นิทานเเสนสุข
ตอน นั่นไง ...บอกแล้วไม่เชื่อ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีกระต่ายกับเต่าเป็นเพื่อนกัน กระต่ายมีนิสัยดื้อดึงโอ้อวดว่าตนเองนั้นฉลาด และชอบเอาชนะคนอื่น ส่วนเต่ามีนิสัยถ่อมตน รักเพื่อนฝูง ถึงแม้นิสัยจะแตกต่างกันแต่ทั้งสองก็ยังเป็นเพื่อนกัน อยู่มาวันหนึ่งทั้งสองนึกสนุก กระต่ายและเต่าจึงท้าประลองความเร็ว โดยแข่งขันกันว่าใครจะเดินทางได้เร็วกว่ากันโดย ทั้งสองตกลงกันว่าจะใช้รถจักรยานยนต์เป็นพาหนะในการแข่งขันประลองความเร็ว
อีกทั้งกระต่ายรู้มาว่าเต่าคงสู้ตนเองไม่ได้ เพราะสืบทราบมาว่าเต่ามีรถจักรยานยนต์ ที่เก่า แต่ตนเองมีรถจักยานยนต์ สภาพใหม่กว่าและสมรรถนะความเร็วเหนือกว่า
ข่าวนี้แพร่สะพัดออกไปทั่วป่า ก่อนถึงวันแข่งขัน กระต่ายลำพองใจว่าตนเองต้องชนะเต่าแน่ๆ ก็ไปเที่ยวดื่มเหล้าฉลองกับเพื่อนจนสว่างไม่ยอมหลับยอมนอน โดยให้เหตุผลว่าเตรียมฉลองความสำเร็จล่วงหน้า เต่าเตือนก็ไม่เชื่อ
เช้าวันรุ่งขึ้นจึงไปถึงสนามแข่งขันด้วยสภาพมึนเมา ง่วงนอนและอ่อนเพลีย เมื่อถึงเวลาแข่งขันเสียงสัญญาณดังขึ้น กระต่ายและเต่าออกจากจุดเริ่มต้นพร้อมกัน เต่าสวมหมวกนิรภัยและขับรถจักรยานยนต์คันเก่าอย่างช้าๆ ไปตามเส้นทางการแข่งขัน
ส่วนเจ้ากระต่ายขับรถจักรยานยนต์ของตนด้วยความเร็วเต็มที่แต่ เพราะความเร็วของรถ บวกความเมา ความง่วง และไม่ได้สวมหมวกนิรภัย ช่วงจังหวะขับรถขึ้นแซงหน้า เต่าไปเพียงเสี้ยววินาที กระต่ายหันกลับไปมองเต่าเพื่อเยาะเย้ย
...เสียงตูม ! เอี๊ยด ! โครม... เพราะว่ารถเจ้ากระต่ายเสียหลักตกลงไปยังคูน้ำข้างถนน เจ้ากระต่ายบาดเจ็บสาหัสหมดสติในทันที ส่วนเต่าที่ตามมา ก็รำพึงกับตัวเองว่า เจ้ากระต่ายเอ๋ย เมาแล้วยังขับนั่นไง ...บอกแล้วไม่เชื่อ
