วิสุทธิวาจา
นอกจากการสั่งสอนลูกศิษย์และญาติโยมให้รักการทําสมาธิภาวนาแล้ว หลวงปู่ท่านยังเมตตาสั่งสอนพระภิกษุสามเณรให้สังวรในศีลและปฏิบัติตามพุทธวจนะอย่างเคร่งครัด และสั่งสอนอุบาสก อุบาสิกา และญาติโยม ให้เป็นคนดี ให้อยู่ในศีลในธรรม เพื่อให้สามารถดํารงชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข และยังสอนให้รู้จักสร้างบุญ สร้างบารมี สะสมไว้เพื่อประโยชน์ในภพชาติเบื้องหน้าอีกด้วย ดังปรากฏอยู่ในพระธรรมเทศนาบางตอนของท่าน
“...ภิกษุบริโภคด้วยความเป็นหนี้จะต้องตายไปเป็นวัวให้เขาใช้เป็นควายให้เขาขี่ เป็นม้าให้เขาขี่ เป็นช้างให้เขาขี่ สูงขึ้นไปกว่านั้น ไกลไปกว่านั้น ตายไปเป็นบ่าวเป็นทาสเขา เป็นมนุษย์มาเป็นบ่าวเป็นทาสเขา มาเป็นคนใช้เขา เขาไม่อยากใช้ก็อยากให้ใช้นัก ไปทําอาสาเขาเฉยเท่านั้นแหละ เพราะเป็นหนี้เขาแล้ว บริโภคด้วยความเป็นหนี้เขาแล้ว...”
“...พวกที่ไม่สํารวม เห็นอารมณ์งาม ไม่รู้จักประมาณในการใช้สอย ไม่มีศรัทธา เป็นคนเกียจคร้าน พวกเหล่านี้เป็นลูกศิษย์ของพญามารทั้งนั้น ไม่ใช่ลูกศิษย์ของพระ...”
“...ศาสนาพุทธนี้อยู่ได้ด้วยการให้ถ้าเลิกให้เสียสักเดือนเดียว ข้าวปลาอาหารไม่ให้กันละ หยุดกันหมดทั้งประเทศ ทุกบ้านทุกเรือนไม่ให้กันละ ศาสนาดับ พระเณรสึกหมด หายหมดไม่เหลือเลย ...ถ้าปราศจากการให้อย่างนี้แล้วเจริญรุ่งเรืองอยู่ไม่ได้เมื่อให้ความเจริญแก่พระพุทธศาสนาแล้วความเจริญก็หันเข้าสู่ตัว...”
“...ศีลทั้ง ๕ สิกขาบท สุราเป็นชีวิตทีเดียวหนา ถ้าเลิกสุราไม่ได้ละก็มารักษาศีลมันลําบากนักละ...ถ้าล่วงสุราเสียสิกขาบทเดียวเท่านั้นแหละ อีก ๔ สิกขาบท รักษาอยู่ไม่ได้สลายหมด ล้มละลายหมด...”
“...ถ้าว่าหัดวาจาไพเราะเสียในชาตินี้ชาติต่อ ๆ ไปวาจาของตนศักดิ์สิทธิ์จะพูดอะไรสําเร็จกิจหมดทุกอย่างถ้าใช้วาจาหยาบก็เท่ากับวาจาจอบตัวเอง ในชาตินี้ก็ดีวาจาหมดอํานาจหมดสิทธิ์ไม่มีอํานาจอะไร พูดไปก็เท่ากับไม่ได้พูด พูดอะไรเป็นไม่สําเร็จ เพราะวาจาของตน ไม่ได้บําเพ็ญกุศลทางวาจาไว้ถ้าบําเพ็ญกุศลทางวาจาไว้แล้วกล่าววาจาใด วาจาศักดิ์สิทธิ์...”
“...ไม่รู้จักบริโภคโภชนาหาร ถึงกับเป็นหนี้เป็นข้าเป็นบ่าวเขาเชียวหนา ไม่รู้จักบริโภคในโภชนาหารน่ะ คือ ไม่รู้จักประมาณใช้สอย หาเงินเท่าไรก็ใช้ไม่พอ หาเงินเท่าไรก็หมด...”
“...ตัวของตัวเองรักความบริสุทธิ์ ก็ทําความบริสุทธิ์ของตัวได้ตัวเองรักความบริสุทธิ์แต่ไม่ทําบริสุทธิ์ใส่ตัว ก็บริสุทธิ์ไม่ได้ไม่ทําบริสุทธิ์ใส่ตัวก็ชื่อว่าไม่รักตัว...เหมือนเรามีผ้าที่สะอาด เอาของโสโครกมาประพรมเสียผ้านั้นเป็นอย่างไรบ้าง ผ้าที่สะอาดนั้นก็ดูไม่ได้...คนที่ดีๆแท้ๆ ไปประพฤติชั่วเข้าเป็นอย่างไร ก็เหมือนผ้าเปื้อนสกปรกนั่นแหละ ใช้ไม่ได้ดุจเดียวกัน ต้องรักษาความสะอาดนั้นไว้...”
“...สิ่งทั้งหลายนั้นเมื่อเรารักษาอยู่ เมื่อเรายังมีชีวิตอยู่ เป็นอยู่ ก็เป็นของเราอยู่ แต่พอแตกกายทําลายขันธ์เท่านั้น สมบัติเหล่านั้นไม่ใช่ของเราเสียแล้ว กลายเป็นของคนอื่นเสียแล้ว ไม่ใช่ของเราจริง ๆ ในมนุษย์โลกเราผ่านไปผ่านมาเท่านั้นเอง ไม่ใช่เป็นบ้านเมืองของเรา ไม่เป็นถิ่นทําเลที่เราอยู่ เป็นทําเลที่สร้างบารมีมาบําเพ็ญทาน ศีลเนกขัมม์ ปัญญา วิริยะ อธิษฐาน ขันติสัจจะ เมตตา อุเบกขา เท่านั้น...”
“...เมื่อเราได้บุญแล้ว เราจะทําอย่างไร เราจะรักษาบุญอย่างไร เพราะเราไม่เห็นบุญ
เราต้องเอาใจไปจรดอยู่ที่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทําให้เป็นกายมนุษย์ของเรา ทําใจให้หยุดนิ่ง บังคับใจให้หยุดนิ่งว่า บุญของเรามีอยู่ตรงนี้
...ถ้าไปค้าขายติดขัดขึ้น ก็ขอให้บุญช่วย นึกถึงบุญตรงกลางดวงธรรมนั้น ถ้าว่ามีอุปสรรคเข้ามาแทรกแซงอย่างใดอย่างหนึ่ง มีผู้มารุกรานเบียดเบียนประการใด ก็ขอให้บุญช่วย
สิ่งอื่นช่วยไม่ได้ไม่ต้องไปร้องให้ใครมาช่วย ให้เอาใจไปหยุดอยู่ศูนย์กลางตรงบุญนั่นแหละ หยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น บุญเป็นช่วยได้แน่นอน โดยไม่ต้องสงสัย...”
จากหนังสือ ยิ่งรู้จัก ยิ่งเคารพรักท่าน
