คำพ่อ คำเเม่
ตอน ให้อภัย
ลูกรัก...
ในโลกนี้ไม่มีใครที่ทำอะไรถูกต้องหรือดีไปทั้งหมด และก็ไม่มีใครที่จะทำอะไรให้ถูกใจเราไปได้ทุกอย่าง เราเองก็เหมือนกัน ใช่ว่าจะทำดีทำถูกไปเสียทุกอย่าง หรือทำให้คนอื่นถูกใจไปได้ทุกคน ข้อนี้เป็นธรรมดา คนอื่นเขาทำผิดพลาดบ้าง บกพร่องบ้าง ทำไม่ถูกใจเราบ้าง ล่วงเกินเราบ้าง ถ้าให้อภัยเขาได้ก็ให้อภัยเขาไปเถิด อย่าไปถือสา อย่าไปโกรธเคืองหรือไปต่อว่าเขาเลย นิ่งเฉยเสีย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสียบ้างก็ได้ อย่าไปเก็บมาใส่ใจมากนัก เมื่อให้อภัยเขาแล้ว คนที่สบายใจก็คือตัวเรานี่แหละ ผูกโกรธไว้ก็เหมือนกับผูกโซ่ร้อนๆ ไว้ที่ใจ ต้องคิดแค้นอาฆาต รุ่มร้อนร่ำไปไม่มีอะไรเลย
ให้อภัยอีกอย่างหนึ่งคือให้ความไม่มีภัยแก่คนอื่น หมายความว่าทำตัวของเราไม่ให้เป็นพิษเป็นภัยแก่คนอื่น ไม่ก่อความกลัว ความเดือดร้อน หรือความหวาดระแวงแก่คนอื่น แต่ทำตัวเป็นคนเปิดเผย เป็นกันเอง ทำตัวให้เป็นที่ไว้วางใจของคนอื่น ทำอย่างนี้เรียกว่าให้อภัย ให้อภัยเป็นความดีแก่ตัวเราเอง คือผู้คนเขาจะไว้เนื้อเชื่อใจ มอบหมายงานสำคัญให้ทำ ผิดกับคนที่มีพิษภัย ไว้ใจไม่ได้ ไปที่ไหนคนเขาก็ไม่อยากให้เข้าใกล้ อยู่ที่ไหนคนเขาก็ระแวง ทำงานอะไรเขาก็ไม่ไว้ใจ มันเสียทุกอย่าง
ขอให้ลูกอย่าได้ทำตัวอย่างนั้นเลย ให้อภัยคนอื่นได้ลูกก็จะสบาย ทำตัวให้ไม่มีพิษภัยได้ ลูกจะอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ ไม่มีใครรังเกียจ ฝึกให้อภัยเข้าไว้ อย่าไปคิดว่าเป็นการเสียเกียรติเมื่อต้องให้อภัย เพราะคนเรารักเกียรติรักศักดิ์ศรีจนเกินจำเป็นนี่แหละจึงต้องมานั่งคุมแค้นก่อกรรมทำเวรกันไม่สิ้นสุด
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
