ตั้งโรงทาน
คุณยายเป็นผู้ที่มีความเชี่ยวชาญด้านธรรมปฏิบัติมาก แต่ท่านก็ชอบสร้างมหาทานบารมีด้วยการเลี้ยงพระและญาติโยมที่มาวัดด้วย นับตั้งแต่เริ่มสร้างวัด ท่านได้กําหนดให้สร้างโรงครัวขึ้น เพื่อปรุงอาหารเลี้ยงทุกคน ในเวลาเดียวกันท่านได้ปลูกต้นมะละกอและกล้วยไว้สําหรับรับประทานด้วยถือเป็นการออกกําลังกายไปในตัว ทําให้ท่านเป็นคนกระฉับกระเฉง เดินเหินคล่องแคล่ว และอายุยืนท่านจะออกไปต้อนรับแขกที่มาพบเพื่อสอนธรรมะบ้าง คุมบุญให้บ้าง พร้อมทั้งแก้ไขทุกข์โศกโรคภัยให้กับผู้ที่มาขอบารมีเหล่านั้น คุณยายจึงเป็นประดุจแก้วสารพัดนึกหรือบุคคลอเนกประสงค์
คุณยายมุ่งมั่นในการตั้งโรงทานเพราะต้องการทําตามอย่างพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ท่านตั้งโรงทานเล็กๆ แล้วเข้าไปช่วยงานครัวด้วยตนเอง แม้ท่านทําอาหารไม่เป็นแต่ท่านเข้าไปดูแลเรื่องความสะอาด และความเป็นระเบียบเรียบร้อย ในการวางข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ท่านให้นโยบายเอาไว้ว่า ห้องครัวต้องสะอาดเอี่ยมเรียบร้อยเครื่องใช้สอยต้องวางเรียงพี่เรียงน้อง แม้แต่ฝาหม้อข้าวก็จะต้องเรียงโป้ง ชี้กลาง นาง ก้อย ตามลําดับของขนาด เพื่อให้ดูมีระเบียบ หยิบใช้ง่ายเมื่อหายก็รู้แลดูงามตา
คุณยายเริ่มเลี้ยงพระตั้งแต่รูปเดียวก่อน คือหลวงพ่อ แล้วจึงค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละรูป 2 รูป 3 รูป เพิ่มขึ้นเรื่อยมาจนเลี้ยงพระจํานวนมากมายได้ทุกวันไม่เคยขาด ท่านชักชวนลูกหลานเลี้ยงพระมาโดยตลอด เมื่อท่านละสังขารแล้วหลวงพ่อจึงเชิญชวนลูกหลานคุณยายได้ทํากันต่อไป การสร้าง “หอฉันคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ขนนกยูง” จึงถือเป็นการสานต่องานโรงทานของท่านด้วยทั้งหมดนี้เริ่มต้นจากที่นาโล่งว่างแห้งแล้ง เดี๋ยวนี้โรงทานของคุณยายเลี้ยงพระเณรได้นับพันรูปถ้ารวมอุบาสก อุบาสิกา และสาธุชน ก็มากมายนับไม่ถ้วน
