ดวงจันทร์ กลาง ดวงใจ

จงเป็นดั่งต้นข้าวที่เต็มรวง

                     วันนี้...พี่อารีพันธุ์ได้พาคุณยายไปตรวจสุขภาพประจำปี ที่โรงพยาบาลวิภาวดีรังสิต ข้าพเจ้าได้มีโอกาสติดตามไปด้วย ไปถึงโรงพยาบาลเวลา ๐๘.๐๐ น.

                     พอรถของคุณยายมาถึงด้านหน้าประตูของโรงพยาบาล ก็มีบุรุษพยาบาลเข็นรถเข็น มาเทียบกับรถของคุณยาย พี่อารีพันธุ์ซึ่งนั่งอยู่เบาะด้านหลังของคุณยายก็ลงจากรถ เพื่อไปเปิดประตูรถให้คุณยาย แล้วค่อยๆ พยุงคุณยายให้เดินมาถึงตรงจุดที่รถเข็นจอดอยู่

                     พอมาถึงรถเข็น คุณยายก็ยกมือขึ้นพนมแล้วก็พูดกับบุรุษพยาบาลว่า

                     "คุณสงสารยายด้วยนะ ยายแก่แล้วยายไม่รู้หนังสือ"

                     บุรุษพยาบาลเห็นคุณยายยกมือไหว้ตนเองเช่นนั้น ก็รีบยกมือไหว้ตอบกลับบ้าง

                     บุรุษพยาบาลได้เข็นรถพาคุณยายมาถึงบริเวณที่ต้องตรวจวัดความดัน ซึ่งจะมีพยาบาล ที่ทำหน้าที่ตรวจวัดความดันนั่งประจำโต๊ะรออยู่

                     คุณยายได้ยกมือพนมขึ้นให้กับพยาบาล ที่ทำหน้าที่วัดความดันพร้อมกับพูดว่า

                      "คุณสงสารยายด้วยนะ ยายแก่แล้ว ยายไม่รู้หนังสือ"

                     พยาบาลที่ทำหน้าที่วัดความดันเห็นคุณยายยกมือไหว้ตนเอง ก็รีบยกมือของตนเอง ไหว้คุณยายกลับทันที

                     พอถึงเวลาที่ต้องไปพบคุณหมอ บุรุษพยาบาลได้เข็นรถของคุณยายไปที่ห้องตรวจ ซึ่งเป็นที่ที่คุณยายต้องเปลี่ยนอิริยาบถในท่านั่งเป็นท่านอนบนเตียง พอคุณหมอมาถึงห้องตรวจ มายืนอยู่ข้างๆ เตียงของคุณยาย คุณยายเห็น หน้าคุณหมอเท่านั้น มือทั้งสองของคุณยายก็พนมขึ้นแล้วก็พูดกับคุณหมอว่า

                      "คุณหมอสงสารยายด้วยนะ ยายแก่แล้ว ยายไม่รู้หนังสือ"

                     จนกระทั่งเสร็จสิ้นการตรวจสุขภาพของคุณยาย บุรุษพยาบาลก็ได้เข็นรถพาคุณยาย มาส่งที่หน้าทางออกของโรงพยาบาล เพื่อจะส่งคุณยายกลับ

                     พอรถเข็นมาจอดเทียบกับรถของคุณยาย ก่อนที่คุณยายจะขึ้นรถ คุณยายได้หัน กลับไปหาบุรุษพยาบาลแล้วยกมือขึ้นพนมอีกครั้งแล้วท่านก็พูดว่า

                      "ให้คุณได้บุญกับยายเยอะๆ นะ สงสารยายนะ ยายแก่แล้ว"

                     ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร แต่ทุกคนที่ได้ให้ความช่วยเหลือ และอำนวยความสะดวกให้แก่

                     คุณยาย แม้จะเป็นหน้าที่ของเขาโดยตรงก็ตาม ต่างก็ได้รับสิ่งที่เท่าเทียมกันจากใจของคุณยายคุณยายไม่รู้หนังสือ แต่ดวงใจของคุณยายก็สามารถถ่ายทอดสิ่งที่มีคุณค่าให้คนอื่นได้รับรู้เสมอ

                     ข้าพเจ้าได้แต่คิดอยู่ในใจว่าทำไมคุณยาย ต้องทำอย่างนี้กับทุกคนด้วยนะ ได้แต่คิดเป็นคำถามที่อยู่ในใจตลอดมา ไม่กล้าที่จะกราบเรียน ถามคุณยายเลย

                     ณ วันนี้...แม้ไม่มีคำสอนจากปากของคุณยายอีกแล้ว แต่ภาพที่ปรากฏให้เห็นในวันนั้นยังคงเป็นบทเรียนที่ต้องจดจำตลอดไป "จงเป็นดั่งต้นข้าวที่เต็มรวง"