นิทานอีสป เรื่อง ลิงกับแมว
ผู้แต่ง : อีสป

       กาลครั้งหนึ่ง แมวกับลิงเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน พวกมันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและก่อเรื่องร้ายกาจทุกประเภทร่วมกันเป็นนิจ สิ่งที่พวกมันคิดถึงเหนือสิ่งอื่นใด ดูจะเป็นเรื่องการหาของกินใส่ปากท้อง จะได้มาอย่างไรนั้นไม่สลักสำคัญสำหรับพวกมัน

       วันหนึ่งขณะที่พวกมันนั่งอยู่ข้างกองไฟเฝ้ามองเกาลัดเผาบนตะแกรงปิ้ง ก็เกิดปัญหาขึ้นมาว่าจะหยิบเกาลัดออกมาได้อย่างไร

       “ข้ายินดีที่จะเอามันออกมา” เจ้าลิงขี้โกงกล่าว “แต่เจ้ามีทักษะในเรื่องพรรค์นี้มากกว่าข้า จงหยิบมันขึ้นมาสิ แล้วข้าจะแบ่งให้เราทั้งคู่เอง”

       เจ้าเหมียวเหยียดอุ้งเท้าออกไปอย่างระมัดระวัง เขี่ยถ่านบางก้อนออกแล้ว กระตุกอุ้งเท้ากลับมาอย่างเร็ว มันลองพยายามอีกครั้ง คราวนี้เขี่ยเกาลัดออกมาได้ครึ่งทาง จนกระทั่งครั้งที่สามจึงคว้าเกาลัดออกมาได้ลูกหนึ่ง ทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง แต่ละครั้งอุ้งเท้าของมันเป็นต้องถูกไฟลวกอย่างสาหัส มันเขี่ยเกาลัดพ้นกองไฟเร็วเท่าไร่ เจ้าลิงก็สวาปามหมดอย่างรวดเร็วเท่านั้น

       และแล้วเจ้านายของพวกมันก็เดินเข้ามา สัตว์ขี้โกงทั้งสองตัวรีบเผ่นหนี เจ้าเหมียวเหลือเพียงอุ้งเท้าที่ไหม้เกรียมและไม่เหลือเกาลัดสักลูก ว่ากันว่านับแต่นั้นเป็นต้นมา แมวก็พอใจกินแต่พวกหนูทั้งหลาย และไม่ข้องแวะกับคุณวานรอีกเลย

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
พวกขี้ประจบมักหาประโยชน์จากความเสียหายของผู้อื่นเสมอ

:: พุทธภาษิต ::
น นิกตฺยา ธนํ หเร
บุคคลไม่พึงหาทรัพย์ด้วยการคดโกง

THE  MONKEY AND THE CAT

     Once upon a time a Cat and a Monkey lived as pets in the same house. They were great friends and were constantly in all sorts of mischief together. What they seemed to think of more than anything else was to get something to eat, and it did not matter much to them how they got it.

     One day they were sitting by the fire, watching some chestnuts roasting on the hearth. How to get them was the question.

     "I would gladly get them," said the cunning Monkey, "but you are much more skillful at such things than I am. Pull them out and I'll divide them between us."

      the cinders, and drew back her paw very quickly. Then she tried it again, this time pulling a chestnut half out of the fire. A third time and she drew out the chestnut. This performance she went through several times, each time singeing her paw severely. As fast as she pulled the chestnuts out of the fire, the Monkey ate them up.

      Now the master came in, and away scampered the rascals, Mistress Cat with a burnt paw and no chestnuts. From that time on, they say, she contented herself with mice and rats and had little to do with Sir Monkey.

The flatterer seeks some benefit at your expense.