ทุกข์เพราะรัก หมดรักก็หมดทุกข์
พูดถึงความรัก โดยเฉพาะความรักระหว่างหญิง-ชาย คือต้นเหตุแห่งความทุกข์ที่แฝงมาในรูปของความสุข เหมือนยาพิษที่ถูกเคลือบไว้ด้วยน้ำตาล
เพราะเมื่อความรักเกิดขึ้นในบุคคลใดแล้ว ก็ทำให้เกิดความกังวล ห่วงใย เกิดความหวงแหนในคนรัก กลัวไปว่าเขาจะเป็นอื่น คือ ยิ่งรักก็ยิ่งห่วง ยิ่งหวงก็ยิ่งหึง เมื่อยิ่งหึงก็ยิ่งเป็นทุกข์ เพราะฉะนั้นใครมีรักหนึ่ง อย่างน้อยก็ทุกข์หนึ่ง มีรักร้อยอย่างน้อยก็ทุกข์ร้อย พูดกันง่าย ๆ มากรักก็มากน้ำตา
เพราะฉะนั้น ถ้าใครไม่มีรัก ก็ไม่ต้องเสียน้ำตา จะเป็นคนมีความสุขที่สุด อย่าว่าแต่ความรักระหว่างหญิงกับชายเลย แม้แต่ความรักระหว่างสายเลือด ก็ยังเป็นเหตุให้เกิดความทุกข์ได้อีก คือ เมื่อคราวล้มหายตายจากกันไป ก็ทำให้เป็นทุกข์อยู่ดี ดังพุทธดำรัสที่ทรงให้กับนางวิสาขาไว้ว่า ความโศกย่อมเกิดแต่ความรัก...
ฉะนั้น “ตั้งแต่โบราณกาล หญิงชายใด สามารถครองตัวเป็นโสดหรือออกบวชประพฤติพรหมจรรย์ จึงได้รับการยกย่องสรรเสริญว่าเป็นบุคคลที่ฉลาดในการดำเนินชีวิต เพราะอย่างน้อยที่สุด แม้จะไม่บรรลุมรรคผลนิพพานก็ไม่ต้องประสบกับความทุกข์จรทุกรูปแบบโดยไม่จำเป็น ในพระพุทธศาสนาจึงสรรเสริญคนอยู่เป็นโสด และยิ่งกว่านั้น คนโสดยังมีโอกาสสร้างบารมีได้โดยสะดวกอีกด้วย”
