คุณยายสอนไว้
พอมาถึงประตูกุฏิที่ติดตั้งเป็นกระจกใสบานใหญ่ทำให้มองเห็นได้ทั้งข้างนอกและข้างใน ข้าพเจ้าเห็นคุณยายนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม เปิ้ลนั่งอยู่ข้างๆท่าน
พอคุณยายเห็นข้าพเจ้าท่านก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหาท่านใกล้ๆ ข้าพเจ้าก็เข้าไปนั่ง อยู่ข้างๆท่านท่านหันมามองข้าพเจ้า พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ แล้วท่านก็ถามข้าพเจ้าว่า
"ไอ้หลานน้อย...เรามันตัวผู้ หรือตัวเมียวะ"
ข้าพเจ้ารีบหันหน้าไปหาเปิ้ล เพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบท่านว่าอย่างไรดี เปิ้ลอมยิ้มแล้วหันหน้าไปมองทางหน้าต่างแทน
ข้าพเจ้าเลยตัดสินใจ กราบเรียนท่านไปว่า "หนูตัวเมียค่ะยาย"
คุณยายถึงกับหัวเราะออกมาจนเห็นไรฟัน แล้วท่านก็พูดว่า "ผมเราสวยจัง"
ข้าพเจ้าก็นึกถามคุณยายไปว่า "คุณยายคะ ผมสั้นกับผมยาวอย่างไหนดีกว่ากัน"
คุณยายท่านชี้นิ้วมาที่หัวของข้าพเจ้าแล้วท่านก็พูดว่า
"ผมสั้นดีกว่า ผมยาวเก็บฝุ่นเยอะแล้วก็เรื่องเยอะ
เป็นผู้หญิง ถ้าแต่งตัวเก่ง เดี๋ยวก็มีผู้ชายมาเกี้ยว พอมาเกี้ยวแล้วนะ มันก็ต้องออกไปแต่งงาน
พอแต่งงานไป แต่งงานไป ผัวมันก็ซ้อมเอา เราอย่าไปแต่งงานนะไอ้หลานน้อย จำเอาไว้ที่ยายสอนนี่ รู้รึเปล่า"
ข้าพเจ้าก็กราบเรียนท่านไปว่า หนูไม่แต่งงานหรอกยาย หนูจะอยู่ที่วัด อยู่กับยายไม่ไปอยู่กับใคร
แล้วท่านก็บอกว่า
"เออดีแล้ว อยู่วัดนะ กินข้าวยายนะอย่าไปกินข้าวใคร"
วันนี้...ข้าพเจ้าได้เรียนรู้แล้วว่า ชีวิตที่เรียบง่าย ก็คือชีวิตที่เป็นอิสระนี่เอง
