นิทานเเสนสุข
ตอน ม้าเเก่กับลาหนุ่ม
กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว ณ ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เขียวขจีด้วยหญ้านานาชนิด มีม้าเเก่กับลาหนุ่ม อาศัยกินหญ้าในทุ่งหญ้าด้วยกันเป็นเวลานานเเล้ว ทุกๆ วันม้าเเก่จะวิ่งออกกำลังกายหลังจากกินอิ่ม จนวันหนึ่งลาหนุ่มรำคาญในการกระทำของม้าเเก่ จึงพูดขึ้นว่า "นี่ ท่านจะวิ่งทำไมนัก ไม่เห็นต้องวิ่งทุกวันเลย สู้กินเเล้วนอนอย่างเราไม่ได้สบายดีไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย" ม้าเเก่จึงบอกว่า
"เราต้องการออกกำลังกายทุกวันเพื่อทำให้ร่างกายของเราเเข็งเเรงเเละกระฉับกระเฉงอยู่เสมอ" ม้าเเก่พูดยังไม่ทันจบ ลาหนุ่มก็พูดสวนขึ้นว่า "เรายังไม่เป็นอะไรเลย กินเเล้วนอนยังเเข็งเเรงไม่เห็นเจ็บป่วยเลย"ม้าเเก่ "เจ้าฟังเราให้จบก่อน การที่เรากินเเล้วออกกำลังกายโดยการวิ่งไปมาทุกวันนั้น มันทำให้เราไม่อ้วน ถ้าเกิดมีศัตรูมาเราก็สามารถวิ่งหนีได้ทันท่วงทีด้วย เจ้าควรวิ่งอย่างเราบ้างนะ" ลาหนุ่มหัวเราะลั่น "ฮ่ะ ๆ ๆ นอกจากท่านจะโง่เเล้วยังคิดมากอีก ท่านลองดูสิว่าในทุ่งหญ้าเเห่งนี้มีเพียงท่านกับเราเท่านั้น"
ขณะนั้นมีเสือตัวหนึ่งเดินผ่านมาได้ยินทั้งสองตัวคุยกันอยู่ก็เเอบฟัง เเละได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจึงวางเเผนแอบซุ่มอยู่ในทุ่งหญ้า เวลาผ่านไปไม่นานนักเจ้าลาก็เริ่มอ้วนเเละเจ็บป่วยเดินไม่ค่อยไหว
เสือที่ซุ่มอยู่ในทุ่งหญ้าเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นดังที่คิดไว้ มันก็ออกจากที่ซ่อนหมายจะกินลาทันทีม้าเเก่เห็นดังนั้นจึงกระโดดเเละดีดจนเสือตัวน้ันตาย ม้าเเก่จึงบอกว่า "เห็นไหมถ้าเจ้าเชื่อเราคงไม่ต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้"
