นิทานจีน สอนลูกรัก
ตอน อย่าเยินยอเกินความจริง
ที่เมืองซ่งมิน ขุนนางผู้หนึ่งเป็นคนดีที่มีชาวบ้านเคารพนับถือเป็นจำนวนมาก วันหนึ่งขุนนางได้คิดจัดงานเลี้ยงฉลองที่ฮูหยินได้ตั้งครรภ์บุตรคนแรก ขุนนางได้ให้เด็กรับใช้ไปซื้อเป็ดที่ฟาร์มแห่งหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นเป็ดเนื้อดีเยี่ยมที่สุด
เด็กรับใช้ไปถึงตำบลนั้นแล้ว ได้ซื้อเป็ดฝูงหนึ่งกลับมาแต่ระหว่างทางเผลอหลับไปเพราะดื่มสุราจนเมามาย ฝูงเป็ดเตลิดหนีออกไปจนหมดสิ้น เด็กรับใช้จึงต้องซื้อเป็ดของชาวบ้านนอกตำบลนั้นกลับมายังในตัวเมือง
ครั้นแม่บ้านปรุงอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ลำเลียงอาหารขึ้นโต๊ะเพื่อเลี้ยงแขก ขุนนางเชิญให้แขกชิมเป็ดรสโอชาจากตำบลอื่นเลื่องชื่อ
บรรดาแขกต่างก็รีบชิมเป็ดด้วยหวังจะประจบเอาใจท่านขุนนาง ครั้นเมื่อลองชิมดูแล้วรู้สึกว่าเนื้อเป็ดทั้งเหนียวและรสชาติไม่ดี แต่ก็ไม่ยอมเอ่ยตามความเป็นจริง ได้แต่ออกปากชมรสชาติอันโอชาของเป็ดกันเป็นการใหญ่
แต่ครั้นเมื่อขุนนางจางลองลิ้มรสเป็ดไปคำหนึ่งแล้วรู้สึกได้ว่าเป็นเนื้อเป็ดชั้นเลว จึงกล่าวออกมาว่า
"เป็ดจากตำบลนี้มีเนื้อที่แน่นและมีรสชาติดีมาก ไม่พราบว่าทำไมครั้งนี้เนื้อเป็ดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้"
บรรดาแขกทั้งหลายกลับเอ่ยขึ้นว่า
"ไม่จริงหรอกท่านจางข้าชิมดูแล้วเนื้อเป็ดก็รสชาติดีนี่นา"
"ใช่ ใช่ถูกแล้ว เป็นเป็ดที่เยี่ยมมากจริงๆ"
ไม่ว่าชาวบ้านจะเอ่ยอย่างไรขุนนางจางก็ไม่เห็นด้วยตามนั้น เขาจึงเรียกเด็กรับใช้มาถามว่าเป็ดเหล่านี้ใช่เป็ดจากตำบลที่ตนบอกหรือไม่
เด็กรับใช้อยู่กับขุนนางมานานได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีจึงไม่กล้าที่จะทำผิดครั้งที่ 2 ด้วยการพูดปดผู้เป็นนาย ในที่สุดเด็กรับใช้จึงสารภาพความจริงให้ฟังจนสิ้นต่อหน้าแขกทั้งหลาย
ขุนนางจึงกล่าวว่า
"เอาเถอะเจ้าไปได้"
ขุนนางไม่ตำหนิเด็กรับใช้ต่อหน้าแขก แต่กล่าวต่อไปว่า
"ในเมื่อเป็ดรสชาติไม่ดีแล้ว ขอเชิญท่านชิมอาหารจานอื่นๆ เถอะนะปลานึ่งจานนี้รสชาติ ไม่เลวเลยทีเดียว เพราะเป็นปลาที่คนครัวของข้าเลี้ยงด้วยตัวเองในบ่อปลาหลังบ้านนี่เอง"
แต่คราวนี้บรรดาแขกทั้งหลาย ต่างก็กินอาหารอย่างเงียบๆ ไม่กล้าเอยปากขึ้นชมยกย่องอาหารจานใดๆ อีกเลย
