การ์ตูนฝึกฝนนิสัย ความดีพื้นฐานสากล

นิทานสอนใจวัยอนุบาล

ตอนรถไฟใต้ดินที่รัก

หมีน้อยอยากขึ้นรถไฟใต้ดินมานานเเล้ว ดังนั้นเมื่อมีการนำรถไฟใต้ดินมาทดลองวิ่ง เเละเปิดโอกาสให้ทุกคนได้ขึ้นฟรี หมีน้อยจึงรีบตรงไปที่ไร่ของตนเองเเละลงมือเก็บผลเเตงโม ผลส้ม เเละผลเชอรี่่ จนเต็มตะกร้า วันรุ่งขึ้น หมีน้อยเห็นผู้ต้องการขึ้นรถไฟใต้ดินมายืนเข้าเเถวเพื่อรอรับบัตรขึ้นรถกันอยู่ยาวเหยียด หมีน้อยจึงรีบเดินไปต่อท้ายเเถวทันที ในที่สุดเมื่อเขาได้เลื่อนขึ้นมายืนอยู่หัวเเถวหมีน้อยจึงยื่นตะกร้าผลไม้ให้กับสิงโตผู้ทำหน้าที่เเจกบัตร "ฉันนำผลไม้มาฝาก" หมีน้อยบอกพร้อมรอยยิ้ม "เสียใจด้วยที่นี่ไม่รับสินบน เอ้า!คนต่อไปมารับบัตรได้" สิงโตไม่รับผลไม้เเละไม่ยื่นบัตรให้หมีน้อย"อ้าว ฉันทำอะไรผิดจึงไม่ให้บัตรเเก่ฉัน" หมีน้อยสงสัย "นายดูถูกฉัน"สิงโตฉุนเฉียว"คิดว่านำของมาฝากเเล้วฉันจะเอื้อประโยชน์ให้เเก่นายใช่ไหม" หมีน้อยรีบชี้เเจง "โปรดอย่าเข้าใจผิด ฉันเห็นนายให้ใครต่อใครขึ้้นรถไฟใต้ดินฟรี ฉันจึงนำผลไม้มาตอบเเทนน้ำใจนายเท่านั้นเอง"" ไม่จำเป็นฉันไม่ต้องการให้ใครมองฉันผิดๆ"สิงโตตอบเสียงดัง "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอโทษ" หมีน้อยยอมขออภัย "ฉันจะไม่ให้ผลไม้เเก่นายเเล้ว เเต่ฉันขอบัตรขึ้นรถไฟด้วยเถิด""ไม่ได้หรอก นายทำให้ฉันเสียความรู้สึกไปเเล้ว"

สิงโตพูดตัดบทเเล้วเเจกบัตรลำดับถัดไปโดยไม่สนใจหมีน้อยอีกต่อไป หมีน้อยเสียความรู้สึกมาก เขาหิ้วตะกร้าเดินคอตกเลี่ยงออกไปยืนดูอยู่ไม่ห่าง พลางคิดในใจว่า "เราไม่ได้ทำผิดคิดร้ายกับใครสักหน่อย ทำไมจึงต้องพบกับความผิดหวังอย่างนี้ด้วย" ขณะเดียวกันสิงโตยังคงทำหน้าที่ยืนเเจกบัตรให้กับคนอื่นๆ ที่เข้าเเถวกันอยู่มากมายจนเวลาผ่านไปเนิ่นนานก็ยังมีผู้มารับบัตรกันไม่ขาดสาย หมีน้อยคิดว่าขืนอยู่ต่อไปก็คงไม่ได้รรับบัตรกับเขาเเน่เเล้วจึงค่อยๆเดินออกจากสถานีรถไฟเเห่งนั้นไป "ตายเเล้วๆ สิงโตเป็นลม ถอยออกไปห่างๆ " มีเสียงร้องออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่หัวเเถว หมีน้อยหันกลับไปมองเเล้วต้องตกใจ เมื่อเห็นสิงโตล้มลง เพื่อนที่อยู่ใกล้เริ่มหากระดาษมาโบกพัดให้สิงโต หมีน้อยรีบเดินเข้าไปหยิบส้มในตะกร้ามาจ่อเข้าไปที่จมูกสิงโต เมื่อสิงโตได้กลิ่นเปรี้ยวๆจากเปลือกส้มจึงค่อยๆฟื้นขึ้นมา พอสิงโตลืมตาขึ้นมาก็พบรอยยิ้มของหมีน้อยลอยเด่นอยู่เบื้องหน้า "นายฟื้นเเล้ว นี่นายคงยังไม่ได้กินอะไรมาเเต่เช้าเลยใช่ไหม" หมีน้อยถาม สิงโตพยักหน้าช้าๆ ในขณะที่หมีน้อยเเละคนอื่นๆต่างช่วยกันพยุงสิงโตให้นั่งในท่าสบายๆ จากนั้นหมีน้อยจึงปอกผลไม้ในตะกร้าส่งให้สิงโตกินผลไม้ด้วยความหิวกระหาย   เมื่อรู้สึกอิ่มดีเเล้ว สิงโตจึงพูดขึ้นว่า "ฉันขอโทษที่มองนายผิดในตอนเเรก นี่เเน่ะ! ฉันมีบัตรขึ้นรถไฟให้นาย หนึ่งใบ เอ้านี่...รับไปซิ"

หมีน้อยยิ้มอย่างดีใจเเต่ก็ปฎิเสธขึ้นว่า"ฉันไม่ได้ยืนอยู่ที่หัวเเถว หากนายจะให้ฉัน ฉันจะไปต่อท้ายเเถวจะดีกว่าเเล้วค่อยมารับบัตรจากนายอีกที" เมื่อสิงโตมีกำลังวังชาดีเเล้วจึงลุกขึ้นทำหน้าที่ของตนต่อไปทันที