นิทานอีสป เรื่อง หมีกับรังผึ้ง
หมีตัวหนึ่งหยิ่งทะนงตนว่ามันเป็นสัตว์ที่แข็งแรงและมีพละกำลังมหาศาล วันหนึ่งขณะที่มันกำลังกินอาหารอยู่นั้น มีผึ้งตัวหนึ่งโฉบบินผ่านหน้ามันไป หมีนึกโมโหที่ถูกกวนใจระหว่างกิน มันจึงใช้มือตะปบผึ้งหวังฆ่าผึ้งให้ตาย แต่ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัวเอง ผึ้งจึงปล่อยเหล็กในต่อยเข้าที่หน้าของหมีทันที
"อุบ๊ะ เจ้าผึ้งนี่วอนหาที่ตายซะแล้ว ต่อยใครไม่ต่อมาต่อยข้า" หมีคำรามลั่นแต่ยังไม่ทันที่มันจะจัดการอะไร ผึ้งตัวนั้นก็บินหนีไปเสียแล้ว นั่นยิ่งทำให้เจ้าหมีขุ่นเคืองมากขึ้นไปอีก มันนึกในใจว่าจะต้องแก้แค้นพวกผึ้งให้สาสม
ดังนั้นเมื่อกินอาหารอิ่มแล้ว เจ้าหมีขี้โมโหก็ออกเดินตระเวนไปทั่วป่าเพื่อหารังผึ้งทันที มันพบรังผึ้งขนาดใหญ่รังหนึ่ง จึงตรงรี่เข้าไปกระชากรื้อรังนั้นโดยไม่รอช้า ทำให้ฝูงผึ้งจำนวนมากในรังตกใจ และพากันบินกรูออกจากรังมารุมต่อย จนหมีได้รับบาดเจ็บแสนสาหัสและล้มลงอย่างหมดสภาพกองอยู่ข้างรังนั่นเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความโกรธและความต้องการแก้แค้นโดยไม่คิดไตร่ตรองจะนำพาไปสู่ความเดือดร้อนใหญ่หลวงกว่าปัญหาเดิม
นิทานนี้ตรงกับหลักธรรมหลายประการในพระพุทธศาสนา เช่น:
นิทานเรื่องนี้เน้นให้เห็นถึงความสำคัญของการควบคุมอารมณ์ ความรอบคอบ และการไม่เบียดเบียนผู้อื่นซึ่งจะช่วยให้ชีวิตสงบสุขมากยิ่งขึ้น
