หนึ่งในสักขีพยาน
บุคคลที่จะกล่าวถึงท่านนี้เป็นหนึ่งในสักขีพยานแห่งการเข้าถึงธรรมของหลวงปู่ ท่านได้บันทึกเรื่องราวลงในหนังสือนวกะอนุสรณ์ วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ เมื่อปี พ.ศ.๒๔๙๗ เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผลการปฏิบัติธรรมของท่านในวันบรรพชาอุปสมบท ที่พระอุโบสถวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ไว้อย่างน่าสนใจ
ขนฺติโก ภิกฺขุ เป็นศิษย์ท่านหนึ่งของหลวงปู่ที่มีประสบการณ์รู้เห็นหนทางพระนิพพาน โดยมีจุดเริ่มต้นในวันอุปสมบท ณ พระอุโบสถวัดปากน้ํา ภาษีเจริญ
ในขณะที่ท่านกําลังคุกเข่าประนมมือรอหลวงปู่เอาอังสะออกมาสวมให้แล้วจะได้ออกไปครองผ้านั้น หลวงปู่กล่าวขึ้นว่า “เธอจําได้ไหม ผมที่โกนเมื่อก่อนจะเข้ามาขอบรรพชาน่ะ เคยหยิบจับขึ้นดูบ้างหรือเปล่า”
เมื่อท่านตอบว่าจําได้หลวงปู่ก็ให้ท่านหลับตาน้อมเอาปอยผมนั้นมาไว้ตรงกลางกาย แล้วให้เอาความคิดความนึก และความจํา ไปจดไว้ที่ตรงกลางกั๊กนั้น ตอนนั้นท่านสงสัยว่าหลวงปู่ต้องการอะไรหนอ และคิดว่า นั่งหลับตาอยู่อย่างนี้จะเห็นอะไรได้แถมท่านั่งคุกเข่าก็ทําให้ท่านเมื่อยเอาการ
“เห็นแล้วหรือยัง” หลวงปู่ถาม ท่านตอบว่า “ยังไม่เห็นอะไรเลยครับ” หลวงปู่สั่งต่อไปว่า “ทําใจของเราให้หยุด ให้นิ่ง คิดนึกเอาผมของเราให้เกิด ให้เห็น อยู่ตรงกลางกั๊ก (กลางกาย) ซีพยายามนึก แล้วดูให้ดีจะได้เห็น”
ขนฺติโก ภิกฺขุ เล่าว่า “นั่งมานานเท่าใดไม่รู้ตัวปฏิบัติตามคําสั่งของท่านเรื่อย ๆ ไป ทําจิตมิให้วอกแวก...โอ! ท่านที่เคารพทั้งหลาย เป็นที่น่าประหลาดน่าประหลาดจริง ๆข้าพเจ้าได้เริ่มเห็นสิ่งหนึ่งปรากฏขึ้นในความมืดนั้นแล้วอย่างเลือนรางเต็มที แต่แล้วสิ่งนั้นก็ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ๆ โดยลําดับ ชัดขึ้นจนสังเกตเห็นได้เหมือนกับการลืมตาเห็นเลยทีเดียว อะไรหรือ เห็นอะไรปอยผมน่ะซีท่าน ปอยผมของข้าพเจ้าเอง ปอยผมที่ข้าพเจ้าได้หยิบดู เมื่อทําการโกนศีรษะก่อนเข้ามาบรรพชานั่นเองช่างเป็นการน่าประหลาดอะไรเช่นนั้น ข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกความรู้สึกไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร”
ด้วยความตื่นเต้นนี่เอง ทําให้ขนฺติโก ภิกฺขุรีบกราบเรียนหลวงปู่ว่า “เห็นแล้ว เห็นแล้วครับผม” นอกจากนี้ท่านยังคิดว่า คราวนี้หลวงปู่คงจะให้ท่านออกไปครองผ้าได้แล้ว แต่เหตุการณ์ไม่เป็นดังที่คิด เพราะหลวงปู่สั่งให้ท่านดูว่าปลายผมชี้ไปทางไหน แล้วให้ดูปอยผมต่อไป ต่อมาท่านรู้สึกว่า ตัวเริ่มเบาหวิว ๆ ใจรู้สึกสบายจริง ๆ สบายจนไม่รู้จะสรรหาคําพูดใดมาพรรณนาได้ทันใดนั้นปอยผมสีดําก็ค่อย ๆ เลือนหายไป ค่อย ๆ เห็นวงกลมมีแสงเรือง ๆ ขึ้นมาแทนที่ ต่อมาวงกลมวงนี้กลายเป็นดวงใสคล้ายดวงแก้วสุกสว่างดังดวงจันทร์ความเมื่อยขบต่าง ๆ ที่มีอยู่ไม่ทราบว่าหายไปได้อย่างไร
หลวงปู่ถามว่า “ได้เห็นอะไรอีกไหม” ท่านตอบว่า “เห็นแสงสว่างเป็นดวงกลมขนาดเท่าลูกมะนาวเขื่อง ๆ ครับผม”
หลวงปู่บอกว่า “เอาละ วันนี้พอกันทีเธอจงจดจําดวงที่เธอเห็นนี้ไว้ให้ดีหลับตาก็ให้เห็น ลืมตาก็ให้เห็น ไม่ว่าเวลาใด ๆ ให้เห็นอยู่เสมอ ๆ อย่าให้สูญไปเสีย” ท่านสั่งขณะนั้นประกายตาของท่านแจ่มใสด้วยความพอใจ และกล่าวว่า
“ดวงใสนั่นแหละเป็นจุดต้นทางนําเราไปสู่พระนิพพานละ เป็นทางไปของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราเป็นทางถูกทางตรงทางเดียวเท่านั้น ไม่มีทางอื่น จดจําไว้ให้ดีอย่าให้ดับเสียได้นา” จากนั้นหลวงปู่จึงชักเอาอังสะมาสวมศีรษะให้ท่าน แล้วให้ออกไปห่มผ้าหลังพระอุโบสถ
เมื่อท่านเหลือบตาดูนาฬิกา จึงทราบว่าท่านมานั่งอยู่ท่ามกลางหมู่สงฆ์นานถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ท่านรู้สึกตื้นตันใจเมื่อคิดว่าหลวงปู่ให้เกียรติชี้แนวทางพระนิพพานแก่ท่านถึงขนาดนี้เชียวหรือ หลวงปู่ผู้มีวัยชราแล้ว รวมทั้งหมู่สงฆ์ตลอดจนญาติมิตร ต้องมานั่งรอท่านจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปตาม ๆ กัน แต่หลวงปู่มิได้พะวงเรื่องอื่นใดต้องการเพียงให้ท่านได้เห็นหนทางไปสู่พระนิพพานเท่านั้น
ระยะเวลาเพียงสั้น ๆ ในการบวชของขนฺติโก ภิกฺขุ สะท้อนให้เห็นคุณธรรมและความสามารถหลายประการของหลวงปู่ เป็นต้นว่า ท่านมีความรักในการเผยแผ่วิชชาธรรมกายมาก มีความอดทน มีความเมตตากรุณาต่อศิษย์มีวิญญาณของความเป็นครูที่แท้จริง มีความสามารถและศิลปะในการสอน รวมทั้งสามารถหยั่งรู้กําลังบุญบารมีของศิษย์ว่ามีความพร้อมมากน้อยแค่ไหนที่จะบรรลุธรรม
ขนฺติโก ภิกฺขุมีความสุขและปีติภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่งที่มีหลวงปู่เป็นพระอุปัชฌาย์ ทําให้ท่านรู้วิธีทําใจหยุดใจนิ่ง ได้รู้จักหนทางพระนิพพาน และได้เป็นหนึ่งในสักขีพยานในการเข้าถึงธรรมของหลวงปู่
จากหนังสือ ยิ่งรู้จัก ยิ่งเคารพรักท่าน
