เส้นทางสีขาว

.....อากาศกลางดึกของเดือนธันวาคม หอบเอาลมหนาวเข้ามาปะทะหน้าต่าง ส่งเสียงดังอยู่เป็นระยะ หลายคนคงนอนหลับสบายท่ามกลางอากาศอย่างนี้ แต่มีเพียงมุมหนึ่ง ภายใต้ชายคาเรือนหลังเล็กในตัวเมืองโคราช หนึ่งชีวิตกำลังตื่นอยู่ จ่อมจมในห้วงภวังค์แห่งความคิด

.....สายตาของเขาสงบนิ่ง จ้องมองกระดาษปากกาตรงหน้าอย่างพินิจ พยายามรวบรวมสมาธิ เขาเริ่มต้นเขียนบางสิ่งบางอย่างลงไป ซ้ำแล้วซ้ำอีก นานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ จวบจนนาฬิกาตีบอกเวลาสองยามแล้วนั่นแหละ เขาจึงวางกระดาษปากกาลง พร้อมกับถอนหายใจยาวๆ ลึกๆ ให้กับตัวเองหนึ่งครั้ง ภาวนาในใจว่า

…ขอให้ความตั้งใจครั้งนี้ เป็นผลสำเร็จด้วยเถอะ…

.....รุ่งเช้าของวันใหม่ เด็กหนุ่มในชุดเสื้อนักเรียนสีขาว กางเกงขาสั้น พกพาสีหน้าแจ่มใสพร้อมความมั่นใจมาเต็มกระเป๋า เข้าร่วมประชุมคณะกรรมการโรงเรียนมัธยม รวมทั้งหมด ๑๒ โรงเรียน ขึ้นชื่อว่า การประชุม คงทำให้ใครหลายคนรู้สึกเบื่อหน่ายและไม่อยากให้ความสนใจ แต่คงไม่ใช่กับเขา นักเรียนดี กิจกรรมเด่น แห่งโรงเรียนราชสีมาวิทยาลัย ผู้มีนามว่า. ธรรมรัตน์ เพ็ญสุข คนนี้

.....เพราะเขารู้ตัวดีว่ากำลังทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งอาจเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต ที่จะมีโอกาสได้ทำเรื่องน่าภูมิใจในวัยอย่างนี้ก็เป็นได้ เกิดจากการเข้าค่ายของบรรดาคณะกรรมการโรงเรียนมัธยม จำนวน ๑๒ โรงเรียน ทั่วจังหวัดนครราชสีมา ที่อำเภอปากช่องเมื่อเดือนที่แล้ว เพื่อนเยาวชนตัวน้อยๆ ต่างปรึกษาหารือกันว่า จะจัดกิจกรรมอะไรเพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่ในหลวง หลายคนเสนอโครงการเดิน-วิ่ง เพื่อสุขภาพ และร้องเพลงประสานเสียง ผลสุดท้ายหาข้อสรุปไม่ได้ จึงให้ทุกฝ่ายเก็บไปคิดเป็นการบ้าน แล้วมานำเสนอต่อไปในอาทิตย์หน้า

.....เมื่อกลับจากค่าย ธรรมรัตน์คิดไปมาอยู่หลายรอบถึงเรื่องโครงการที่จะนำเสนอ แต่ละโครงการเป็นเรื่องเก่าที่ทำกันเป็นประจำทุกปีอยู่แล้ว จึงอยากจะนำเสนอโครงการใหม่ๆ ที่ได้ประโยชน์เพิ่มขึ้นจากเดิมบ้าง

…ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ ที่จะนำเสนอ โครงการเทเหล้า-เผาบุหรี่…

.....ไม่รอช้า ธรรมรัตน์ลงมือเขียนจุดประสงค์โครงการในทันที กว่าจะเขียนเสร็จก็ตี ๒ เข้าไปแล้ว วันต่อมาได้นำเอกสารที่เขียนเสร็จนั้น มุ่งหน้าไปยังสถานที่ประชุมคณะกรรมการนักเรียน รอดูท่าทีอยู่สักครู่ เมื่อเห็นเพื่อนๆ คุยกันไม่ลงตัวสักที พอได้โอกาสเหมาะ ธรรมรัตน์จึงยกมือขึ้นท่ามกลางที่ประชุม ขอเสนอโครงการใหม่ที่มีชื่อว่า “ ชาวโคราชร่วมใจ โครงการเทเหล้า-เผาบุหรี่ เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่ในหลวงของเรา ” ทำเอาทุกคนนิ่งเงียบ หันมาสนใจฟังโดยพร้อมเพรียง

.....เขาได้ฉายภาพวีดีทัศน์ตัวอย่างพิธีเทเหล้า-เผาบุหรี่ ที่มหาวิทยาลัยต่างๆ ทั่วประเทศได้จัดขึ้นในที่ประชุม เพื่อนๆ ทุกคนได้เห็นรอยยิ้มและความเบิกบานของเยาวชนที่กำลังทวนกระแสโลก ทำให้เกิดความสนใจมาก หลังจากดูภาพวีดีทัศน์จบแล้ว ธรรมรัตน์ลุกขึ้นถามทุกคนในที่ประชุมว่า “ อยากเห็นเพื่อนๆ ของเรามีรอยยิ้มอย่างนี้บ้างไหมครับ ” ทุกคนตอบอย่างเต็มใจว่า ต้องการที่จะเห็นเพื่อนๆ ยิ้มอย่างนี้ ยิ้มของความสุขและความปลอดภัยในชีวิต เมื่อมองเห็นแววตามุ่งมั่นของทุกคนแล้ว …จึงมีความเห็นร่วมกัน ให้จัดโครงการเทเหล้า-เผาบุหรี่ ขึ้น…

.....ขั้นตอนต่อไปที่ยากยิ่ง คือการเข้าร่วมประชุมกับคณะผู้ใหญ่ของจังหวัด หากสวมหัวใจของเด็กนักเรียนชั้นม.๕ ที่เพิ่งผ่านวัยรุ่นมาได้ไม่นาน การเข้าพบพูดคุยกับผู้ใหญ่ คงเป็นเรื่องลำบากใจไม่ใช่น้อย แต่ธรรมรัตน์ก็ไม่เคยท้อถอย

.....การปรากฎตัวของเด็กหนุ่มวัย ๑๗ ปี ในวันนั้น สร้างความประหลาดใจ ความทึ่ง ปนความประทับใจให้กับผู้ร่วมประชุมทุกคนเป็นอย่างยิ่ง เพราะเขาเป็นเด็กเพียงคนเดียว ที่กล้านำเสนอในสิ่งที่ไม่เคยมีเยาวชนคนไหนเคยนำเสนอมาก่อน …อาจจะเป็นรอบร้อยปี หรือหลายร้อยปีก็เป็นได้.! …และความตั้งใจของเขาก็เป็นผลสำเร็จ เมื่อโครงการได้รับความเห็นชอบจากทุกฝ่าย…

.....การประชาสัมพันธ์ได้เริ่มขึ้น ด้วยความร่วมแรงร่วมใจของคณะนักเรียนทั้ง ๑๒ โรงเรียนทั่วจังหวัดนครราชสีมา มีการตั้งโต๊ะประชาสัมพันธ์หน้าอนุสาวรีย์ย่าโม ซึ่งมีรถทัวร์นักท่องเที่ยวแวะเวียนมาไหว้ย่าโมเสมอ เพื่อนๆ ถือโทรโข่งประชาสัมพันธ์ “เทเหล้า-เผาบุหรี่” ไปเรื่อยๆ จู่ๆ มีลุงคนหนึ่งเดินถือขวดเบียร์ในมือที่กำลังจะดื่ม ตัดสินใจมาวางขวดเบียร์บนโต๊ะพูดว่า “ เอ้าหนู เบียร์! ลุงเลิกแล้ว ” สร้างความประทับใจให้กับทุกคนมาก

.....ทุกๆ เย็น เพื่อนๆ จะรวมกลุ่มกันเพื่อประชาสัมพันธ์ แจกโบวชัวร์บ้าง ขึ้นรถประกาศบ้าง พอใกล้ถึงวันงาน ธรรมรัตน์และเพื่อนๆ ได้ออกติดโปสเตอร์ ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ คันหนึ่ง ตระเวนติดโปสเตอร์ไปทั่วเมืองโคราช แม้จะเหนื่อยแต่ก็สุขใจ

.....บรรยากาศในวันงาน พิธีเริ่มตอนบ่าย ๒ โมงครึ่ง ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด ประธานฝ่ายฆราวาส ประกอบพิธีกรรมทางศาสนา ตัวแทนคณะกรรมการผู้จัดงาน นายธรรมรัตน์ เพ็ญสุข กล่าวรายงานต่อท่านประธานในพิธี หลังพิธีกล่าวเปิด บรรดาแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน หน่วยราชการทั้งภาครัฐและเอกชน ตลอดจนสถาบันการศึกษาต่างๆ ได้ร่วมกันเทหล้า-เผาบุหรี่ กันอย่างสนุกสนาน ผสานกับเพลงเทเหล้าเผาบุหรี่เพิ่มบรรยากาศคึกคักเบิกบานมากยิ่งขึ้น

.....แม้แต่ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดเอง ได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชนด้วยความภาคภูมิใจว่า “..ไม่นึกว่าเด็กนักเรียนมัธยมจะทำได้ขนาดนี้ เป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ทุกคนเห็นแล้วต้องทึ่ง …”

.....ในขณะที่ทุกคนร่วมกันเทเหล้าลงกะทะทองแดงจำลอง ธรรมรัตน์เห็นไม่ได้การ เพราะตัวเองมัวแต่ทำหน้าที่พิธีกรยังไม่ได้เท จึงรีบไปขอจับก้นขวดช่วยเทกับเขาด้วย เพียงเท่านั้น น้ำตาแห่งความปิติเปี่ยมล้นก็ไหลออกมา พร้อมกับเสียงก้องในใจว่า “ เราทำสำเร็จแล้ว ๆ ” ภาพความเหน็ดเหนื่อยที่พบเจอ พลันมลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเห็นความสมัครสมานสามัคคีของผู้คนนับหมื่นตรงหน้า ไม่นึกฝันว่า นี่เป็นผลจากความทุ่มเทแรงกายแรงใจของพวกเราเอง

…ความตั้งใจที่ยิ่งใหญ่ นำมาซึ่งความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เสมอ แม้วันนี้ ธรรมรัตน์ เพ็ญสุข จะเป็นเพียงเยาวชนตัวเล็กๆ คนหนึ่งในสังคมไทย แต่ในอนาคต เขาคือความหวังของชาติ ที่นำพาประเทศให้รุ่งเรืองไม่ยิ่งหย่อนกว่าชนชาติไหน

.....ด้วยดวงใจของความเป็นผู้นำ ที่กล้าสาวเท้าก้าวออกมาทำความดี เป็นต้นแบบกระแสสังคมใหม่ พร้อมขวัญและกำลังใจในวันข้างหน้า ที่จะก้าวเดินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง…