เรื่องที่ ๔๑๘ น้ำร้อน...ไร้ฤทธิ์
ก็รู้ว่าเป็นน้ำร้อนราดลงมาแต่เฉยๆ เหมือนน้ำเย็นธรรมดาหกใส่ขา


 

	คุณวัชรินทร์ เสนา มีความสุขกับบุญ ในการทำอาหารเลี้ยงพระและสาธุชน

เช้าตรู่ของวันนี้ทุกคนในบ้าน ต่างดูกระตือรือร้น เตรียมกำลังกายให้เข้มแข็ง กำลังใจให้เบิกบาน ยิ้มรับกับบุญบันเทิง ที่จะเกิดขึ้นตลอดทั้งวัน คุณวัชรินทร์ เสนา ได้นำทีมลูกชาย-หญิง สองคน ลงมาปฏิบัติงานที่ลานหน้าบ้าน เตาแก๊สแบบฟู่หัวใหญ่สองเตา ทัพพี ตะหลิวกระทะใหญ่ และหม้อแขกใบใหญ่ วางเรียงอย่างเป็นระเบียบกว่า ๒๐ ใบ ภาชนะทุกชิ้นสะอาด สะอ้าน พ่อลูกกำลังบรรจุน้ำลงในหม้อแขก เพื่อเตรียมความพร้อมของการทำงาน เสียงเครื่องยนต์วิ่งมาจอดอยู่หน้าบ้าน ลูกชาย-หญิง ทั้งสองต่างวางมือจากงานที่ทำอยู่ วิ่งออกไปรับมารดา ซึ่งออกไปตลาด ซื้อของแต่เช้ามืด เพื่อนำมาประกอบอาหารในวันนี้ เด็กๆ ช่วยกันขนอาหารสดออกจากรถสามล้อเครื่องที่คุณแม่ว่าจ้างมา ของทุกอย่างถูกเลือกสรรแล้วอย่างดีนำมาเรียงไว้ในบ้าน ขนอยู่หลายรอบ กว่าจะหมดคันรถ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กระเพาะปลาแห้งและเครื่องปรุงอื่นๆ ถูกจัดวางมารวมกันมองดูแล้วเหมือนยกแผงร้านค้าในตลาดสดมาไว้ในบ้านเลยทีเดียว

แต่หัวใจของเจ้าของบ้านคือ คุณวัชรินทร์ และคุณวรพร เสนา กลับคิดว่าถ้ามีกำลังทรัพย์มากกว่านี้ จะทำกระเพาะปลาให้ได้จำนวนเพิ่มขึ้น เพราะงานบุญใหญ่ครั้งที่ผ่านมาเตรียมอาหารไว้สิบหม้อใหญ่ ตักไม่ถึงชั่วโมงกระเพาะปลาหมดแล้ว ยังมีสาธุชนที่ตั้งใจมาปฏิบัติธรรมยืนเข้าแถวรอรับกระเพาะปลากันอีกมากมาย หัวใจของผู้ให้ได้แต่นึกเสียดายผลบุญที่รออยู่ตรงหน้า

สถานที่ในการสร้างมหาทานบารมีของ กลุ่มกัลยาณมิตรย่านน้ำครุ

วันที่ ๑๐ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๔๒ งานบุญใหญ่ครั้งนี้คุณวัชรินทร์ และกลุ่มกัลยาณมิตร ย่านน้ำครุได้ร่วมใจกันสละทรัพย์ตามกำลังของตนเอง เท่าที่มีอยู่คนละเล็กละน้อย และออกแรงช่วยกันทำกระเพาะปลาแสนอร่อย และปานะน้ำเก็กฮวยหอมหวาน เพราะในวันดังกล่าวที่วัดพระธรรมกาย จะมีพระภิกษุเรือนหมื่นสาธุชนเรือนแสนเดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศทุกจังหวัดของประเทศไทย เพื่อมาบำเพ็ญกุศล ทอดผ้าป่าถวายปัจจัยแด่วัดทั่วประเทศ ครั้งที่ ๒ ทุกดวงใจต่างหลอมเป็นดวงเดียวกัน มุ่งมาแสวงหาสิ่งที่ดีงามให้กับชีวิต โดยมีพระสัทธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นเครื่องกล่อมเกลาจิตใจ เดินตามไตรสิกขา ทาน ศีล และเจริญภาวนา ณ ที่แห่งนี้ เป็นสมาคมใหญ่บรรยากาศเต็มไปด้วยบัณฑิตกัลยาณมิตรให้ความเกื้อกูลซึ่งกันและกัน ฉะนั้นใครก็ตามที่มีโอกาสมาร่วมงานบุญใหญ่ในครั้งนี้ย่อมเกิดกุศลใหญ่โดยไม่มีประมาณทั้งผู้ให้และผู้รับ

หม้อแขกขนาดใหญ่ใส่อาหารที่นำมาถวายพระ และเลี้ยงสาธุชนในงานบุญใหญ่

ทะเลไม่อิ่มในการไหลรวมของแม่น้ำน้อยใหญ่ฉันใด หัวใจของทานบดีย่อมไม่อิ่มในทานกุศลฉันนั้น กลุ่มกัลยาณมิตร ย่านน้ำครุ จึงรวมใจกันตักตวงบุญสร้างสังฆทานใหญ่ในครั้งนี้ ตกลงกันใช้พื้นที่ในบ้านของคุณวัชรินทร์เป็นหลักในการเตรียมปรุงอาหาร ซึ่งจะนำไปออกร้านและถวายเป็นสังฆทาน เปลี่ยนจากโลกียทรัพย์เป็นอริยทรัพย์ ขนสมบัติข้ามชาติเพื่อบันเทิงในภพทั้งสอง

เฉพาะสมาชิกในบ้านก็ ๔ ท่าน และเพื่อนกัลยาณมิตรที่ทยอยมาสมทบอีกรวมทั้งสิ้นแล้ว ๑๔ ท่าน บรรยากาศในวันนั้นช่างเต็มไปด้วยความเบิกบาน ดุจบัณฑิตในกาลก่อนที่รวมกันทั้งเมือง สละสิ่งของคนละเล็กละน้อย ตามกำลังศรัทธาของตนร่วมกัน ถวายภัตตาหารแก่พระผู้มีพระภาคเจ้า และพระสาวกทั้งหมดในวันรุ่งขึ้น

ทุกคนต่างตั้งใจ ปรุงกระเพาะปลาให้อร่อยที่สุดประณีตที่สุด ผลปรากฏว่าสมความตั้งใจในตอนเย็นวันนั้น ซึ่งช่วยกันทำกระเพาะปลาได้ถึง ๑๒ หม้อใหญ่ สร้างความปีติให้คุณวัชรินทร์และหมู่คณะไม่น้อย สามารถได้ของเพิ่มขึ้นอีก ๒ หม้อ พอตกเย็นเพื่อนบ้านต่างก็ทยอยกันกลับ ส่วนสมาชิกในบ้าน ๔ คน ยังคงเก็บบุญต่อไปด้วยการทำน้ำเก็กฮวยอีก ๗ หม้อใหญ่ ปรุงน้ำเก็กฮวยเสร็จประมาณ ๕ ทุ่มเศษ คุณวัชรินทร์เองเมื่อน้ำเก็กฮวยเหลืออยู่บนเตา ๒ หม้อสุดท้าย ใกล้เสร็จแล้วจึงขึ้นไปอาบน้ำ ชำระล้างร่างกายให้สบายตัว
อาบน้ำพักผ่อนอิริยาบทเสร็จ น้ำเก็กฮวยก็เดือดได้ที่พอดี ช่วยกันสองคนกับลูกชายทยอยยกหม้ออาหารทั้งหมด ด้วยความระมัดระวังนำเข้าไปเรียงไว้บนบ้าน

อยู่ในบุญกันทั้งครอบครัว ด้วยการเปิดบ้านกัลยาณมิตร

ขณะที่ยกหม้อกับลูกชายหม้อทั้งร้อนทั้งใบใหญ่เทอะทะ ก่อนจะขึ้นบ้านมีบันไดไม้อยู่สองขั้น ซึ่งเมื่อจะขึ้นบันไดทุกครั้งคุณวัชรินทร์จะอยู่ด้านล่าง ด้วยความรักของบิดาที่มีต่อบุตรก็ให้ลูกขึ้นไปก่อน ถ้ามีอะไรพลาดพลั้ง ลูกอยู่ด้านบนยังปลอดภัย หม้อทั้งหมด ๑๙ ใบที่บรรจุกระเพาะปลาและน้ำเก็กฮวยร้อนๆ ยกด้วยความระมัดระวัง แต่ก็มีน้ำแกง น้ำหวานกระฉอกบ้าง พอถึงหม้อสุดท้าย ทั้งร้อนทั้งหนัก แต่ใจมีความเบาสบาย เพราะพรุ่งนี้อาหารเหล่านี้จะเป็นภัตตาหารและอาหารสำหรับพระภิกษุเรือนหมื่นสาธุชนเรือนแสน
จังหวะนั้นสิ่งที่คุณวัชรินทร์ ไม่ต้องการให้เกิดมันก็เกิดขึ้น ลูกชายยกหม้อใบสุดท้ายกับคุณพ่อ ก้าวขึ้นบันไดขั้นแรกขาไปเผลอเหยียบน้ำหวานของเก็กฮวยหม้อก่อนๆ ลื่นไถล แอ่นกลับมาทางด้านหลัง มือก็ยังคงจับหม้ออยู่ น้ำหนักของหม้อที่มากกว่าตัวคนจึงทำให้เกิดการกระฉอกอย่างแรง หม้อน้ำหวานเดือดไอกรุ่น หกเทราดลงบนขาตั้งแต่โคนขาถึงหลังเท้าของคุณวัชรินทร์อย่างเต็มที่ กางเกงแพรที่สวมใส่ เปียกชุ่มไปด้วยน้ำหวานร้อน ด้วยใจที่อยู่ในบุญและมีความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะไปเป็นผู้ที่นำอาหารไปทำบุญที่วัดให้ได้ จึงนึกถึงบุญเป็นที่พีึ่งได้โดยอัตโนมัติ “หลวงพ่อช่วยด้วย” จากนั้นน้ำร้อนและไอของความร้อนก็ราดลงมาบนขาทั้งสอง ในตอนนั้นคุณ วัชรินทร์บอกว่า ก็รู้ว่าเป็นน้ำร้อนราดลงมาแต่เฉยๆ เหมือนน้ำเย็นธรรมดาหกใส่ขา ภรรยาผู้เชื่อในอานุภาพบุญรีบวิ่งออกมาดูสามี เธอบอกว่าพอมองที่คอเห็นสามีห้อยพระมหาสิริราชธาตุอยู่ก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ว่าองค์ท่านคุ้มครองคนดีเสมอ เชื่อในฤทธิ์เดชของท่าน เธอบอก “ไม่หวั่นไหวเลยว่าเขาจะได้รับอันตรายในครั้งนี้” เธอกล่าวยืนยันความร้อนว่า “น้ำร้อนจริงนะคะขนาดยกเข้าบ้านยังต้องใช้พัดลมเป่าทั้งคืนเลย ไอร้อนเต็มบ้านไปหมด” ส่วนคุณวัชรินทร์เมื่อหายตกใจก็ไปล้างยางร้อนของน้ำหวานออก เปลี่ยนกางเกงแพรไปซัก เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ไม่ปรากฏว่ามีอาการปวดแสบ ปวดร้อนใดๆ จึงไหว้พระสวดมนต์ ลูกสาวคนเล็กเป็นห่วงจึงไปหาครีมสรรพคุณแก้พิษร้อนมาให้ คุณวัชรินทร์ไม่อยากขัดใจลูกจึงทายาแล้วเข้านอนเตรียมตัวขนอาหารไปทำบุญในเช้าของวันที่ ๑๐ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๒ ที่ได้ตั้งใจเอาไว้ด้วยความมั่นใจว่าน้ำร้อนไม่สามารถส่งพิษของความร้อนขัดขวางการไปสร้างมหาทานบารมีในวันพรุ่งนี้แน่นอน

น้ำร้อนราดทั่วทั้งขา แต่ไม่มีบาดแผลด้วยอานุภาพบุญ

ตื่นเช้าทุกคนในบ้านต่างทึ่งในอานุภาพของพระมหาสิริราชธาตุ ขาทั้งสองของคุณวัชรินทร์ไม่มีอาการของการโดนน้ำร้อนลวกให้เห็นเลย ไม่พุพองไม่แสบร้อน ทุกคนจึงรีบทำใจให้ปีติในสิ่งที่ประสบกับอานุภาพอันไม่มีประมาณของพระรัตนตรัย จัดของเรียงขึ้นรถมุ่งตรงไปสู่บุญสถานอันศักดิ์สิทธิ์ วัดพระธรรมกาย ด้วยใจที่ใสสะอาดพร้อมที่จะเป็นภาชนะรองรับบุญในวันนี้อย่างเต็มที่ด้วยดวงใจที่เอ่อล้นด้วยความเบิกบาน เป็นบุญบันเทิงในครั้งนี้เลยทีเดียว “ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม”

อุบัติเหตุรายนี้เกิดขึ้น ขณะที่คุณวัชรินทร์ตั้งใจ กระทำบุญเต็มเปี่ยม ทำทานด้วยอาหาร และเครื่องดื่มหม้อใหญ่ๆ กระเพาะปลาถึง ๑๒ หม้อ น้ำเก็กฮวยอีก ๗ หม้อ โดยลงมือกระทำด้วยตนเองทั้งสองอย่าง

การเตรียมสิ่งของไปทำบุญ แม้ยังไม่ได้ลงมือบริจาค แต่บุญกุศลก็เกิดขึ้นแล้ว เป็นปุพพเจตนากุศลจิต ตลอดเวลา นับแต่คิดกระทำ นำทรัพย์เดินทางไปซื้อหา กลับมาลงมือหุงต้ม ฯลฯ ตลอดเวลาเหล่านั้น จิตใจของคุณวัชรินทร์ ตลอดจนภรรยาและลูก ย่อมไม่คิดถึงเรื่องอื่นๆ คิดแต่เรื่องงานบุญวันรุ่งขึ้นตลอดเวลา วิถีการทำงานของจิตเกิดขึ้นล้วนเป็นกุศลจิตทั้งสิ้น แม้ขณะทำน้ำเก็กฮวยหกราดรดลงบนขา คุณวัชรินทร์ก็ยังนึกถึงพระรัตนตรัย ร้องให้หลวงพ่อช่วยมีศรัทธาเต็มเปี่ยม เชื่อมั่นว่าตนเองจะต้องไม่เป็นอันตราย อะไรมาก เพราะทราบกิตติศัพท์อานุภาพทำนองนี้อยู่แล้ว ขนาดน้ำมันเดือดๆ ทอดกุนเชียงเต็มกระทะใบใหญ่ๆ หกราดรด ยังไม่มีอันตราย น้ำหวานเพียงแค่นี้ ต้องไม่เป็นอะไรเหมือนกัน
ความเชื่อมั่นหรือที่เรียกว่าศรัทธานั้น มีอานุภาพมาก และโดยเฉพาะศรัทธาเชื่อมั่นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุดคือคุณของพระรัตนตรัย อานุภาพอันไม่มีประมาณย่อมเกิดขึ้นคุ้มครองกับผู้ที่ศรัทธาเชื่อมั่นอย่างเป็นอัศจรรย์