หมู่ญาติผู้ล่วงลับกำลังรอบุญที่พวกเราอุทิศให้
อีกพวกหนึ่ง คือ หมู่ญาติของเราที่ใกล้จะหมดบุญเต็มที่ ที่รอการอุทิศบุญกุศลจากพวกเราอยู่ ต่างหวาดผวาว่า
“ทำไมหนอลูกหลานเรา บ้านเราก็สร้างให้อยู่ ที่ดินเราก็ซื้อหาให้เอาไว้เป็นที่ทำกิน กิจการต่าง ๆ เราก็ปักหลักเอาไว้ให้ หนอยแน่! พอเราตายไปไม่เคยทำบุญให้เราเลย เรารอบุญอยู่ท่านได้แต่น้ำตาซึมกันทั้งนั้น
แต่พอมีลูกหลานคนไหน ญาติท่านใดทำบุญแล้วระลึกถึงท่าน อุทิศให้ท่าน พอได้บุญปั๊บ ท่านก็เป็นสุขขึ้น เป็นเทวดานางฟ้าได้อีกนาน แล้วก็มีเรี่ยวแรง มีบุญพอที่จะตามมาคุ้มครองลูกหลาน
แต่ถ้าลูกหลานไม่ทำบุญไปให้ท่าน ท่านก็ห่อเหี่ยว แล้วชีวิตก็คงสั้นลง ท่านก็ไม่มีปัญญาตามดูแลกิจการ ดูแลสารทุกข์สุกดิบของพวกเราในโลก ชีวิตของผู้ที่อยู่ในโลกด้วยความเป็นอยู่ทางโลก ด้วยความไม่รู้คุณท่าน ก็จะมีแต่เดี๋ยวมีแต่เฉาลง
พ่อแม่ปู่ย่าตาทวดประเภทที่ทำบุญปนกับบาปเอาไว้มาก ก็ยิ่งรอบุญที่เราอุทิศให้มาก ส่วนหมู่ญาติที่เป็นสุขอยู่แล้วก็ยังรอบุญจากเรา แต่ไม่โหยหาบุญมากเท่ากับพวกที่ตกทุกข์ได้ยาก
