คำพ่อ คำเเม่
ตอน อย่าเพิ่งสิ้นหวัง
ลูกรัก...
ทุกคนมีความหวังและต่างก็อยู่ด้วยความหวังทั้งนั้น แม้จะทุกข์เข็ญอย่างไรก็ยังหวังว่าสักวันหนึ่งคงสมหวัง ได้ลืมตาอ้าปากกับเขาบ้าง หากยังมีหวังอยู่ แม้จะรอคอยนานเท่าไรก็รอได้ เเต่กว่าจะสมหวังก็อาจเลือดตาเเทบกระเด็น หากลูกหวังอะไรไว้ แต่ไม่ได้สมหวังดังที่คิดก็อย่าท้อแท้สิ้นหวังเสียก่อน
คนที่เขาสมหวังนั้นเพราะเขาไม่สิ้นหวัง ไม่ท้อแท้ถอยหลังเสียก่อน เดินหน้าไปหาความหวังเรื่อยไป เขาจึงได้สมหวัง ลูกคงเคยได้ยินมาบ้าง คำพระที่ว่า “คนเราจะล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร” นั่นแหละจริงแท้ละลูกเอ๋ย ความผิดพลาด ความล้มเหลวที่ประสบอยู่ มิใช่ว่าจะทำให้หมดหวังเสียทีเดียว ตราบใดที่เรายังไม่สิ้นหวัง ก็คงมีสักวันหนึ่งที่จะสมหวัง ถ้าสิ้นหวังเสียเเล้วก็จะหมดหวังโดยสิ้นเชิง พลาดแล้วก็แก้ตัวใหม่ ล้มแล้วก็ลุกมาต่อสู้ใหม่
อย่างที่เคยบอกลูกมาแล้วว่าหกล้มแล้ว ต้องหกลุก พลาดบ่อยๆ ล้มบ่อยๆ แม้จะทำให้เจ็บตัวและท้อแท้ แต่ก็ทำให้เราแกร่งขึ้น เมื่อแกร่งขึ้นแล้ว ต่อไปก็จะพลาดยากล้มยาก ตั้งตัวได้มั่นคง ตั้งใจไว้ตั้งสติไว้ ท่องคาถาว่า “สู้ สู้ สู้” เข้าไว้ ใจก็จะเข้มแข็งขึ้น เมื่อใจเข้มแข็งแล้ว ร่างกายก็พร้อมที่จะสู้ เดินหน้าสู่ความหวังได้เรื่อยไป สักวันหนึ่งที่จะถึงจุดหมายปลายทางเองเมื่อเราก้าวไม่หยุด หากเรายังหวังและก้าวเดินเรื่อยไป ไฉนจะไม่สมหวังเข้าสักวันเล่า ต่อสู้ต่อไปเถอะลูกเอ๋ย
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
