ขนมของคุณยาย
ทุกครั้ง...ที่คุณยายรับประทานอาหารเช้าและอาหารกลางวันเสร็จ พี่อารีพันธุ์จะพาคุณยายลุกจาก
โต๊ะอาหาร มานั่งพักที่เก้าอี้นวมเป็นประจำ นั่งพักสักครู่หนึ่ง จึงจะพาคุณยายไปเปลี่ยนอิริยาบถ เดินย่อย
อาหารบริเวณรอบ ๆ กุฏิ
อาหารของคุณยายทุกจานชามจะมีช้อนกลางเสมอ เพราะหากมีอาหารเหลือ ก็สามารถตักแบ่งใส่ถุงแจกใคร ๆ ได้อย่างสบายใจ ข้าพเจ้ารับหน้าที่เก็บถาดอาหารคุณยาย เก็บอาหารที่เหลือ และที่คุณยายไม่ได้รับประทาน ใส่ถุง เพื่อแบ่งให้แม่บ้านที่มาทำความสะอาดบริเวณรอบนอกกุฏิ ให้คนทำสวน และยาม
หลังจากแบ่งแยกอาหารแล้วข้าพเจ้าก็นำอาหารนั้นไปให้แม่บ้าน คนสวน ขณะที่หิ้วถุงอาหารกำลังจะเดินออกนอกกุฏิ คุณยายก็ถามขึ้นว่า "ไอ้หลานน้อย... เราจะไปไหน" ข้าพเจ้ากราบเรียนท่านว่า "หนูจะเอาอาหารไปให้แม่บ้านกับคนทำสวนค่ะ" คุณยายท่านยิ้ม แล้วท่านก็พูดว่า "เออ... ดีแล้วไอ้หลานน้อย เอาไปให้เขานะ เขาจะได้ช่วยเราทำงาน บอกเขานะว่ายายให้"
ครั้นถึงเวลาเย็นแดดร่มลมตกดีแล้ว พี่อารีพันธุ์จะพาคุณยายนั่งรถไปชม ถานที่ต่าง ๆ ภายในวัด ขณะเดียวกันก็จะให้ข้าพเจ้าตระเตรียมขนมที่เก็บจากถาดอาหารของคุณยายทั้งมื้อเช้าและมื้อเพล อีกทั้งหาขนมไปเพิ่มอีกนิดหน่อยติดรถไปด้วย ขณะนั้นพี่อารีพันธุ์ทำหน้าที่ขับรถให้คุณยาย ข้าพเจ้านั่งถือถุงขนมอยู่เบาะด้านหลัง
เมื่อรถมาถึงป้อมยามหน้ากุฏิ พี่อารีพันธุ์จอดรถหน้าต่างรถด้านที่คุณยายนั่งก็เปิดออก ข้าพเจ้ายื่นถุงขนมให้พี่อารีพันธุ์ พี่อารีพันธุ์ส่งขนมถุงนั้นให้คุณยาย คุณยายยื่นขนมให้กับยามพร้อมกับพูดว่า "ทานขนม
ยายนะ" ยามลงไปนั่งคุกเข่ารับขนมจากมือของคุณยาย พนมมือไหว้คุณยายด้วยความปลื้มปีติใจ
รถแล่นช้า ๆ มาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงป้อมยามอีกป้อมหนึ่ง รถก็จอด หน้าต่างรถด้านที่คุณยาย
นั่งถูกเปิดออกอีกครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้ายื่นถุงขนมให้พี่อารีพันธุ์ พี่อารีพันธุ์ก็ยื่นขนมถุงนั้นให้คุณยาย คุณยาย
ยื่นขนมให้ยาม "ทานขนมยายนะ" ยามกอดถุงขนมไว้แน่น พนมมือไหว้คุณยายด้วยความเคารพ และปีติใจอีกเช่นกัน
บางครั้งเจอคนงานเก่า ๆ แก่ๆ ที่ช่วยงานวัดมานาน คุณยายก็จะแจกขนมให้เขาไป เจอคนรู้จัก คน
คุ้นเคยก็แจกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพี่อารีพันธุ์เห็นว่า คุณยายควรจะกลับแล้ว จึงขับกลับตามเส้นทางเดิม พอมาถึงป้อมยามหน้ากุฏิ มียามคนใหม่มาแทนคนเก่า เพราะได้เวลาเปลี่ยนผลัด ยามวิ่งมาเปิดประตูรั้วให้รถเข้าไป คุณยายก็ถามพี่อารีพันธุ์ว่า "อารีพันธุ์ เรามีขนมให้เขาไหม"
พี่อารีพันธุ์หันหน้ามาทางข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็บอกไปว่า "ขนมหมดแล้วค่ะ" พี่อารีพันธุ์หันกลับไปกราบเรียนคุณยายว่า "ขนมหมดแล้วค่ะยาย" คุณยายพนมมือขึ้น แล้วพูดกับยามคนนั้น ว่า "ขอให้คุณได้บุญกับยายเยอะ ๆ นะ"
ยามลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างประตูรถของคุณยายยกมือพนมก้มศีรษะลงต่ำ ไหว้คุณยายด้วยความ
เคารพยิ่งนัก ขนมของคุณยายที่ให้ยามคนนี้ช่างแปลกกว่าคนอื่น ๆ เพราะเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่กลับมีค่า
มากที่สุด
ขนมของคุณยายไม่มีวันหมด
"สิ่งที่มีคุณค่าย่อมสูงค่าเสมอ แม้จะมองไม่เห็น"
จากหนังสือ ดวงจันทร์กลางดวงใจ
