พอดี
พระพุทธองค์ทรงเเนะนำพระโสณโกฬิวิสะ ผู้เดินจงกรม
ทำสมาธิโดยปรารภความเพียรจัดเกินไป
ดูก่อนโสณะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เมื่อครั้งเธอ
ยังเป็นคฤหัสถ์ เธอฉลาดในเสียงสายพิณมิใช่หรือ?
(โส.) : อย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า
ดูก่อนโสณะ ... คราวใดสายพิณของเธอตึงเกินไป คราวนั้น
พิณของเธอมีเสียง หรือใช้การได้บ้างไหม?
(โส.) : หาเป็นเช่นนั้นไม่ พระพุทธเจ้าข้า
ดูก่อนโสณะ ... คราวใดสายพิณของเธอหย่อนเกินไป คราวนั้น
พิณของเธอมีเสียง หรือใช้การได้บ้างไหม?
(โส.) : หาเป็นเช่นนั้นไม่ พระพุทธเจ้าข้า
ดูก่อนโสณะ ... คราวใดสายพิณของเธอไม่ตึงนัก ไม่หย่อนนัก
ตั้งอยู่ในคุณภาพสม่ำเสมอ คราวนั้นพิณของเธอมีเสียง
หรือใช้การได้บ้างหรือไม่?
(โส.) : เป็นอย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า
ดูก่อนโสณะ ... เหมือนกันนั่นเเล ความเพียรที่ปรารภเกินไป
นัก ย่อมเป็นไปเพื่อความฟุ้งซ่าน ความเพียรที่ย่อหย่อนนัก
ก็เป็นไปเพื่อเกียจคร้าน
เพราะเหตุนั้นเเล เธอจงตั้งความเพียรเเต่พอเหมาะ จงทราบ
ข้อที่อินทรีย์ทั้งหลายเสมอกัน เเละจงถือนิมิตใน
ความสม่ำเสมอนั้น
วินัยปิฎก มหาวรรค มก. เล่ม ๗ หน้า ๗
