"พุทธภาษิตสอนใจ"
ในตัวของเรานั้น มี ๒ ส่วนที่สำคัญคือ กายกับใจ
ที่สำคัญที่สุดคือ ใจ ใจเป็นใหญ่ที่สุด ใจเป็นตัวบังคับกาย และวาจาให้ทำและพูดสิ่งต่างๆ ทั้งดีและชั่ว หรือกล่าวอีกอย่างว่า คนจะดีหรือชั่วก็เพราะใจเท่านั้น
ดังพุทธภาษิตที่ว่า "มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฐา มโนมยา มนสา เจ ปทุฏฺเฐน ภาสติ วา กโรติ วา ตโต นํ ทุกฺขมนฺเวติ จกฺกํ ว วหโต ปทํ แปลว่า ธรรมทั้งหลาย (ตัวเรา) มีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จด้วยใจ ถ้าคนมีใจชั่ว จะพูดก็ชั่ว หรือทำก็ชั่วตามไปด้วย เพราะทำความชั่วนั้น ทุกข์ย่อมติดตามตัวเขาไป เหมือนล้อหมุนตามรอยเท้าโค ที่ลากเกวียนไป ฉะนั้น" หรือมีสุภาษิตที่กล่าวกันบ่อยๆ ว่า "ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว" ก็มีความหมายเดียวกัน
ดังนั้น เมื่อใจเป็นใหญ่ จึงต้องฝึกใจให้คิดดี หรืออบรมจิตใจให้มี "สติและปัญญา" เพื่อจะควบคุมกายกับวาจา ให้ทำและพูด ในสิ่งที่ถูกต้องดีงาม
อย่าให้กิเลส มาอยู่เหนือจิตใจเรา เพราะกิเลสจะเป็นตัวทำให้ กายและวาจาทำและพูดชั่ว ถ้ากิเลสมาคุมจิตใจเราเมื่อไร เราก็ทุกข์เมื่อนั้น แต่ถ้าสติปัญญา มาคุมจิตใจเราได้เมื่อไร เราก็เป็นสุขเมื่อนั้นเหมือนกัน อาจจะทำยากสักนิดหนึ่ง ต้องใช้เวลาในการฝึก ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ ดีกว่าไม่ได้ฝึกเลย
