นิทานสอนใจวัยอนุบาล
ตอน กวางน้อยผจญภัย
ณ บริเวณป่าใหญ่ บนภูเขาสูงเเห่งหนึ่ง มีฝูงสัตว์ป่าอาศัยอยู่มากมาย ในป่าเเห่งนั้นมีกวางสองเเม่ลูกอาศัยอยู่ด้วย ชีวิตของพวกสัตว์ป่าที่มีป่าไม้ใหญ่อันอุดมสมบูรณ์เป็นไปด้วยความปกติสุขเรื่อยมา เเต่เเล้ววันหนึ่งฝูงสัตว์ป่าน้อยใหญ่ก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงเครื่องจักรกลเเละเสียงของต้นไม้ขนาดใหญ่โค่นล้มดังโครมคราม ลูกกวางจึงถามเเม่ว่า "เเม่จ๋าเสียงอะไรจ๊ะ น่ากลัวจังเลย" เเม่กวางตอบว่า "เเม่คาดว่าคงเป็นเสียงของการลักลอบตัดไม้ทำลายป่าของพวกมนุษย์อย่างเเน่นอน" เเม่กวางจึงพาลูกไปเเอบดู เห็นคนกำลังใช้เลื่อยยนต์โค่นล้มต้นไม้ขนาดใหญ่ลงมาเรียงราย อยู่เป็นจำนวนมาก เเม่กวางจึงสอนลูกว่า "มนุษย์เหล่านี้ทำลายป่าไม้ที่เป็นที่่อยู่อาศัยของพวกเรามาโดยตลอด นอกจากทำลายป่าไม้เเล้ว พวกเขายังทำร้ายพวกเราจนบาดเจ็บล้มตายมาเเล้วมากมาย มนุษย์นั้นโหดร้ายมากเเละน่ากลัวที่สุด ลูกเเม่อย่าเข้าไปใกล้นะลูก"
เเล้วคืนหนึ่งหลังจากมีฝนตกลงมาติดต่อกันอย่างหนักสองสามวัน ขณะที่เเม่กวางเเละลูกกำลังเพลิดเพลินกับการเล็มกินหญ้าอ่อนอยู่เบื้องล่างบนที่ราบของภูเขา ทันใดนั้นเเม่กวางก็ร้องเรียกลูกขึ้นอย่างสุดเสียง "หนีเร็วลูกเเม่ เสียงน้ำป่ากำลังไหลมาทางนี้" ลูกกวางน้อยกระโจนวิ่งตามเเม่อย่างสุดชีวิต
เเต่อนิจจาช้าไปเสียเเล้ว ลูกกวางถูกกรเเสน้ำพัดพาลอยหายไปพร้อมกับเสียงร้องให้เเม่ช่วย "เเม่จ๋า ช่วยลูกด้วย เเม่จ๋า ช่วยลูกด้วย" เเต่โชคดีของเจ้ากวางน้อยที่มันสามารถกระเสือกกระสนจนใช้ขาด้านหน้าทั้้้งสองเกาะเกี่ยวกับท่อนไม้ท่อนหนึ่งได้ ลูกกวางน้อยล่องลอยไปกับกระเเสน้ำท่ามกลางความมืดมิดเเละน่ากลัว จนกระทั่ง กระเเสน้ำพัดพามันไปหยุดอยู่ใกล้ๆ กับริมฝั่งของเชิงเขา เจ้ากวางน้อยจึงปีนป่ายขึ้นไปจากน้ำได้ มันรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว เพราะร่างกายของมันกระเเทกกับกิ่งไม้เเละก้อนหิน ขณะที่ลอยมากับกระเเสน้ำ เจ้ากวางน้อยเดินร้องไห้โซซัดโซเซไปอย่างไร้จุดหมายด้วยความตกใจเเละหวาดกลัวตลอดคืนจนรุ่งสาง มันตกใจสุดขีดเมื่อรู้ตัวว่ามายืนอยู่ในถิ่นบ้านเรือนของมนุษย์
ขณะที่มันยืนงงอยู่นั้น มันตกใจกลัวจนตัวสั่นเมื่อมีฝูงสุนัขมารุมเห่ามันจึงกระโจนหนีไปอย่างสุดชีวิต เเละมีเสียงคนจำนวนมากวิ่งไล่ตามมาด้วยความอ่อนล้าเเละหมดเรี่ยวเเรงเจ้ากวางน้อยจึงล้มลง ขณะที่คนพวกนั้นจะทำร้ายมัน ทันใดนั้นมีเสียงของชายชราคนหนึ่งพูดเตือนขึ้นว่า "โบราณห้ามทำร้ายสัตว์ป่าที่หลงเข้ามาในหมู่บ้านเป็นอันขาด ถ้าขืนฆ่ามันจะทำให้เกิดภัยอันตรายกับคนเเละหมู่บ้านของเรา" คนที่วิ่งตามมาเหล่านั้นเชื่อคำของชายชรา เจ้ากวางน้อยจึงรอดชีวิตมาได้
มันถูกนำมาปล่อยยังชายป่าเพื่อให้กลับไปสู่ถิ่นที่อยู่ของมัน เเละเมื่อกวางน้อยเดินไปไม่นานก็ได้พบกับเเม่ของมันที่ออกเที่ยวตามหาด้วยความเป็นห่วง ทั้งสองดีใจเป็นอย่างยิ่งที่รอดตายเเละกลับมาพบกันอีก เเม่กวางจึงชวนลูกว่า "เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ เเม่เห็นน้ำขังอยู่บนภูเขาสูงเป็นจำนวนมาก มันคงจะไหลถล่มลงไปในถิ่นของมนุษย์ในไม่ช้านี้"
เเละเเล้วก็เป็นจริงตามเเม่กวางคาดไว้ในค่ำคืนต่อมาเมื่อฝนตกลงมาอย่างหนัก กระเเสน้ำได้พัดพาเอาท่อนซุงเเละต้นไม้ที่ขวางหน้าลงไปยังถิ่นที่อยู่ของมนุษย์ เมื่อรุ่งสว่างกวางสองเเม่ลูกมองลงมาจากยอดเขาเห็นหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยน้ำท่อนซุง เเละต้นไม้ที่มนุษย์เป็นผู้ตัดเเละทำลายไว้เต็มไปหมด เเม่กวางจึงพูดกับลูก "ธรรมชาติได้ลงโทษพวกเขาอย่างสาสมเเล้ว ถ้าเขาไม่ตัดไม้ทำลายป่าคงไม่เกิดน้ำท่วมเเบบนี้เเน่ เรากลับบ้านเรากันเถอะลูกเเม่"
