"ถ้าว่านักปราชญ์พึงเห็นความสุขอันไพบูลย์ได้เพราะยอมสละสุขพอประมาณ เมื่อผู้มีปัญญาเล็งเห็นสุขอันไพบูลย์ ก็พึงสละความสุขส่วนน้อยเสีย" ขุททกนิกาย ธรรมบท
ความสุขของมนุษย์มีหลายระดับ ตั้งแต่ความสุขจากการมีทรัพย์ ได้ใช้จ่ายทรัพย์ การไม่มีหนี้ หรือจากการประกอบการงานที่ไม่มีโทษ ก็ถือว่าเป็นความสุข แต่นั่นเป็นเพียงสุขเล็กน้อย เพราะยังมีความทุกข์เจือปนอยู่ ส่วนความสุขที่แท้จริง ต้องเกิดจากการทำใจให้หยุดนิ่ง เป็นความสุขที่ละเอียดกว่า ประณีตกว่า ปราศจากเครื่องกังวลใจ ไม่ติดข้องอยู่กับสิ่งภายนอก มีความปลอดโปร่ง เป็นตัวของตัวเอง เป็นใหญ่ในตัวและเป็นอิสระ สุขยิ่งกว่าการเป็นเศรษฐี มหาเศรษฐี หรือเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ มากมายหลายเท่านัก
ความสุขที่แท้จริง ต้องเป็นความสุขที่เป็นอมตะ เป็นความสุขที่เข้าถึงได้ สัมผัสได้ นั่นคือ ความสุขที่เกิดจากการเข้าถึงพระรัตนตรัยภายใน เป็นความสุขล้วนๆ ที่ปราศจากความโลภ ความโกรธ ความหลง เป็นความสุขที่มาควบคู่กับความบริสุทธิ์ จะเข้าถึงได้ ด้วยวิธีการทำใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายเท่านั้น
นักปราชญ์บัณฑิตในกาลก่อน แม้ท่านจะสมบูรณ์ไปด้วยลาภ-ยศ-สรรเสริญ หรือสุขในกามคุณ มากมายปานใด ท่านยอมสละความสุขภายนอกเหล่านั้น เพราะมองเห็นว่า ทรัพย์ภายนอกไม่จีรังยั่งยืน ยังเป็นเครื่องร้อยรัดให้เป็นห่วงเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา ขาดความเป็นอิสระในตัว ท่านจึงมุ่งแสวงหาความสุขภายใน ที่ประเสริฐกว่าการครอบครองมหาสมบัติ
"จากส่วนหนึ่ง ของรายการธรรมะเพื่อประชาชน โดย พระเทพญาณมหามุนี"
