ผีผู้หิวโหย
เมื่อปลายปี ๒๕๒๕ หลังจากพ่อของข้าพเจ้าถึงแก่กรรมแล้ว ข้าพเจ้ายังอยู่ระหว่างจัดการเรื่องทรัพย์สินของท่าน ส่วนใดบริจาคทําการกุศลอุทิศให้ท่านก็ทํา ส่วนใดมอบให้น้อง ก็จัดการโอนชื่อในโฉนด ให้เรียบร้อย ส่วนของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ามิได้ยอมรับสิ่งใดไว้เลย นอกจากเงินบําเหน็จตกทอดจากการเป็นข้าราชการบํานาญของพ่อ ตามสิทธิ์ที่ตนเองจะพึงได้ในฐานะเลี้ยงดูท่านยามชรา ตั้งใจจะนําไปฝากประจําไว้ในธนาคาร และเงินพิเศษอื่นด้วยประมาณแสนห้าหมื่นบาทเศษ ครบปีหนึ่งจะได้นําดอกเบี้ยมาบําเพ็ญกุศลให้ท่าน แต่ท้ายที่สุดก็นํามายกให้เป็นทุนแก่น้องไปอีกจนหมด น้องๆ ได้ออกปากยกที่ดินและบ้านที่อาศัยอยู่กับพ่อให้ข้าพเจ้า แต่พอข้าพเจ้านําไปกล่าวยกให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อเจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย น้องๆ ยังไม่กล่าวอนุญาต ข้าพเจ้าจึงต้องรอให้เขาพร้อมใจเต็มที่ก่อน จึงจะทําการโอนกรรมสิทธิ์เป็นของสงฆ์ ถ้าไม่เต็มใจพร้อมกัน เดี๋ยวจะเป็นวัตถุทานที่ไม่บริสุทธิ์
ในระหว่างที่กําลังจัดการเรื่องต่างๆ เหล่านี้ ข้าพเจ้ายังคงพักอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดที่นั่นเอง ลูกชายวัยรุ่นจอมเกเรของเพื่อนบ้านได้ยิงตัวตาย ภายหลังการตายของพ่อข้าพเจ้าไม่ถึง ๒ สัปดาห์
ครั้งเมื่อเด็กหนุ่มผู้นี้มีชีวิตอยู่ เวลาข้าพเจ้ามีธุระเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ๒-๓ วันเพื่อดูแลลูกๆ เด็กคนนี้ชอบแอบย่องเข้าไปขโมยเงินของพ่อข้าพเจ้าอยู่เสมอๆ ข้าพเจ้าเองไม่เคยคิดระแวง เมื่อกลับไปหาพ่อมักจะแอบเสียใจอยู่บ่อยๆ ว่า เพียงไปดูลูก ๒-๓ วันกลับมา พ่อใช้เงินไปทําอะไรมากมาย ๕oo-๗oo บาท แต่มิได้นึกตําหนิท่าน คิดว่าท่านอาจจะเมตตาให้ใครไป เพราะมักมีคนมาขอยืมฟรีอยู่เป็นประจํา ส่วนมากก็เป็นพวกลูกศิษย์เก่าๆ ของท่านน่ะแหละ หากไม่พอกินเข้าก็นึกถึงครูเพราะครูมีเงินบํานาญ
ปกติแล้ว เวลากลางคืนทุกคืนถ้าฝนไม่ตกหรือไม่มีลมหนาวพัดจัด ข้าพเจ้าชอบออกไปกางมุ้งนอน หรือบางทีถ้ามิใช่ฤดูฝนก็ไม่ต้องกางเพราะไม่มียุง ที่นอกชานระเบียงชั้นบนของบ้าน ไม่มีฝากั้น มีแต่ลูกกรงไม้ นอนสบาย อากาศโปร่งเย็นชื่นใจ บางคืนมีดวงจันทร์ส่องแสงนวลสว่าง นอนมองเอาเป็นอารมณ์การเจริญภาวนาจนหลับไป ตื่นขึ้นมาพระจันทร์ยังไม่ลับขอบฟ้า ก็นอนมองเอาเป็นอารมณ์ใหม่เรื่อยๆ ไป เป็นการนอนในที่สบายทั้งกายทั้งใจ
ทุกคืนเมื่อเด็กหนุ่มคนที่กล่าวถึงนั้นยังไม่ตาย แกชอบออกจากบ้านไปเที่ยวตามบ้านเพื่อนฝูงบ้าง ไปดูการละเล่นต่างถิ่นบ้าง ไปธุระตามภาษาคนหนุ่ม เช่น ไปดูวีดีโอหนังโป๊บ้าง กลับมาบ้านเป็นเวลาดึกมาก ทุกคืน ไม่เคยต่ำกว่าเที่ยงคืน ทุกครั้งที่กลับเขาจะเดินลัดเข้าทางลานหน้าบ้านของข้าพเจ้า เพราะบ้านในชนบทไม่นิยมปิดประตูรั้วบ้าน เปิดกันไว้ทั้งวันทั้งคืน รั้วบ้านเองส่วนใหญ่เป็นรั้วต้นไม้ เช่น รั้วต้นกระถิน รั้วต้นมะขามเทศ พอเขาเดินเข้ามาถึงลานบ้านของข้าพเจ้า สุนัขสีดําสนิทชื่อเจ้าหมีที่บ้านของเด็กคนนี้ มันจะรีบวิ่งมาหานายของมันทุกครั้งทุกคืน ยกขาขึ้นตะกายตามตัวบ้าง วิ่งอ้อมหน้าอ้อมหลัง ส่งเสียงเห่าเบาๆ ครางอิ๋งๆ อั๋งๆ ด้วยความดีอกดีใจต้อนรับเจ้านาย ฝ่ายเด็กผู้เป็นนายก็จะส่งเสียงดุไปว่า
“อย่าหมี อย่า...เสื้อผ้าเลอะหมด จู๊ จู๊ จู๊ พอแล้ว พอแล้ว เออ เออ รู้แล้วว่าดีใจ ไป ไป กลับบ้าน กลับบ้าน” เขาจะพูดประโยคทํานองนี้ทุกคืนๆ
บางครั้งข้าพเจ้ารู้สึกขุ่นเคือง เพราะกําลังหลับสนิทก็ต้องตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงนายบ่าวคู่นี้ทักทายกันเป็นประจํา แต่ก็ไม่ได้บ่นว่าอะไร เพราะหลังจากทราบว่าเด็กผู้นี้เป็นคนขโมยเงินของพ่อข้าพเจ้าก็ให้ รู้สึกรังเกียจ เสียแรงเราพ่อลูกดีด้วยตลอดมา รังแกคนแก่ได้ถึงขนาดนี้ จึงเลิกพูดด้วย นับแต่วันจับความผิดได้ ทีนี้หลังจากเด็กคนนี้ฆ่าตนเองตายด้วยความเสียใจเรื่องคนรักทอดทิ้งบ้าง เรื่องถูกตํารวจจับบ้าง ก็มีผู้พบเห็น “ผี” ตัวเขาบ่อยๆ เช่น สัปเหร่อที่ถือปิ่นโตใส่อาหาร ถูกผีตนนี้โผตัวเข้าแย่งจนปิ่นโตหก เพื่อนๆ ที่ไม่รู้ว่าเด็กผู้นี้ตายมาเที่ยวงานวัดได้เห็นตัวผู้ตายไม่ใส่เสื้อมานั่งฟังดนตรี ทั้งที่อากาศหนาวจัด เพื่อนบางคนเล่าว่า ผู้ตายไปเดินรอบบ้านเรียกให้ไปอยู่เป็นเพื่อน (สําหรับเพื่อนรายนี้เพียงเดือนหนึ่งผ่านไปก็ยิงตัวตายตามไป)
ระหว่างนั้น ข้าพเจ้ายังคงนอนอยู่ที่เดิมคือชานบ้านชั้นบน คืนนั้นเดือนหงายแจ่ม ยามดึกสงัด ข้าพเจ้ากําลังหลับสบายก็ต้องตกใจตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินเสียงสุนัขทางบ้านเหนือหอนรับเป็นทอดๆ ต่อๆ กัน ได้ยินแว่วๆ แล้วชัดขึ้น เพราะหอนใกล้เข้ามาๆ สักครู่เดียวสุนัขที่อยู่บริเวณบ้านข้าพเจ้าก็ร่วมกันหอนอย่างพร้อมเพรียง ข้าพเจ้านึกถึงเรื่องสุนัขหอนเพราะเห็นผี ก็คิดขึ้นมาว่า
“เอ๊ะ! ตอนนี้หอนมาถึงบ้านเราแล้วนี่ งั้นผีก็มาถึงแล้วซี เดือนหงายยังกะกลางวันอย่างนี้ ลุกขึ้นมาดูซิ เผื่อจะได้เห็นตัวบ้าง”
คิดดังนี้แล้ว ข้าพเจ้าก็เปิดมุ้งออกมานั่งพิงลูกกรงระเบียง มองไปรอบๆ ตัว สุนัขบ้านอื่นหอนแล้ว เหลืออยู่แต่ที่บ้านข้าพเจ้าและบ้านใกล้ๆ ๔-๕ ตัว วิ่งมารวมกันหอน “ฮู้...” ยืดยาวไม่ยอมจบง่ายๆ มิหนําซ้ำยังหันหน้ามาทางลานบ้านข้าพเจ้าหมดทุกตัว
ทันใดนั้นเจ้าหมีวิ่งออกมาจากบ้านของมันมายังลานดินหน้าบ้านข้าพเจ้า มันทํากิริยาอาการอย่างที่มันเคยทําทุกอย่าง คือยกสองขาหน้าขึ้นตะกายอากาศเหมือนตะกายเจ้านายของมัน ส่งเสียงร้องครางอี๊ด อี๊ด อี๊ด อย่างดีอกดีใจ วิ่งวนไปวนมาเป็นวงกลมเหมือนวิ่งอ้อมอะไรสักอย่างหนึ่ง กระโดดตามไปหย็องแหย็งสลับกับการตะกาย บางทีก็ทําเป็นนอนลงกับพื้น เอาปากงับเหมือนมีใครหยอกล้อด้วย มันทําอาการไม่ผิดเพี้ยนกับที่มันทํากับนายผู้ตายแล้วของมันสมัยเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ จนท้ายที่สุดก็เหมือนวิ่งช้าๆ คลอเคลียสลับเอียงคอเงยหน้ามองเจ้าของไปทางห้องพักของคนตาย ซึ่งอยู่ชั้นล่างด้านตะวันออกของตัวบ้าน
ข้าพเจ้าไม่เห็นร่างของอสุรกายตนนี้ แต่เจ้าหมีมองเห็นแน่นอน ข้าพเจ้ามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเขาเกิดเป็นอสุรกาย แม้ข้าพเจ้าจะมองไม่เห็นตัว แต่ทราบจากปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นของสุนัข
ยังมีอีกวันหนึ่งมารดาของผู้ตายทําหอยทอด ได้ร้องเรียกให้ข้าพเจ้าไปรับประทานด้วย ข้าพเจ้าไม่ขัดข้อง เพราะครอบครัวของเราสนิทสนมกันมานาน พ่อแม่ของคนตายเป็นลูกศิษย์ของบิดามารดาข้าพเจ้าทั้งสองคน ขณะที่ข้าพเจ้ารับจานหอยทอดมาถือไว้ในมือ ถือเต็มมือมิใช่ถือชนิดหมิ่นเหม่แต่อย่างใด ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรสิ่งหนึ่งตบจานอาหารจากมือข้าพเจ้าตกหกคะเมนลงยังพื้นครัว เสียงดังเพล้ง! มารดาของผู้ตายมองหน้าข้าพเจ้า เหมือนสงสัยว่าข้าพเจ้าแกล้งโยนทิ้งหรืออย่างไร เขาก็เห็นข้าพเจ้ารับจานไปถือเต็มมือเรียบร้อยแล้ว ข้าพเจ้าจึงบอกว่า
“ไม่ใช่ทิ้งหรือทําหกนะพี่ ผีลูกชายพี่น่ะ เค้าจะกินเค้าก็เลยตบ ให้หกเสีย”
อสุรกายพวกนี้ ความจริงก็คือกายมนุษย์ละเอียดนั่นแหละ เมื่อทําลายกายมนุษย์หยาบลง กายมนุษย์ละเอียดก็ออกจากร่างเป็นอสุรกายเพ่นพ่านอยู่ เพราะตายด้วยอุบัติเหตุ ยังไม่ถึงเวลาตาย ทางยมโลกจึงไม่ได้ส่งเจ้าหน้าที่ยมทูตมารับ ก็ต้องวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ที่เกิดเหตุ พวกที่ถูกรถชนตายหรืออุบัติเหตุอื่นๆ ก็มีลักษณะเดียวกัน อสุรกายพวกนี้สามารถกินอาหารอย่างเดียวกับมนุษย์ คือของที่มีผู้คนเซ่นไหว้หรือของที่ผู้คนทิ้งหรือทําหกหล่นได้
การฆ่าตัวตาย ไม่ถือว่าครบองค์กรรมบถในการทําปาณาติบาต เพราะมิใช่ว่า “ทําชีวิตผู้อื่นให้ตกล่วงไป” แต่เป็นการทําชีวิตตนเองให้ล่วงไป จึงไม่ครบองค์ แต่ส่วนใหญ่คนเหล่านี้มักตายด้วยความเจ็บแค้นบ้าง ความเสียใจโทมนัสบ้าง ซึ่งนับว่าเป็นอาการของโทสะ บาปกรรมที่จะทําให้ตกนรกอยู่ที่ตรงนี้ แต่ถ้าโทสะนั้นไม่แรงกล้านักก็จะเป็นอสุรกาย ไม่ถึงต้องไปเป็นสัตว์นรกให้มีผู้ควบคุมทําการทรมาน
การทรมานให้รับโทษในเรื่องนี้ คนที่ฆ่าตัวตายส่วนใหญ่มักต้องไปทํากิริยาฆ่าตัวตายอย่างที่ทําอยู่ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่บางคนก็รับโทษเป็นอย่างอื่นแล้วแต่ผู้คุมสั่งให้ทํา เช่น มีคนรู้จักกับบิดาข้าพเจ้าเป็น หญิงสาว น้อยใจมารดาจึงผูกคอตาย ต่อมาอีกประมาณหนึ่งเดือนได้มาเข้าร่างพี่สาว บอกว่าถูกผู้คุมลงโทษให้ขุดตอไม้ทุกวัน ตอไม้ที่โลกใหม่นั้น มีมากมายขุดเท่าไรไม่รู้จักหมด ที่วันนี้มาเข้าร่างพี่สาวได้เพราะนึกถึง อยากทําบุญ ผู้คุมจึงอนุญาตให้มาได้เพียงครู่เดียว จึงมาบอกให้ช่วยขายสมบัติของตนมาทําบุญให้ด้วย
Cr. อุบาสิกาถวิล(บุญทรง) วัติรางกูล
จากความทรงจำ เล่ม1
