พระจันทร์วันเพ็ญ

พบวัดดี พระดี และคนดี

โดย กัลฯ ประยงค์ ปึกขาว

"ยายรักบุญ มองเห็นอะไรเป็นบุญหมด

กวาดใบไม้ก็กวาดกิเลส

ล้างห้องน้ำก็ล้างกิเลส

ขุดหญ้า ถอนต้นไม้ก็ขุดกิเลสออกไป

กัลฯ ประยงค์ ปึกขาว

อายุ ๖๐ ปี

เข้าวัด เมื่อปีพุทธศักราช ๒๕๑๓

การศึกษา  ประถมศึกษาปีที่ ๔

อาชีพ ทำนาอยู่ที่ตำบลคลองสาม

                     ป้ามีอาชีพทำนาอยู่คลองสาม เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๓ ทางวัดประกาศให้ชาวบ้านคลองสามมาช่วยกันขุดดินสร้างวัดป้าดีใจมากที่มีโอกาสมาร่วมงานด้วย ยุคแรกสร้างวัดลำบากมาก เพราะคนรอบข้างไม่เข้าใจวัด ป้าต้องอาศัยธรรมะจากคุณยายคอยเป็นกำลังใจ จึงฟันฝ่าอุปสรรคมาได้

                     ป้าประทับใจที่คุณยายสอนว่า

                     "ยายรักบุญ มองเห็นอะไรเป็นบุญหมด กวาดใบไม้ก็กวาดกิเลส ล้างห้องน้ำก็ล้างกิเลส ขุดหญ้า ถอนต้นไม้ก็ขุดกิเลสออกไป ยายทำจนทำไม่ไหวถึงจะนอน"

ขุดต้นอ้อ

                      สมัยสร้างวัดพื้นที่ ๑๙๖ ไร่ ป้าเคยรับบุญขุดต้นอ้อสูงท่วมหัว มีต้นไมยราพยักษ์หนามเต็มต้น มันขึ้นปนกัน อยู่หลังกุฏิหลวงพ่อทัตตชีโว ขึ้นยาวไปถึงป้ายวัด หลวงพ่อให้ป้าช่วยขุดออก มันเยอะมาก ป้าเห็นแล้วก็บอกว่า "โอ้โฮ! นี่หรือบุญเรา"

                      หลวงพ่อก็พูดว่า "ถ้าคนอื่นทำได้ก็ไม่มาถึงเอ็งหรอก" ป้าฟังแล้วคิดว่าเพราะคนอื่นทำไม่ได้ บุญนี้จึงมาถึงมือเราเราคงได้บุญเยอะ ป้าก็เริ่มขุดต้นอ้อ

                     พอป้าเริ่มขุด คุณยายมาเห็นเข้าท่านบอกว่า "ขุดคนเดียวอย่างนี้ คุณยงค์ตาย เดี๋ยวยายช่วย"

                     พอคุณยายว่าจะช่วย ป้าก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แล้วท่านก็ไปบอกให้คนงานมาช่วยตัดต้นอ้อให้มันต่ำลง เกลาให้ขุดง่าย ป้าก็เริ่มขุด ขุดอย่างเพลิดเพลิน ใจเป็นสุขมาก

                     ต้นอ้อมันขึ้นอยู่บนคันคูที่ดินแข็ง รากของมันลึกมากเป็นเถายาวเหมือนปล้องอ้อย ปล้องหนึ่งจะแทงหน่อออกมาตรงรอยต่อ เวลาขุดต้องระวังอย่าให้เถาขาด ต้องขุดไปให้ถึงเหง้ากลาง ถ้าเถาขาดหน่อใหม่จะขึ้นรอบๆ และถ้าขุดเหง้า ไม่หมด รุ่งขึ้นปีใหม่มันจะเกิดต้นอ้อใหม่

                      ท่านบอกว่า "รีบขุดนะ อย่าให้มันออกดอก ถ้าดอกมันปลิวไปทั่ว เดี๋ยวมันจะงอกต้นใหม่"

                      คุณยายให้ขุดจากปลายมาหาต้น คนขุดต้องเป็นคนใจสู้ ท้อไม่ได้ เพราะต้องขุดไปเรื่อยๆ ไม่มีกำหนดว่ามันจะหมดเมื่อไร แต่ที่ป้าไม่ท้อเพราะคุณยายคอยช่วย คอยแก้ให้ ใจป้าเป็นสุข มันเพลิน ไม่คิดอะไร คิดแต่ว่า "โอ้โฮ ! เราจะได้บุญเยอะๆ เท่านั้นเอง"

                       คุณยายรู้หมดเลยว่าป้าคิดอะไรท่านบอกว่า "ยายรู้คุณ แต่คุณไม่รู้ยาย (รู้ใจ)"

                      ปีแรกเริ่มขุดดงใหญ่ ปีที่สองขุดตามเกาะเล็กเกาะน้อย มันก็ยังไม่หมดเพราะยังมีเหง้าอยู่ ต้องขุดรากถอนโคนจึงจะเกลี้ยง จำได้ว่าใช้เวลา ๔ ปีถึงจะปราบต้นอ้อเรียบ ไม่มีขึ้นอีกเลย

แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์

                       วันหนึ่งป้ามาวัด หลวงพ่อทัตตชีโวเทศน์เรื่องมงคลชีวิต ๓  ประการ อยู่บนศาลาจาตุมหาราชิกา ป้าฟังเทศน์ไปตลอด เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปบ้าง แต่มีอยู่คำหนึ่งคือ "แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์" ฟังแล้วก็ไม่เข้าใจ

                      พอมาวัด คุณยายยืนคอยอยู่ตรงมุมตู้สเตนเลสส์ ที่โรงครัว (อาคารยามา) ป้าขี่จักรยานเลี้ยวมาตรงโค้งศาลาจาตุมหาราชิกา ก่อนถึงโรงครัว ห่างจากตรงที่คุณยายยืนประมาณ ๕-๖ วา คุณยายก็พูดขึ้นว่า

                       "คุณยงค์ๆ แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ ไม่มีอะไรหรอก"

                       ป้าก็ใจปึ๊บเลย "โอ้โฮ! เราคิดอยู่กลางนาแท้ๆ ยายรู้หมดเลย"

                       ก่อนเข้าวัดป้ายากจนมาก อาศัยลูกกระต๊อบที่ท้ายนา แต่พออดทนสร้างบารมีก็มีเงินซื้อบ้าน และที่น่าอัศจรรย์คือ เมื่อไปขอซื้อบ้าน เขากลับยกบ้านให้เลย ขายข้าวก็ได้ราคาดีหมดหนี้ปัจจุบันชีวิตป้าได้สร้างบารมีอย่างมีความสุข ก็เพราะบุญที่เคยอยู่ใกล้ชิดคุณยาย ได้ฟังคำสอนดีๆ จากคุณยาย

                      ป้าภูมิใจที่ได้มาพบคุณยาย ได้พบวัดดี พระดี และคนดี

                      กราบนอบน้อมระลึกถึงคุณยายด้วยความเคารพรักและบูชาเป็นที่สุด

ประยงค์ ปึกขาว