กวีวรรณ

คุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาทองสุข สำแดงปั้น 

ขอยกมือประนมก้มเกศา
วันทาไตรรัตน์จำรัสศรี
กราบบาทพระมงคลเทพมุนี
นอบน้อมสดุดีมหาปูชนียาจารย์

จักขอกล่าวเล่าเรื่องอันเลื่องชื่อ
ให้ชนลือร่ำร้องก้องขับขาน
ถึงยอดมหาครูบาอาจารย์
ที่สืบงานสานธรรมปราบบีฑา

นามท่านชื่อปรากฏว่า "ทองสุข
สำแดงปั้น" ชนทุกปเทศา 
รู้จักว่าคือมหารัตนอุบาสิกา
เป็นบูรพาอาจารย์คุณยายจันทร์

ท่านเกิดมาในครอบครัวมหาเศรษฐี
คุณพ่อมีทรัพย์มากแสนสุขสันต์
คุณแม่มีเชื้อเจ้าตระกูลบรรพ์
เป็นกุลธิดาผิวพรรณผ่องเรืองรอง

อยู่แถวหัวลำโพงรวยที่ดิน
ทั้งมากมายทรัพย์สินทั้งมวลผอง
ทั้งเพชรนิลจินดาทั้งเงินทอง
มีมากมายก่ายกองอเนกอนันต์

พออายุท่านย่างเข้าหน้าปี
ก็เกิดมีเหตุการณ์ชีพพลิกผัน
คุณพ่อแม่ของท่านถึงแก่กรรม์ 
ญาติพี่น้องจึงพลันมาชิงเงิน

ตักตวงทรัพย์ที่มีไปหมดสิ้น
คุณยายจึงต้องดิ้นระหกระเหิน
จากร่ำรวยดุจนางพญาเดิน
ต้องดั้นเดินโดยลำบากตรากตรำกาย

ทำงานบ้านให้เขาแลกที่พัก
ไร้เสาหลักพึ่งพิงน่าใจหาย
ทั้งโดนแกล้งสารพัดอีกมากมาย
แต่คุณยายก็ปริปากมิได้เลย

ทุกข์ทั้งกายทุกทั้งใจไม่ใสสด
ทั้งกล้ำกลืนฝืนสลดสุดเอื้อนเอ่ย
อย่ากระนั้นตายดีกว่าอย่าอยู่เลย
คุณยายเผยเคยคิดปลิดชีพตัว

แต่ระหว่างเดินไปผูกคอตาย
ลูกของอาคุณยายจึงร้องทั่ว
จะไปไหนหรือหนอขอถามตัว
ยายจึงบอกว่าเจ้าขรัวอยากจะตาย

เรานั้นมันไม่รวยเหมือนกับเจ้า
ตัวของเราแร้นแค้นเหลือหลาย
ไม่ได้อยู่เป็นสุขสนุกสบาย
เหมือนเจ้าที่เป็นนายที่ร่ำรวย

ลูกของอาสงสารยายจับจิต
ยื่นเงินหนึ่งบาทด้วยคิดอยากจะช่วย
อย่าตายเลยเธอเอ๋ยคนเคยรวย
ฆ่าตัวตายจะพาซวยลงอบาย

จากนั้นยายจึงอยู่กับคุณอา
และเติบโตขึ้นมาตามทางสาย
ไม่ลำบากแต่ก็ไม่สบาย
แต่คุณยายก็อดทนตลอดมา

กระทั่งได้ออกเรือนกับหมอศัลย์
มีลูกกันสองท่านสุดหรรษา
แต่เวลาไม่นานกาลต่อมา
ก็ต้องเสียชีวาจากกันไป

ภาระเลี้ยงดูลูกทั้งสองคน
แสนหนักหนาเหลือบ่นเหลือเอ่ยได้
เงินทองหรือก็น้อยแสนทุกข์ใจ
จนเจ้านายสามีให้มาทำงาน

แต่รายได้ก็ไม่พอประทังชีพ
เวรกรรมบีบคั้นให้ต้องกำแหงหาญ
ออกจากงานที่ทำในโรงพยาบาล
มาค้าขายหวังกิจการจะรุ่งเรือง

แม่ค้าขายมะพร้าวนามทองสุข
มีชีวิตผ่านทุกข์สุขหลายเรื่อง
เวลาผ่านไปใจยังเคือง
ทำไมหนอทุกเรื่องต้องเป็นเรา

แล้วแม่ค้าขายมะพร้าวก็ได้ยิน
ทั้งแผ่นดินร่ำลือระบือกล่าว
ทั้งธนบุรีพระนครก้องไม่เบา
คนเหล่านั้นพวกกล่าวโจษจัน

ถึงเอกอุยอดมหาเถราจารย์
ผู้ปรากฏชื่อขานเลื่องลือลั่น
มีนามว่า "หลวงพ่อสด ฉายา จนฺ-
ทสโร" ผู้ทรงธรรม์ปราบมารา

จึงไปกราบที่อารามวัดปากน้ำ
ภาษีเจริญร้องร่ำหลวงพ่อเจ้าขา
ลูกจนจังจนจริงหนอครูบา
ขายมะพร้าวราคาไม่งอกงาม

หลวงปู่สดยอดมหาเถราใหญ่
ก็ปราศรัยด้วยวาทะสั่นภพสาม
เป็นคำพูดคำแรกปฐมความ
ที่ท่านกล่าวเป็นนิยามบอกคุณยาย

"ก็เขาไม่ได้ให้เอ็งมาทำอย่างนี้!"
คุณยายฟังทันทีงงเหลือหลาย
พระเดชพระคุณท่านกล่าวกับคุณยาย
เพราะอาศัยธรรมกายญาณ

ปกติใครมากราบหลวงปู่สด
ท่านก็จะกำหนดกรรมฐาน
รู้ตลอดถ้วนทั่วทุกเหตุการณ์
ตั้งแก่ก่อนเกิดนานถึงพบเจอ

ท่านจึงพูดสั้น ๆ เพียงแค่นี้
ยายฟังแล้วในฤดียายก็เก้อ
ไม่กล้าถามในเวลาคราเพิ่งเจอ
ว่าจริงแท้แน่นั่นเออคืออย่างไร

นับแต่นั้นยายก็มาวัดปากน้ำ
มาฝึกนั่งปฏิบัติธรรมกลั่นใจใส
ฝึกทุกคืนฝึกทุกวันขยันไป
แต่อย่างไรก็ไม่ถึงธรรมา

พรรคพวกเพื่อนพี่ร่วมเรียนธรรม
ต่างดื่มด่ำในธรรมอันหรรษา
ได้ธรรมะกันทุกท่านสุขอุรา
แต่คุณยายนั้นหนายังมืดมิด

ยายจึงคิดน้อยเนื้อต่ำใจ
เราบาปหนาหรือไรหนอดวงจิต
โมโหโกรธาสุดฤทธิ์
ยายจึงคิดหาเหตุระงับกรรม

เฝ้าตระเวนรอบวัดปากน้ำ
ทั่วอารามต่างเดินก้าวย่ำ
เก็บกระโถนทุกใบใจน้อมนำ
หวังจะขัดให้ฉ่ำให้ชื่นใจ

ขัดกระโถนอยู่ท่าน้ำอย่างมุ่งมั่น
พร่ำรำพันกิเลสหนานักใช่ไหม
แสนสุดแค้นกล้ำกลืนน่าเจ็บใจ
ขัดออกไปไอ้กิเลสเหตุอับธรรม

พอขัดเสร็จก็มาตรึกธรรมะ
หวังจะถึงกายพระสุขดื่มด่ำ
ไม่ก็เห็นดวงหรือดวงธรรม
แต่เจ้ากรรมเห็นกระโถนอย่างเดียว

ฝนพรำพรำอากาศชุ่มแสนฉ่ำชื่น
ยายไม่ฝืนตรึกกระโถนจนชาญเชี่ยว
เห็นกระโถนใสกระจ่างสว่างเชียว
เป็นสุขแท้จริงเจียวสงบใจ

แล้วกระโถนก็กลั่นเป็นดวงธรรม
สว่างล้ำพิสุทธิ์สุดผ่องใส
คุณยายทองสุขแสนสุขใจ
ถึงเวลาจะไปรับหวานคาว

ในขณะขึ้นสะพานนอกวัด
ดวงใสชัดสว่างกว่าสุรีย์หาว
องค์พระธรรมกายที่ใสพราว
ก็ผุดเกิดขณะก้าวย่างดำเนิน

กายพระแก้วแววใสสว่างแจ้ง
สว่างกว่าตะวันแสงที่เด่นเหิน
โอ้คุณยายทองสุขสุขเหลือเกิน
แสนปีติเพลิดเพลินเจริญใจ 

ถึงร้านค้าอาหารไม่กล้าทาน
กลัวอาหารต้องเศียรองค์พระใส
จึงกลับมาบอกเล่าความเป็นไป
ให้ครูผู้สอนให้ได้ธรรมา

ครูผู้สอนภาวนาท่านบอกชัด
ว่าอยู่วัดสักคืนเถิดหนา
ให้องค์พระชัดใสในกายา
มั่นคงก่อนจึงค่อยลากลับบ้านไป

คุณยายตอบว่ายังห่วงลูก
แสนพันผูกขาดฉันแล้วอยู่ไม่ได้
ครูภาวนาจึงบอกว่าหากตายไป
วันนี้ลูกก็อยู่ได้จงฟังคำ

เพราะธรรมะสำคัญยิ่งชีวิต
จงตั้งจิตตั้งใจอย่าถลำ
ฝึกชำนาญใจจะติดสนิทธรรม
แล้วเห็นจำคิดรู้จะโสภา

คุณยายจึงตัดสินใจอยู่วัด
นั่งสมาธิจนถนัดชัดแจ้งว่า
มั่นคงแล้วธรรมกายในกายา
จึงขอลากลับไปทำหน้าที่ตน
 

ประวัติคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาทองสุข สำแดงปั้น ตอน 2

เมื่อใจใสใจสบายตามตำหรับ
แบบฉบับในทางสร้างกุศล
มีพระแก้วกายใสในกมล 
ก็ประเสริฐเลิศล้นกว่าอื่นใด

คุณยายอาจารย์ทองสุข  สำแดงปั้น
เมื่อท่านบรรลุธรรมสว่างใส
มีวิชชาธรรมกายเชี่ยวชาญชัย
จึงตั้งใจเผยแผ่ภาวนา

เป็นกัลยาณมิตรฝึกสอนธรรมะ
ให้ชนทุกวรรณะถ้วนทั่วหน้า
แล้ววันหนึ่งจึงพบผู้มีบุญญา
นามท่านปรากฏว่า "คุณยายจันทร์"

ท่านสอนสั่งวิชชาชัยให้ช่วยพ่อ
ทำคำขอคุณยายจันทร์สมฝัน
แล้วจึงนำพาให้คุณยายจันทร์
ได้พบกันกับต้นวิชชาธรรมกาย

นับแต่นั้นท่านทั้งสองสนิทสนม
เป็นเกลียวกลมเป็นยอดมิตรยอดสหาย
คุณยายสุขสอนวิชชาธรรมกาย
ให้คุณยายลูกจันทร์ท่านได้ดี

จึงสองท่านดำริอย่างแจ่มชัด
ต้องฝึกหัดธรรมกายให้คล่องจี๋ 
เพื่อเป็นแบบเป็นแนวทางความดี 
ตัดสินใจบวชชีพร้อมพร้อมกัน 

เมื่อบวชแล้วหลวงปู่ท่านก็สั่ง
ให้ฝึกนั่งฝึกหยุดให้แม่นมั่น
ต่อวิชชาธรรมกายให้เร็วพลัน
คุณยายทั้งสองนั้นก็ชำนาญ

ในยามนั้นหลวงปู่ท่านดำริ 
ว่าวิชชาพระมุนิมีแก่นสาร
อยากขยายธรรมกายให้ตระการ
จึงส่งศิษย์ไปสอนด้านทำภาวนา 

ส่งทั้งพระเถรานุเถระ
ทั้งนักเปรียญทั้งพระนักเทศนา
แต่ส่งไปเท่าไหร่ไม่กลับมา
ล้วนหายหน้าหายตาลาลับไป

ท่านจึงตริดำริว่านี่ลูกสุข
ถึงแล้วยุคคนเข้าถึงซึ่งธรรมใส
เถิดลูกเอ๋ยไปเผยแผ่ให้เร็วไว
ชนทั้งหลายจักได้ถึงรสธรรม

คุณยายอาจารย์ทองสุข สำแดงปั้น
หวังสืบฝันหลวงปู่ทุกเช้าค่ำ
แต่ด้วยใจใฝ่วิชชาแห่งกายธรรม
อยากฝึกให้ชำนาญแล้วจึงไป

พระเดชพระคุณหลวงปู่ผู้ศักดิ์สิทธิ์
ก็รู้วาระจิตจึงพูดให้
กำลังจิตสร้างความหวังกำลังใจ
ยกอานิสงส์สุดใสมาเปรียบเปรย

คุณยายอาจารย์ท่านชาญวิชาเชี่ยว
ใจรวมหยุดจุดเดียวนิ่งนิ่งเฉย 
แทงตลอดวิชชาชัยน่าชมเชย
ทำนิ่งได้ทุกอย่างเลยสุดชำนาญ

ท่านรักการปฏิบัติธรรมกว่าชีวิต
แต่ก็รู้ว่ามีกิจต้องสืบสาน
จึงรับคำยอดมหาปูชนียาจารย์ 
แผ่วิชชาปราบมารให้เผยไป

พระเดชพระคุณหลวงปู่ผู้ชาญฤทธิ์ 
จึงมีจิตโมทนาพลางปราศรัย
ก่อนหน้านี้พ่อส่งไก่ไป
แต่ไม่มีไก่ตัวใดกลับคืนรัง

มาบัดนี้พ่อส่งเจ้าเป็ดแก้ว
ไปทุกถิ่นที่แถวด้วยความหวัง
ให้พระศาสน์ให้วิชชานั้นยืนยัง
แต่ขอตั้งคำถามยามก่อนไป

ถ้าลูกพบคนสวยสำรวยยิ่ง
เจ้าลูกหญิงเจ้าจะทำการไฉน
หรือพบเจอคนรวยทำฉันใด
ทำอย่างไรหากพบคนใจดี

ลูกยอมตายเจ้าค่ะเจ้าคุณพ่อ
ลูกนั้นขออุทิศชีพทำหน้าที่
หลวงปู่พระมงคลเทพมุนี
ท่านก็มีปีติภาคภูมิใจ

ให้ของขวัญที่ท่านใช้ในวัยเยาว์
เป็นกระเป๋าบรรจุมุ้งเอาของใส่
แล้วให้เงินก้อนหนึ่งก่อนส่งไป
เอาเงินนี้ไปใช้เหลือให้คืน

คุณยายขอแม่ชีเธียรไปเป็นเพื่อน
หลวงปู่เตือนว่าใยไม่เอาคนอื่น
คุณยายสุขไม่เปลี่ยนใจยังยันยืน
หลวงปู่นิ่งสักพักชื่นแล้วตอบไป

เขาจะได้ธรรมะระหว่างทาง
ไปเถิดลูกโลกกว้างรอธรรมใส
เอาวิชชาธรรมกายขยายไป
ให้กว้างไกลแล้วจึงย้อนกลับมา

สมัยนั้นแม่ชีออกสั่งสอน
ไม่ง่ายเลยแน่นอนลำบากหนา
เพราะคนในยุคนั้นไม่ศรัทธา
ว่าอุบาสิกาบรรลุธรรม

แต่คุณยายก็ใช้วิชชาเชี่ยว
มีใจเดียวเดี่ยวเด็ดทุกเช้าค่ำ
แผ่เผยพจน์บทวิชชาแห่งกายธรรม
ทั่วถิ่นท่านนั้นย่ำเผยแผ่ไป

วัดปากน้ำบางปะกงฉะเชิงเทรา
บ้านบึงเข้าชลบุรีมีธรรมใส
พนัสนิคมพนมสารคามท่านก็ไป
ปราจีนบุรีเชียงใหม่เผยวิชชา 

ทั้งท่าเรือท่าประชุมทั้งหาดยาง
ทั้งระแหงตลอดทางท่านมุ่งหน้า
นครปฐมราชบุรีก็ไปมา
สิงห์บุรีก็ไม่ล้าด้นดั้นไป

นครสวรรค์ตะพานหินพิษณุโลก
ท่านสอนทางดับโศกสร้างทางใส
อยู่นานบ้างชั่วคราวบ้างต่างที่ไป
มีคนถึงธรรมภายในมากประมาณ

ระหว่างทางจาริกสอนธรรมะ
ท่านก็จะขวนขวายอย่างอาจหาญ
หวังได้เรียนวิชชาตามอาจารย์
จึงให้คนในโรงงานทำวิชชา

ส่งคำสอนคำสั่งหลวงปู่สด
ให้เขาจดใส่จดหมายแล้วจ่าหน้า
ไปถึงท่านเพื่อจะได้ต่อวิชชา
ให้ทำได้ตามครูบาท่านสั่งการ 

เมื่อสอนสั่งกระทั่งธรรมที่สดใส
เผยแผ่ไปทั่วทุกทิศทุกสถาน
จึงกลับมากราบหลวงปู่ผู้ปราบมาร
เพื่อรายงานการเผยแผ่วิชชาธรรมกาย

หลวงปู่ยกหลวงปู่ย่องจนก้องวัด
ว่าส่งไก่สารพัดก็หนีหาย
ไปตามดงพงพีก็มากมาย
สมใจหมายวันนี้เพราะส่งเป็ดไป 

คุณยายเป็นยอดอาจารย์นักเผยแผ่
ที่แน่วแน่นำธรรมอันผ่องใส
ไปบอกเล่าสอนวิชชาแห่งทางชัย
ด้วยหัวใจยอดมหาครูบาอาจารย์

เอาชีวิตสนองงานการเผยแผ่
ไม่ท้อแท้แม้ต้องไกลห่างสถาน
แต่ก็มีใจเดียวตลอดกาล
เผยวิชชาปราบมารให้กว้างไกล

ให้โลกนี้เป็นโลกแก้วแวววิสุทธิ์
เป็นประดุจวชิราสง่าใส
คนทุกถิ่นทุกแคว้นหยุดใจ
ในภายในถึงธรรมทุกรูปนาม

เเล้วเราจะพบกันอีกครั้ง

-กวีวรรณ-