บทความประจำวัน

 เมื่อข้าพเจ้ามีอายุราว ๘ ขวบ วันหนึ่ง พ่อกับแม่จะให้ข้าพเจ้าไปอุ้มขันหมากเอกในงานแต่งงานของญาติซึ่งมีศักดิ์เป็นอาผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อเล่นว่า "ตี๋" อาคนนี้ชื่อว่าตี๋เพราะว่าผิวขาวเหมือนคนจีน

 ในสมัยหนึ่งเมื่อ ๔๐ ปีมาแล้ว ข้าพเจ้าเรียนหนังสือภาษาไทยอยู่เล่มหนึ่งชื่อ กามนิต - วาสิฏฐี มีเนื้อเรื่องอยู่ตอนหนึ่งขณะที่พระเอกกับนางเอก

จําได้แม่นว่าเย็นวันนั้นเป็นวันที่ ๒๕ มกราคม ๒๕๑๖ เพราะรุ่งขึ้นเป็นวันตายของแม่ข้าพเจ้า แม่เป็นโรคมะเร็งที่ปอดหมดทางรักษา

เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๖ ขณะนั้นข้าพเจ้ายังรับราชการอยู่ มีสิ่งหนึ่ง ที่ข้าพเจ้าได้พบเห็นอยู่เป็นประจำ เป็นที่น่าอเนจอนาถใจ จะเล่าให้ฟัง

ข้าพเจ้าจำความรู้สึก สมัยเด็กๆ ได้แม่น รู้ว่าสิ่งใดชอบใจสิ่งใด ไม่ชอบใจ และรู้ด้วยว่าเด็กก็มีความรู้สึกนึกคิด บางทีนึกได้คิดได้ดีกว่าคนใหญ่

ในปี พ.ศ. ๒๔๘๘ สงครามโลกครั้งที่สองเพิ่งสงบลงใหม่ๆ ตัว เมืองราชบุรีที่ข้าพเจ้าเคยเรียนอยู่ในโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดเสียหาย มาก

ข้าพเจ้าจำอายุตนเองในเวลานั้นไม่ได้ เข้าใจว่าต้องไม่เกิน ๖ ขวบ เพราะยังไม่ได้เรียนหนังสือในชั้นเรียน วันนั้นนั่งเล่นขายของอยู่คนเดียว ที่พื้นดินตรงเชิงบันไดบ้าน

สำหรับตัวอย่างรายนี้เป็นครูชายหญิงในโรงเรียนเดียวกับที่ข้าพเจ้าทำงานเหมือนคู่ที่แล้ว รายนี้ฝ่ายหญิงกล่าวโทษว่าข้าพเจ้าเป็นต้นเหตุ ทำให้เขาสองคนต้องประกอบกรรมกาเมสุมิจฉาจาร

  ชายหญิงคู่นี้เป็นครูในโรงเรียนที่ข้าพเจ้าเป็นหัวหน้าสถานศึกษาทั้งคู่  ยังไม่ถึงขั้นผิดศีลชนิดครบองค์กรรมบถ ฝ่ายชายเป็นครูสอนวิชาช่างไม้ ยังเป็นหนุ่มโสด

รายนี้เป็นชายชื่อครูฉลอม (ชื่อใกล้เคียงชื่อจริง) นี่ก็เป็นครูที่ โรงเรียนเดิมคัดทิ้งเหมือนกัน

ตัวอย่างของกรรมกาเมสุมิจฉาจารรายที่สอง รายนี้เป็นครูที่ ย้ายมาจากต่างจังหวัด มีตำแหน่งเป็นข้าราชการชั้นเอกในสมัยโน้นสามีของเธอเป็นนายทหารยศนายพันตรี

เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๐ ข้าพเจ้าได้รับแต่งตั้งจากทางราชการให้ไปเป็นหัวหน้าสถานศึกษาที่ตั้งอยู่ในชุมชนแออัดที่สุดของประเทศ นอกจากต้องพบปัญหาต่างๆ

การทำบาปในเรื่อง การนำทรัพย์สิ่งของที่เจ้าของไม่ให้ไปเป็น ของตนนี้ จะครบองค์ เป็นบาปกรรมนำไปสู่อบายภูมิได้

ในวัยเด็ก ในหมู่บ้านที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่ ยังไม่มีถนนหนทาง อย่างใดเลย จะไปที่ใดต้องเดินกันตามทางเท้าบ้าง

    เมื่อข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่หนึ่ง อายุประมาณ ๖-๗ ขวบ  ข้าพเจ้าไม่ใช่เพิ่งไปโรงเรียนในปีนั้นเป็นปีแรก ความจริงข้าพเจ้าไปโรงเรียนแทบทุกวันตั้งแต่เกิด

ราวๆ ปี พ.ศ.๒๕๑๐ ทางราชการแต่งตั้งให้ข้าพเจ้าไปดำรง ตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งอยู่ในย่านแหล่งเสื่อมโทรม

         เรื่องนี้ไม่ได้เกิดกับข้าพเจ้าโดยตรง แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของป้าข้าพเจ้าในสมัยเมื่อกำลังอยู่ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง

จำไม่ได้จริงๆ ว่าเวลานั้นเป็น พ.ศ. ใด รู้แต่ว่าตลาดนัดใหญ่ ประจำวันอาทิตย์ของชาวกรุงเทพฯ ยังอยู่ที่บริเวณรอบสนามหลวง

ถ้าจะมีใครถามข้าพเจ้าว่า ที่เล่าไว้ว่าเคยช่วยบิดาทำปาณา ติบาตมาเมื่อตอนเป็นเด็กนั่นน่ะ เป็นบาปหรือเปล่า และได้รับผลกรรมอย่างไรบ้าง

ในปี พ.ศ.๒๕๑๑ ข้าพเจ้าได้มาเป็นลูกศิษย์ของ คุณยายอาจารย์ มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง และพระเดชพระคุณหลวงพ่อธัมมชโยซึ่งเวลานั้นท่านยังไม่ได้บวช

สมัยเมื่อข้าพเจ้าเพิ่งจำความได้ หมู่บ้านของเราไม่มีการใช้เงิน ทอง ประมาณ ๓-๔ วัน