ใจนิ่งๆ แล้วทรงพลัง
คนเราประกอบด้วยกายกับใจ แต่ว่าใจคนเรา
๑.ชอบเที่ยว แล้วเที่ยวไปได้ไกลๆ ซะอีกด้วย ไกลขนาดไหน ข้ามเขาก็ไปได้ ข้ามทะเลก็ไปได้ ดวงอาทิตย์ว่าไกลแสนไกลยังไปเลย ใจชอบเที่ยว
๒.ชอบคิด นั่งเดี๋ยวเดียวก็มีเรื่องให้คิดไปตั้งเยอะ คิดเรื่องนั้น เรื่องนี้ เรื่องโน้น พอจะนิ่งซะหน่อย เรื่องเมื่อห้าปีสิบปีลืมไปแล้ว หนอยแน่โผล่ขึ้นมาได้ ใจชอบคิด
แล้วโดยเฉพาะ คิดเรื่องที่หนึ่งยังไม่จบเลย มันก็ไปเรื่องที่สอง เรื่องที่สองยังไม่จบเลย มันไปเรื่องที่สาม เรื่องที่สามไม่จบ ไปเรื่องที่สี่แล้ว คืนไหนนอนไม่หลับ คิดได้เป็นร้อยเรื่อง ไม่จบซักเรื่อง ตื่นเช้าขึ้นมาเพลีย
ชอบเที่ยว ชอบคิด นี่คือลักษณะของใจมนุษย์ ปู่ย่าตาทวดถึงกับรำพึงว่า เราเหมือนเลี้ยงลิงเอาไว้ในตัวอยู่ตัวหนึ่ง มันโดดจากเรื่องหนึ่งไปเรื่องหนึ่ง เรื่องหนึ่งไปเรื่องหนึ่ง
เหมือนลิงโดดจากกิ่งไม้กิ่งหนึ่งไปอีกกิ่งหนึ่ง พอเหลียวหลังนิดหนึ่ง โดดไปจับกิ่งสองแล้ว นั่นคือลิง แต่ใจของเราทุกคน รู้สึกจะหนักกว่าลิง ทำให้ใจของเราซึ่งมีพลังเยอะแยะนี่ขาดประสิทธิภาพ
เพราะฉะนั้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าบอก นี้เอาใจมาเก็บให้นิ่งๆ แล้วใจถึงจะทรงพลัง
หลักการในการทำสมาธิคือ เอาใจมาเก็บไว้ในตัวให้อยู่นิ่งๆ ให้ได้ หลักการมีแค่นี้ เอาใจมาเก็บเอาไว้ในตัว อย่าให้มันเที่ยวเตลิดเปิดเปิงไปและอย่าให้มันคิดฟุ้งซ่านไป
พอเก็บได้แล้วมันจะสว่าง สว่างมากสว่างน้อยก็อยู่ที่ว่า เที่ยวมากเที่ยวน้อย คิดมากคิดน้อย ถ้าเที่ยวน้อยคิดน้อยก็สว่างมาก เที่ยวมากคิดมากก็มืดเลย มีแค่นี้เอง เอามาเก็บเอาไว้ในตัว
๒๔ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๓
หลวงพ่อทัตตชีโว
