นิทานอีสป เรื่อง นกลาร์คกับลูกน้อย
ผู้แต่ง : อีสป

                นกลาร์คตัวหนึ่งสร้างรังของมันในทุ่งข้าวสาลีที่เพิ่งเป็นต้นอ่อน ผ่านไปหลายวันข้าวสาลีก็ค่อยๆ สูงขึ้น เช่นเดียวกับลูกนกที่เติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่ง อยู่มาวันหนึ่งเมื่อรวงข้าวสีทองไหวโอนไปมาตามลม ชาวนากับลูกชายของเขาก็เข้ามาในทุ่ง

            "ข้าวสาลีพวกนี้พร้อมที่จะเก็บเกี่ยวแล้วละ" ชาวนากล่าว "เราต้องไปเรียกเพื่อนบ้านและเพื่อนพ้องมาช่วยเราเก็บเกี่ยว"

                ลูกนกลาร์คในรังใกล้ๆ รู้สึกตื่นตระหนกยิ่งนักด้วยรู้ดีว่าพวกมันจะต้องตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงหากไม่ผละจากรังก่อนที่การเก็บเกี่ยวจะมาถึง เมื่อแม่นกกลับมาเพื่อให้อาหาร พวกมันจึงบอกแม่นกถึงสิ่งที่พวกมันได้ยิน

               "อย่ากลัวไปเลยลูก"  แม่นกลาร์คกล่าว "ถ้าชาวนาบอกว่าเขาจะเรียกเพื่อนบ้านและพวกพ้องมาช่วยทำงานแล้วละก็ ข้าวสาลีพวกนี้คงยังไม่ถูกเก็บเกี่ยวไปอีกสักพักแหละ"

                ไม่กี่วันต่อมา ข้าวสาลีก็สุกจนส่งเสียงดังกราวๆ ยามที่สายลมพัดมากระทบต้นข้าวเหนือหัวบรรดาพวกลูกนกลาร์ค

            "ถ้าไม่เก็บเกี่ยวข้าวสาลีพวกนี้ทันทีละก็" ชาวนาเอ่ยขึ้น "เราจะต้องเสียพืชผลไม่ครึ่งหนึ่งเชียวละ จะรอความช่วยเหลือของเพื่อนของเราต่อไปคงไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องเริ่มงานของเราเอง"

               เมื่อลูกนกลาร์คบอกแม่ของมันในสิ่งที่ได้ยินในวันนั้น แม่นกก็กล่าวว่า  "เช่นนั้นเราต้องรีบไปเดี๋ยวนี้แล้วละ หากมนุษย์ตัดสินใจที่จะทำงานของเขาด้วยตัวเองโดยไม่พึ่งพาใคร เมื่อนั้นพวกเจ้าจงมั่นใจได้เลยว่ามันจะไม่ล่าช้าแน่"

                   บ่ายวันนั้นมีเสียงปีกหลายคู่กระพือดังพึ่บพั่บเพื่อฝึกบิน ครั้นเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นในวันถัดมา ขณะที่ชาวนาและลูกชายของเขาจัดการเกี่ยวข้าว พวกเขาก็พบเพียงรังนกว่างเปล่าเท่านั้น

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
การช่วยเหลือตัวเอง คือการช่วยเหลือที่ดีที่่สุด

:: พุทธภาษิต ::
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ.
ตนแล เป็นที่พึ่งของตน.
ขุ. ธ. ๒๕/๓๖,๖๖.

THE LARK AND HER YOUNG ONES

               A Lark made her nest in a field og young wheat. As the days passed, the wheat stalks grew tall and the young birds, too, grew in strength. Then one day, when the ripe golden grian waved in the breeze, the faemer and his son came into the field.

              "This wheat is noe ready for reaping," said the Farmer. "We must call in our neighbors and friends to help us hervest it."

               The young Larks in their neat close by were much frightened, for they knew they would be in great danger if they did not leave the nest before the reapers came. When the Mother Lark returned with food for them, They told her what they had heard.

               "Do not be frightened, children," said the Mother Lark. "If the Farmer said he would call in his neighbore and friends to help him do his work, this wheat will not be reaped for a while yet."

               A few days later, the wheat was so ripe, that when the wind shook the stalks, a hail of wheat grains came rustling down on the young Lark's heads.

               "If this wheat is not harvested at once," said the Farmer, "we shall lose half the crop. We cannot wait any longer for help fron our friends. Tomorrow we must set to work, ourselves."

                When the young Larks told their mother what they had heard that day, she said:

               "Then we must be off at once. When a man decides to do his own work and not depend on any one else, then you may be sure there will be no more delay."

              There was much fluttering and trying out of wings that afternoon, and at sunrise next day, when the Farmer and his son cut down the grain, they found an empty nest.

:: The moral of this story is ::
Self-help is the best help.