นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับคันธนู
ผู้แต่ง : อีสป
 

        นายพรานคนหนึ่งถือคันธนูและลูกธนูออกไปล่าสัตว์ในป่า นายพรานสามารถล่าแพะได้ตัวหนึ่ง นายพรานยกแพะตายชึ้นพาดบ่าและเริ่มเดินทางกลับบ้าน แต่เมื่อมองไปเห็นหมูป่าตัวหนึ่ง นายพรานรีบวางแพะลง แล้วยิงธนูไปใส่หมูป่าจนได้รับบาดเจ็บ หมูป่าถูกยิงได้รับบาดเจ็บมันก็รีบวิ่งรี่เข้าใส่นายพรานล้มลงหัวฟาดพื้นตายทันที

        เจ้าหมูก็สิ้นใจตายอยู่ใกล้นายพรานนั่นเอง

        หมาป่าตัวหนึ่งเดินเข้ามาเห็น แพะ หมูป่า นายพราน และคันธนู หมาป่าดีใจมาก จึงรำพึงกับตัวเองว่า

        "คราวนี้ข้าจะมีอาหารกินเป็นเวลานานเลยทีเดียว แต่ข้าจะไม่กินในคราวเดียวหมด ข้าจะค่อยๆ กินทีละเล็กละน้อย เริ่มแรกข้าจะกินสิ่งที่แข็งก่อน ต่อจากนั้นข้าก็จะกินสิ่งที่อ่อน และหวานกว่าตามไปทีหลัง"

        แล้วหมาป่าก็เริ่มกัดกินเชือกเอ็นที่คันธนูก่อน แต่เมื่อกัดเชือกขาด คันธนูก็ดีดตัวหลับและโดนมันอย่างแรงจนทำให้หมาป่าสิ้นใจตาย

        ไม่นานนักหมาป่าฝูงใหญ่ได้กลิ่นอาการอันโอชะลอยมา ก็พากันมายังที่เกิดเหตุ เหล่าหมาป่าก็ช่วยกันกินนายพราน แพะ หมูป่า และหมาป่าที่ตายไปแล้วอย่างเอร็ดอร่อย

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ความโลภ ก่อให้เกิดหายนะ

:: พุทธภาษิต ::
โลโภ โทโส จ โมโห จ ปุริสํ ปาปเจตสํ
หึสนฺติ อตฺตสมฺภูตา ตจสารํว สมฺผลํ.
โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว
ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น

(พุทฺธ) ขุ. อิติ. ๒๕/ ๒๖๔. ขุ. มหา. ๒๙/ ๑๘.