นิทานอีสป เรื่อง สุนัขจรจัดในรางหญ้า
สุนัขจรจัดจอมขี้เกียจได้เดินร่อนเร่มาถึงคอกสัตว์แห่งหนึ่ง ซึ่งภายในมีหญ้าแห้งอันสดใหม่อยู่ เจ้าสุนัขกระโดดลงไปในรางหญ้าและนอนหลับอยู่ในกองหญ้าแห้งนั้น
เมื่อตกเย็นวัวที่อาศัยอยู่ในคอกแห่งนั้นก็กลับมาจากการทำงานในไร่ เจ้าวัวหวังที่จะกินหญ้าเป็นอาหารมื้อเย็นหลังจากที่มันต้องทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน
เจ้าสุนัข จรจัดสะดุ้งตัวตื่นขึ้น เมื่อเจ้าวัวเดินเข้ามาใกล้คอกแล้วพูดขึ้นว่า "เจ้าสุนัขจงออกไปจากรางหญ้าของข้าซะ เจ้ากินหญ้าไม่ได้สักหน่อย!" สุนัขจรจัดได้ยินเจ้าวัวพูดเช่นนั้นจึงตอบกลับไปว่า "ถ้าข้าไม่มีอาหารกิน เจ้าก็อย่าหวังจะได้กินหญ้าในคอกนี้เลย"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความเห็นแก่ตัวและการไม่แบ่งปันสิ่งที่มีอาจทำให้คนอื่นเดือดร้อน โดยเฉพาะเมื่อเราต้องการสิ่งที่คนอื่นมีอยู่
หลักธรรมในพระพุทธศาสนาที่เกี่ยวข้อง
อโลภะ (ความไม่โลภ)
การไม่ยึดติดในสิ่งที่ไม่ได้เป็นของตนเอง และไม่ขัดขวางผู้อื่นจากการได้รับสิ่งที่พวกเขามีสิทธิ์
เมตตา (ความปรารถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข)
ความปรารถนาดีต่อผู้อื่น เป็นคุณธรรมที่ช่วยลดความเห็นแก่ตัวและเพิ่มความสัมพันธ์อันดีในสังคม
อุเบกขา (วางใจเป็นกลาง)
การไม่เข้าไปขัดขวางในสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง ช่วยหลีกเลี่ยงการสร้างความขัดแย้งโดยไม่จำเป็น
สัมมาอาชีวะ (การดำรงชีวิตชอบ)
การดำรงชีวิตด้วยความสุจริตและไม่เป็นอุปสรรคต่อผู้อื่น เป็นวิถีทางที่นำไปสู่ความสุขที่ยั่งยืน
