วัดพระธรรมกายสร้างใหญ่ ผิดหลักคำสอนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือไม่ ?
วัดพระธรรมกายสร้างใหญ่ ผิดหลักคำสอนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือไม่ ?
ท่านสอนให้สมถะ ทำอะไรเล็ก ๆ ไม่ใช่หรือ ?
ก่อนที่จะสรุปว่า “การสร้างวัดใหญ่” ผิดหรือถูกนั้น ก็อยากให้ลองเปิดพระไตรปิฎกศึกษาประวัติการสร้างที่ประทับของพระบรมศาสดาและการสร้างวัดในสมัยพุทธกาลกันเลยดีกว่า จะได้กระจ่างชัดว่าวัดพระธรรมกายสร้างใหญ่ผิดหรือไม่ ?
จากเรื่องราวที่ปรากฏในพระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏฯ อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท พราหมณวรรควรรณา เรื่องพระโชติกเถระ หน้า ๕๑๙-๕๕๒ ระบุไว้ชัดว่า
ในสมัยที่ “โชติกเศรษฐี” เกิดเป็นบุรุษที่ชื่อ “อปราชิต” ได้สร้างที่ประทับที่มีความงดงามอลังการแบบชนิดที่ไม่เคยมีปรากฏ ถวายแด่พระวิปัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้า เฉพาะไม้ที่นำมาทำเสาทั้งหมดของวัด ล้วนประดับตกแต่งอย่างวิจิตรด้วยแก้ว ๗ ประการ คือ มีทั้งเสาทองคำ เสาเงิน เสาเพชรนิลจินดาชนิดต่าง ๆ จำนวนมาก อีกทั้งกระเบื้องทุกแผ่นที่นำมามุงหลังคาก็ไม่ใช่กระเบื้องธรรมดา ๆ เพราะฝังรัตนชาติประดับประดาลงไปจนเกิดความวิจิตรตระกาลตายิ่งนัก
เท่านั้นยังไม่พอ แม้กระทั่งหน้าต่างแต่ละบานล้วนประดับด้วยรัตนชาติทั้ง ๗ ประการด้วยเช่นกัน แต่ที่พิเศษไปกว่านั้น ก็คือ กระเบื้องส่วนที่เป็นยอดพระคันธกุฎีของพระวิปัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เป็นทองคำสุกปลั่ง มีด้านปลายเป็นแก้วประพาฬ งามระยิบระยับจับใจเหลือเกิน
และที่รื่นรมย์อย่างที่สุด ก็คือ บริเวณนอกหน้าต่างแต่ละบานจะปลูกดอกไม้ ๕ สี และสร้างสระโบกขรณีขนาดใหญ่ ๓ สระ ที่บรรจุเต็มไปด้วยน้ำหอมที่สกัดจากพันธุ์พืชหอม เพื่อให้ส่งกลิ่นหอมรวยระรินเข้าไปในพระคันธกุฎีเวลาลมพัด
ที่สำคัญที่สุด ภายในพระคันธกุฎียังมี “แก้วมณีโชติรส” กลมใสขนาดใหญ่เท่าผลแตงโมส่องสว่างเรืองรอง จนเป็นข่าวขจรขจายไปทั่วทุกสารทิศ ทำให้ผู้คนแห่กันเข้ามาดู
นอกเหนือจากนี้ บริเวณนอกพระคันธกุฎีโดยรอบ ยังมีรัตนชาติโปรยบนพื้นสูงถึงเข่า เพื่อให้คนที่มาฟังธรรมหยิบเอารัตนชาติใส่มือกลับบ้านไปได้ ถ้ารัตนชาติพร่องลง อปราชิตก็จะให้คนไปโปรยเช่นนี้ใหม่
พออ่านมาถึงตรงนี้ หลายคนคงจะสงสัยว่า แค่ที่ประทับของพระบรมศาสดายังสร้างด้วยวัตถุธาตุที่มีค่าสูงลิบขนาดนี้ คงจะมีขนาดเล็กนิดเดียวแน่ ๆ แต่พอมาดูหลักฐานที่ระบุไว้ในพระไตรปิฎก เราต้องตกใจทีเดียว เพราะพื้นที่เฉพาะภายในวิหารอย่างเดียวก็สามารถรองรับพระภิกษุที่มาเป็นเนื้อนาบุญได้ถึง ๖๘ แสนรูป (๖,๘๐๐,๐๐๐ รูป) ตลอด ๙ เดือน ในพิธีเฉลิมฉลองพระคันธกุฎี หลังจากสร้างเสร็จ
ถึงตรงนี้เราลองคำนวณพื้นที่เล่น ๆ ว่า ต้องใช้เนื้อที่เท่าไรในการรองรับพระจำนวนมหาศาลขนาดนี้ นี่แค่เพียงพื้นที่ในวิหารเท่านั้น ยังไม่รวมพื้นที่บริเวณที่สร้าง “กุญชรศาลา” ซึ่งเป็นศาลาประดับแก้ว ๙ ประการ และยังไม่รวมพื้นที่ที่ขุดสระโบกขรณีขนาดใหญ่จำนวน ๓ สระ
จากหลักฐานตรงนี้ แสดงให้เราเห็นว่า “วัดในสมัยพุทธกาล แค่พระคันธกุฎีซึ่งเป็นที่ประทับของพระวิปัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้ายังมีขนาดใหญ่กว่าที่มนุษย์ยุคนี้จะจินตนาการไปถึง” ซึ่งถ้าเทียบกับวัดพระธรรมกายแล้ว วัดพระธรรมกายเล็กถนัดตาไปเลยทีเดียวล่ะค่ะ
และด้วยอานิสงส์จากการที่อปราชิตสร้างพระคันธกุฎีขนาดใหญ่วิจิตรอลังการจนดึงดูดผู้คนเข้าวัดจำนวนมหาศาลนี่เอง จึงทำให้เขาได้เกิดเป็น “โชติกเศรษฐี” เศรษฐีที่รวยที่สุดในโลก ในสมัยพระสมณโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้า ถึงขั้นเป็นเศรษฐีที่รวยกว่าพระราชา รวยกว่าอนาถบิณฑิกเศรษฐี และรวยกว่านางวิสาขาเลยทีเดียว
นอกจากพระคันธกุฎีที่โชติกเศรษฐีสร้างแล้ว มาดูการสร้างวัดในสมัยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราบ้าง จากหลักฐานที่ปรากฏใน อรรถกถา ขุททกนิกาย อุทาน เถรสูตร หน้า ๙๑ คือ “วัดพระเชตวัน” ในกรุงสาวัตถี ซึ่งเป็นวัดที่ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีใช้เงินมากถึง ๕๔ โกฏิ ราว ๕๔๐ ล้านกหาปณะ ซึ่งใน ๕๔ โกฏินี้ แบ่งเป็นค่าซื้อที่ดิน ๑๘ โกฏิ ค่าก่อสร้าง ๑๘ โกฏิ ค่าจัดงานฉลอง ๑๘ โกฏิ ใช้เวลาฉลองวัดอยู่นานถึง ๙ เดือน
หากเราศึกษากันให้ลึกลงไปอีก จะพบว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทับอยู่วัดนี้นานสุดถึง ๒๐ กว่าพรรษา โดยใช้วัดที่ใหญ่โตอลังการนี้เป็นที่ปักหลักวางรากฐานเพื่อเป็นศูนย์กลางการเผยแผ่ศาสนาในยุคนั้น จนกระทั่งพระพุทธศาสนาสืบทอดยาวนานมาถึงยุคของเราได้
ต่อมาเรามาค้นข้อมูลต่อในหน้า ๑๐๕ ของอรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ปุปผวรรควรรณนา เรื่องนางวิสาขา เกี่ยวกับประวัติการสร้าง “วัดบุพพาราม” ในกรุงสาวัตถี ซึ่งนางวิสาขาสร้างถวาย โดยใช้เงินมากถึง ๒๗ โกฏิ เป็นค่าที่ดิน ๙ โกฏิ ค่าก่อสร้าง ๙ โกฏิ ค่าจัดงานฉลอง ๙ โกฏิ
แต่เนื่องจากวัดนี้เป็นวัดที่มียอดปราสาททำด้วยทองคำที่มีความวิจิตรตระการตายิ่งนัก จึงเรียกว่า “โลหะปราสาท” อีกทั้งบนยอดยังสร้างเป็นที่จุน้ำได้ถึง ๖๐ หม้อ ส่วนตัวโครงสร้างวัดก็มีจำนวนห้องมากถึง ๑,๐๐๐ ห้อง แบ่งเป็นชั้นล่าง ๕๐๐ ห้อง ชั้นบน ๕๐๐ ห้อง ใช้เวลาสร้างนานถึง ๙ เดือน ซึ่งวัดนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงอนุญาตให้พระมหาโมคคัลลานะช่วยดูแลเรื่องการก่อสร้างเองเลยทีเดียวค่ะ
ส่วน “วัดเวฬุวัน” ในกรุงราชคฤห์นั้น เป็นวัดแห่งแรกในพระพุทธศาสนาที่พระเจ้าพิมพิสารถึงกับทรงยกพระราชอุทยานส่วนพระองค์ ซึ่งเป็นที่ดินที่ดีที่สุดถวายแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า (พระวินัยปิฎก มหาวรรค ภาคที่ ๑ หน้า ๑๑๗ พระไตรปิฎกฉบับมหามกุฎฯ)
จากหลักฐานการสร้างวัดในสมัยพุทธกาล ยังไม่เห็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตำหนิอปราชิต ตำหนิพระเจ้าพิมพิสาร ตำหนิอนาถบิณฑิกเศรษฐี หรือนางวิสาขาเลยว่า “สร้างวัดใหญ่โต ไม่สมถะ” มิหนำซ้ำพระองค์ยังทรงส่งเสริมการสร้างอย่างจริงจัง ถึงขนาดทรงส่งให้พระมหาโมคคัลลานะไปดูแลการก่อสร้างให้
ที่น่าประหลาดใจไปกว่านั้น พอนางวิสาขาขายเครื่องประดับมหาลดาปสาธน์ ซึ่งเป็นเครื่องประดับส่วนตัวที่มีค่าสูงลิบ เพื่อเอามาเป็นค่าก่อสร้างวัด พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไม่ทรงห้ามอะไรสักนิด อีกทั้งตอนที่อนาถบิณฑิกเศรษฐีลงทุนถึงขนาดขนเงินที่มีทั้งหมดใส่กระบุงมาปูเรียงบนที่ดินที่จะซื้อต่อจากเจ้าเชตราชกุมารเพื่อเอามาสร้างวัด พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามิได้ตรัสว่าอนาถบิณฑิกเศรษฐีว่า “โอเวอร์” แต่ประการใดเลย หรือแม้กระทั่งกรณีของพระเจ้าพิมพิสารที่พระองค์ทรงยกที่ดินที่ดีที่สุดให้สร้างวัด พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ไม่ทรงห้ามแต่อย่างใด
ตรงกันข้ามเมื่อทุกคนสร้างวัดเสร็จ พระองค์ทรงรับและอนุโมทนาชื่นชมในมหาทานบารมี อีกทั้งยังทรงเห็นด้วยกับการจัดงานฉลองวัดอย่างอลังการงานสร้างนานถึง ๙ เดือนติดต่อกันด้วย
พอทุกคนอ่านมาถึงจุดนี้ อาจจะคิ้วชนกันสงสัยเพิ่มไปกว่าเดิมว่า “ทำไมพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ทรงสอนให้สมถะ ?”
แท้จริงแล้ว หากเราศึกษาพระไตรปิฎกอย่างถ่องแท้จริง ๆ จะพบว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนให้สมถะในเรื่องความเป็นอยู่ของพระว่า ให้ภิกษุเป็นผู้อยู่ง่ายเลี้ยงง่าย สอนให้รู้จักประมาณในเรื่องส่วนตัว แต่เรื่องส่วนรวมในการสร้างศาสนสถานเพื่อปักหลักพระพุทธศาสนาให้มั่นคงพระองค์ไม่เคยทรงสอนให้สมถะ เพราะพระองค์ทรงต้องการเผยแผ่พระศาสนาให้กว้างไกลที่สุดต่างหากล่ะ
จากข้อมูลตรงนี้ ทำให้เห็นชัดแล้วว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงส่งเสริมชื่นชมอนุโมทนาเห็นด้วยกับการสร้างวัดใหญ่ ๆ จำนวนมาก เพราะถ้ายิ่งสร้างใหญ่ ก็จะรองรับคนให้เข้าวัดปฏิบัติธรรมได้เยอะที่สุด เกิดประโยชน์ต่อคนจำนวนมากที่สุด เพราะเมื่อมีคนเข้าวัดปฏิบัติธรรมมาก ผู้คนก็จะเป็นคนดี บรรลุธรรมตามพระองค์ได้โดยง่าย
ลองคิดดูเถิด หากสัมมาสัมพระพุทธเจ้าทรงมีนโยบายและทรงสั่งห้ามไม่ให้สร้างวัดใหญ่ โดยบอกว่าให้สร้างเป็นแค่กระต๊อบเล็ก ๆ สมถะ ๆ มุงแฝกพอหลบฝนก็พอ ป่านนี้ก็คงไม่เหลือซาก หรือเหลือหลักฐานว่าเคยมีวัดในพุทธกาลตกทอดมาจนถึงปัจจุบัน แล้วอย่างนี้อะไรจะเป็นโบราณวัตถุยืนยันว่า วัดมีจริง เกิดพระพุทธศาสนาขึ้นจริง ๆ
จากหลักการที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงให้ไว้ในเรื่องของการสร้างวัด วัดพระธรรมกายจึงทำตามมาโดยตลอด เพียงแต่ยังสร้างวัดได้ไม่วิจิตรประณีตใหญ่โตเท่าในสมัยพุทธกาลก็แค่นั้นเอง
ส่วนในเรื่องความเป็นอยู่ส่วนตัวของเจ้าอาวาส ท่านก็สร้างกุฏิแบบสมถะ เป็นกุฏิปูนขนาดเล็ก ๆ ๔ คูณ ๓ เมตร เอาแค่พออยู่ได้เท่านั้น ภายในไม่มีทีวี ไม่มีตู้เย็น มีเพียงเตียงไม้ ไม่ได้อยู่คฤหาสน์เหมือนที่ถูกใส่ร้ายบิดเบือนตัดต่อภาพใด ๆ เลย
ส่วนพระลูกวัดก็อยู่ตึกสงฆ์ สร้างหลายชั้นเพื่อประหยัดพื้นที่ในแนวราบลองคิดดูเถิดว่า หากสร้างตึกตามแนวราบให้พระจำนวนมากเกือบ ๓ พันกว่ารูปจะต้องให้พื้นที่มากขนาดไหน อีกทั้งการพักอาศัยก็อยู่เป็นห้องรวมหลาย ๆ รูป จำวัดเรียงกัน ใช้ห้องน้ำรวมด้วยกัน ไม่มีรูปใดมีห้องส่วนตัว
ส่วนสามเณร ก็อยู่กุฏิจากมุงด้วยแฝก อยู่จำวัดเรียงรวม ๆ กันหลาย ๆ รูปตามอัตภาพเช่นกัน
หมู่กุฏิสามเณรวัดพระธรรมกาย
กุฏิหลวงพ่อธัมมชโย
อาศรมอุบาสิกา ที่พักเจ้าหน้าที่หญิงผู้ถือศีล 8
จากเรื่องราวทั้งหมดจะเห็นว่า การสร้างวัดใหญ่นอกจากไม่ผิดแล้วยังเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องทำอย่างยิ่ง อย่างศาสนาอื่นเขายังมีวิสัยทัศน์สร้างศาสนสถานให้ใหญ่โตอลังการกว่าศาสนาพุทธ ก็เพื่อรวมคนให้ได้มาก ๆ สร้างความเข้มแข็งและดำรงอยู่ให้ยาวนานที่สุดเช่นกัน
เช่น นครเมกกะ ของศาสนาอิสลาม วาติกัน ของศาสนาคริสต์ และที่กำลังมาแรง คือ ท่าน ศรี ศรี ระวี -แชงการ์ ( Sri Sri Ravi Shankar )ผู้นำองค์กร ART OF LIVING ของศาสนาฮินดู ที่ท่านสามารถรวมคนจากทั่วโลก ได้ถึง ๓.๕ ล้านคน จาก ๑๕๔ ประเทศ ซึ่งมีอาสาสมัครมาช่วยงานกว่า ๑๕,๐๐๐ คน
พอดูจากศาสนาอื่นแล้วรู้สึกสังเวชใจ เมื่อย้อนกลับมามองประเทศไทย ทั้ง ๆ ที่เป็นเมืองพุทธแท้ ๆ นอกจากจะไม่ส่งเสริมการสร้างวัดใหญ่แล้ว กลับทำลายสถาบันสงฆ์อีกต่างหาก...!!
ขอบคุณบทความดี ๆ จาก ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์ สำนักสื่อธรรมะ
http://dhamma-media.blogspot.com/
