สรุปโอวาทการปฏิบัติธรรม

ศึกชิงภพ

มีผู้มีบุญหลายท่าน ไม่ว่าจะอยู่ระดับไหนก็ตาม ชนชั้นล่าง ชั้นกลาง ชั้นสูง ถ้าไม่เคยหมั่นนึกถึงบุญ หรือไม่รู้จักหลักสูตรของชีวิตก่อนเดินทางไปสู่ปรโลกว่า
ถ้าใจใสไปดี ใจหมองไปไม่ดี (ไปอบาย)
ถ้าไม่รู้ตรงนี้ ก็จะทำไม่เป็น
ใจใสอยู่ที่นึกถึงความดีที่เราทำ
ใจหมองเพราะนึกถึงชีวิตที่ผิดพลาด ที่เคยทำไม่ดีเอาไว้
มันมาฉายให้เห็น ไม่ว่าเราจะมีหรือไม่มีความรู้ก็ตาม
ถ้าไม่รู้หลักสูตรของชีวิต ก่อนเดินทางไปสู่ปรโลกก็จะทำไม่เป็น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงสุดท้ายของชีวิต มันมีโรคภัยไข้เจ็บ บางคนก็ทุกข์ทรมานมาก บางคนก็ปานกลาง บางคนก็น้อย ไม่เหมือนกัน แต่จะทุกข์มากทุกข์น้อย ก็ต้องรู้จักหลักวิชชา ถ้าไม่รู้ก็ทำ ไม่เป็น ถ้าทำไม่เป็นแล้วอันตราย
อันตรายอย่างไร
แม้สั่งสมบุญมามาก ถ้าเราไม่หมั่นนึก เพราะไม่เข้าใจ ตายใหม่ ๆ
เมื่อความทุกขเวทนาครอบงำใจจะพัวพันอยู่กับความทุกข์ ความเจ็บป่วย
ตอนนั้นมันจะขาดสติ เวลากายละเอียดหลุดไปจากกายหยาบ ก็จะไปอยู่ที่บ้านบ้าง หรือนึกถึงใครก็จะไปอยู่ตรงนั้น วนเวียนอยู่ ๗ วัน แล้วก็จะมีเจ้าหน้าที่จากยมโลกเขามาพาไป ตามกำลังแห่งวิบากกรรมที่เราทำเอาไว้ ตรงนี้มันจะให้ช่องก่อน ถ้าดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เป็นอาจิณกรรม เจ้าหน้าที่เขาก็จะพาไปในยมโลกของมหานรกขุม ๕ ก่อน
หมายถึงว่า ถ้าเราทำบุญกับบาปควบคู่กันไป โดยไม่รู้ว่าบาปเป็นอย่างไร หรือทำบุญก็ทำไปอย่างนั้น ทำตามหน้าที่บ้าง นาน ๆ ก็จะมีศรัทธาสักทีหนึ่ง หรือทำบุญสงเคราะห์โลกเป็นส่วนใหญ่ ตายใหม่ ๆ ก็จะไปอย่างนี้แหละ

เวลาเดินทางไป มันไปด้วยลักษณะที่ไม่มีเสื้อมีผ้า มีแต่เครื่องพันธนาการที่เขาใส่กันอยู่ มันจะตกอกตกใจ ถูกคุมตัวไปก็ไปอกสั่น
ขวัญแขวนอยู่ที่หน้าลานพิพากษาอีก มีสิ่งแวดล้อมที่เห็นแล้วน่าสยอง
น่าสะพรึงกลัว ใจยิ่งหมอง หดหู่หนักเข้าไปอีก
พอถึงคราวประกาศชื่อ ตัวเดินตามเข้าไปในสภาพที่เปลือยเปล่า
มีคนคุมไป มีเครื่องพันธนาการ ไปหวาดเสียวอีก ตอนไปนั่งอยู่หน้าบัลลังก์ ถ้าโชคดีเขาฉายเรื่องบุญมาให้ดูก่อน พอระลึกได้เป็นภาพขึ้นมา บุญถึงจะส่งผลนำเราหลุดออกมาก่อน จึงจะมารับบุญที่เขาอุทิศไปให้ ซึ่งมันมีที่เก็บอยู่ ที่ว่าบุญไปคอยอยู่ที่ยมโลก แล้วถึงจะมีขั้นตอนกันออกมา
กว่าจะหลุดออกมาจากตรงนั้นได้ เพราะบุญส่งผลในภายหลัง มันก็
อกสั่นขวัญแขวน กว่าจะเดินทางไปตามกำลังแห่งบุญไปสู่เทวโลกก็ต้องผ่านขั้นตอนนั้นก่อน เราไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น
จะเห็นว่า นรกสวรรค์มันเกี่ยวข้องกับตัวเรา ไม่ใช่เพียงใกล้ตัว
หรือเข้าใจผิดว่าไกลตัว จนไม่ศึกษา แล้วก็ไม่ใช่ใกล้ตัว มาศึกษาบ้าง แต่มันเกี่ยวกับตัวเลย จึงต้องศึกษา เพราะฉะนั้นหมั่นนึกถึงบุญเอาไว้ทุกวัน ให้สม่ำเสมอ จนติดเป็นนิสัย

จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่ง สำหรับลูกทุก ๆ คน เพราะมันเกี่ยวข้อง
กับตัวของเรา ต้องฝึกฝนด้วยตนเอง เพราะทำแทนกันไม่ได้ ไม่มีใครทำ
แทนเราได้ เราต้องหายใจเอง เรารับประทานเอง ปฏิบัติธรรมะก็ต้อง
ปฏิบัติเอง นึกถึงดวงบุญก็ต้องนึกเอง จนกระทั่งคุ้นเคย แล้วก็ชินติดเป็น
อุปนิสัย กระทั่งกลายมาเป็นขันธสันดาน ติดอยู่กับตัวของเราเป็นอัตโนมัติ
เหมือนเราอาบน้ำล้างหน้า แปรงฟัน ที่ไม่ต้องมีใครมาตักเตือนเรา มันก็จะ
เป็นอัตโนมัติ หรือเหมือนลมหายใจเข้าออกที่เป็นไปโดยอัตโนมัติอย่างนั้น
๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๑

จากหนังสือ คำสอนคุณครูไม่ใหญ่ 2