คำพ่อ คำเเม่
ตอน คนหลงลืม
ลูกรัก...
ในบรรดาคุณธรรมหรือความดีที่คนเราควรมีควรประพฤตินั้นท่านว่า สติเป็นยอด หมายความว่าสติเป็นสำคัญที่สุด สติคือความระลึกนึกได้ รวมไปถึงความรู้สึกตัวอยู่เสมอ ไม่หลงลืม ไม่เผลอไผล ในทางปฏิบัติเมื่อเราจะทำอะไร จะพูดอะไร จะต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี คิดให้รอบคอบ อย่าวู่วาม อย่าใจเร็วด่วนได้ จะได้ไม่ผิดพลาดและทำอะไรไม่บกพร่อง แม้อาจจะผิดพลาดบกพร่องไปบ้างก็จะเสียหายน้อยเพราะได้คิดไตร่ตรองมาดีแล้ว การคิดอย่างรอบคอบนี้แหละคือตัวสติ
ดังนั้น ลูกควรตั้งสติให้มั่นคงเข้าไว้ โดยการนึกล่วงหน้าไว้เสมอว่า วันนี้เราจะทำอะไรบ้าง พรุ่งนี้จะทำอะไรบ้าง คือวางแผนไว้ล่วงหน้านั่นเอง นี่ก็เป็นหลักของสติเหมือนกัน คนที่มีสตินั้นจะไม่เผลอไผล ไม่ผิดพลาด ไม่ผิดนัด แต่จะถูกต้องตรงเวลา และได้รับผลตอบแทนที่ดีงามเสมอ ผิดกับคนที่ขาดสติ จะทำอะไรก็มักผิดพลาดเผลอไผล ทำให้เสียงานและเสียหายร่ำไป คนที่ถูกเรียกว่า “คนหลง” หรือ “คนหลงลืม” นั้นก็คือคนที่ชอบเผลอไผลไม่รักษาสตินั่นเอง
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
