great deal of admiration to the song of the Grasshoppers. It was such a joyful song that his pleasure-loving heart was filled with a wish to sing as they did.

          "What is it?" he asked very respectfully, "that have given you such beautiful voices? Is there any special food and eat, or is it some divine nectar that make you sing so wonderfully?"

           "Yes," said the Grasshopers, who were very fond of a joke; "it is the dew we drink! Try some and see."

            So thereafter the Ass would eat nothing and drink nothing but dew.

            Naturally, the poor foolish Ass soon died.

:: The moral of this story is ::
The laws of nature are unchangeable.