ชาวญี่ปุ่นมีคติพจน์บทหนึ่งว่า “จงตีตะปูทุกตัวที่โผล่ขึ้นมา” คือ ในหมู่คณะถ้ามีใครทำตัวแปลก ผิดไปจากหมู่คณะ อวดเด่น อวดฉลาดละก็ ต้องช่วยกันทุบให้จมลงไป ให้กลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกันให้ได้
คนต่างชาติได้ยินเข้าแล้วก็ตกใจ บางท่านได้ตั้งคำถามที่น่าคิดขึ้นว่า ถ้าทุกคนต้องทำอะไรเหมือนๆ กันหมด จะไม่เป็นการจำกัดความคิดสร้างสรรค์หรือ ?
คำตอบคือ “ไม่” เพราะการทำตัวให้กลมกลืนเข้ากับคนอื่นได้ ไม่ใช่หมายความว่า จะคิดหรือเสนออะไรใหม่ๆ ไม่ได้ ทุกคนมีสิทธิ์คิดหรือเสนอสิ่งใหม่ๆ ได้ตลอดเวลา แต่เมื่อทุกคนให้ความสำคัญกับการทำงานเป็นทีม ผู้ที่มีความสามารถก็จะค่อยๆ เรียนรู้วิธีว่า ต้องนำเสนออย่างอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่แสดงออกแบบอวดฉลาด หรือข่มทับคนอื่น แต่นำเสนอเพื่อผลประโยชน์ ความก้าวหน้าของกลุ่มจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ ความรู้สึกหมั่นไส้ก็ไม่เกิดขึ้น ทุกคนพร้อมรับฟังและให้ความร่วมมือ ความสมัครสมานสามัคคี ความก้าวหน้า ก็เกิดขึ้น
ตัวอย่างความสำเร็จจากการทำงานเป็นทีมที่ดีมากเรื่องหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ ตัวของพวกเราในเมืองไทยนี่เอง คือ ทีมฟุตบอลชาติไทย ชุดบี ในปี พ.ศ.๒๕๓๗ ที่เรียกกันว่าดรีมทีม ถือกันว่าเป็นทีมชาติชุดไร้ดารา ไม่มีใครที่ถือว่าเป็นนักฟุตบอลชุดใหญ่ เป็นดาราดัง แต่ทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันฝึกซ้อมอย่างหนัก มีใจมุ่งมั่นเป็นหนึ่ง สามัคคีกลมเกลียวกัน จนสามารถเอาชนะทีมที่มีชื่อดังจากต่างประเทศได้อย่างราบคาบ ครองแชมป์ชนะเลิศได้ท่ามกลางความชื่นชมของผู้คนทั้งหลายอย่างเป็นประวัติการณ์
ตะปูที่โผล่ขึ้นมาแม้เพียงตัวเดียว ก็ทำให้หมู่คณะรวนได้มาก
คนญี่ปุ่นเขารักคนเก่ง ชื่นชมคนเก่ง แต่ถ้าให้เลือกระหว่างคนเก่งกับทีม เขาเลือกทีมไว้ก่อน แต่ไม่ใช่ทิ้งคนเก่ง เพียงแต่ต้องฝึกคนเก่งให้กลมกลืนเข้ากับหมู่คณะให้ได้ เพื่อเอาความเก่งออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ เขาสอนให้ตีตะปูที่โผล่ขึ้นมา ไม่บอกให้ถอนตะปูทิ้ง แต่ก็ไม่ทะนุถนอม ไม่โอ๋เอาใจคนเก่งประเภทข้ามาคนเดียว จนทำให้ทีมรวน
ขอขอบคุณ หนังสือ ลองดู
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
