คำพ่อ คำเเม่
ตอน ซื่อกินไม่หมด
ลูกรัก....
มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า “ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน” ลูกคงเคยได้ยิน คำนี้บอกให้เรารู้ว่าความซื่อหรือความซื่อสัตย์นั้น กินใช้ไม่มีวันหมด ดีกว่าเงินทอง เงินทองกินไปใช้ไปก็หมดไปเรื่อย แต่ความซื่อสัตย์กินไม่มีวันหมด คือถึงเงินทองไม่มีก็อาจใช้ความซื่อสัตย์ไปขอหยิบขอยืมคนอื่นได้ คนให้ยืมเขาก็เต็มใจเพราะเราซื่อสัตย์ต่อเขา ไม่คิดคดโกงเขา แต่ถ้าเราไม่ซื่อต่อเขา คดโกงเขา เขาก็ให้เพียงครั้งเดียว ตัวเองก็จลำบากไปตลอด คนเราอยู่กับใคร ทำงานกับใครก็น่าที่จะซื่อสัตย์ต่อเขา ต่องานที่ทำ และต่อคำพูดของตนเอง
อันความซื่อสัตย์นั้นก็คือความจริงใจ ปากกับใจตรงกัน คำพูดกับการกระทำตรงกัน ไม่คดในข้องอในกระดูก ความซื่อสัตย์นี้เป็นอมตะ กินไม่หมด กินได้ตลอดไปเพราะคนอื่นเขาไว้ใจ
ลูกควรมั่นอยู่ในความซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมา ทำอะไรก็ยึดความซื่อสัตย์เป็นที่ตั้ง แม้จะได้ผลประโยชน์ตอบแทนน้อยก็อย่าทิ้งความดีข้อนี้
ใครจะเห็นว่าการเอารัดเอาเปรียบคนอื่นโดยเฉพาะนายจ้าง หรือราชการได้เป็นความฉลาดก็ช่างเขา ใครเขาจะหาว่าเราโง่ เราเซ่ออย่างไรก็อย่าไปคิดมาก เราอย่าไปคิดอย่างเขา เพราะหากเราไม่ซื่อสัตย์ไปทำผิดอะไรเข้า ถูกจับได้ขึ้นมา คนที่ว่าเราโง่ คนที่ยุให้เราทำผิด เขาไม่มาช่วยเราหรอก เราจะต้องรับโทษรับผิดไปตามลำพัง ถ้าทำงานด้วยความซื่อสัตย์ ในเบื้องต้นเราอาจลำบากแต่ก็สบายใจ ในภายหลังเราก็ไม่ต้องได้รับทุกข์โทษอะไรตลอดไป
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
